Τη συγγραφέα Λένα Διβάνη δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Τον περασμένο Σεπτέμβριο μόνο είχα μία προσωπική - όχι δημόσια - διένεξη μαζί της που δεν πήρε έκταση, λόγω του ότι δεν είχα εθιστεί ακόμη στην κανιβαλιστική χρήση του facebook. Θέλω να πω ότι αν δύο εβδομάδες ή ένα μήνα πριν έβλεπα ότι είδα χθες αναδημοσιευμένο από το twitter της, ένας θεός ξέρει πόσο θα απλωνόταν και η δική μου η γλώσσα και ως που θά' φτανε. Εδώ και λίγες μέρες ωστόσο αποχώρησα από το ανθρωποφάγο facebook, στο οποίο πολύ θα το σκεφτώ αν θα επιστρέψω, και ασχολούμαι πάλι με το σαφώς αθωότερο blogging, στη διαδικτυακή LIFO και στα Άσματα και Μιάσματα.
Δε θα σχολιάσω, πέραν του ότι είναι πραγματικά λυπηρό μία υποτιθέμενη πνευματική εκπρόσωπος, συγγραφέας και εκπαιδευτικός, αντί να εστιάζει το δημόσιο λόγο της στο θάνατο ενός ΑΘΩΟΥ παιδιού για ψύλλου πήδημα, να τονίζει το καθήκον των ελεγχτών εισιτηρίων. Τό'χω ξαναγράψει, το καθήκον, η ηθική και τα καθήκια δεν είναι τυχαίο ότι ηχητικά συγγενεύουν και τελευταία φτάνουν και περισσεύουν στον τόπο αυτό. Μία απορία: Πόσο πάτο πια θα πιάσουμε, έχουμε κι άλλες βαθμίδες προτού να αγγίξουμε την κορυφή του απόλυτου εκφασισμού;
Τέλος, επειδή η Διβάνη είναι και σινεφίλ, θα τη συμβούλευα να τσεκάρει την ταινία του Κεν Λόουτς ''Carla' s song'', αυτή όπου ένας Σκοτσέζος οδηγός λεωφορείου γνωρίζει μία φτωχή τζαμπατζού από την εμπόλεμη Νικαράγουα. Ο σκηνοθέτης πού'ναι ορίτζιναλ και όχι γιαλαντζί αριστερός, βάζει την κοπέλα να πηδάει από το όχημα, μα όχι μόνο δεν σκοτώνεται, αλλά ο διώκτης της την ερωτεύεται και της αφιερώνει τη ζωή του ολόκληρη.
Ίσως θα ήταν καλύτερα η Λένα Διβάνη και η κάθε Διβάνη να κόψουν το facebook και το twitter και να γυρέψουν νοσηλεία στα σινεμά και τα βιβλία, πού'λεγε και το τραγουδάκι. Διαφορετικά, την εποχή της οχλοκρατίας και του μίσους, ότι κοινώς απαράδεκτο λέγεται, δεν ξελέγεται. Μένει σαν ρετσινιά, σήπεται και κακοφορμίζει...
σχόλια