Στις αρχές του μήνα βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες –και έχει αναδυθεί ήδη για κατέβασμα ως κορεάτικο τόρεντ– η τρίτη από τη σειρά ταινιών θρίλερ με γενικό τίτλο «The Purge»: η εκκαθάριση, ο εξαγνισμός, η εξυγίανση, το ξεκαθάρισμα, το ξεπάστρεμα, το καθαρτήριο... όλα στέκουν. Σκουπίδι κατά βάση, και όχι με την καλή έννοια, αλλά ο βασικός άξονας της πλοκής, κοινός και για τις τρεις μέχρι τώρα ταινίες, είναι τόσο διεστραμμένα ελκυστικός ως concept, ώστε ακόμα και αρκετοί εστέτ κριτικοί έχουν λυγίσει ενώπιον ενός τόσο ισχυρού πολιτικοκοινωνικού συμβολισμού (ο υπότιτλος της δεύτερης ταινίας ήταν «Αναρχία» και της καινούργιας «Νύχτα Εκλογών»). Εν συντομία: στο κοντινό μέλλον, οι ΗΠΑ τελούν υπό καθεστώς κλινικού ολοκληρωτισμού, το οποίο έχει περιορίσει στο ελάχιστο την εγκληματικότητα και την ανεργία κι έχει καθιερώσει την ετήσια καθαρτήρια τελετουργία του Purge: μια μέρα κάθε χρόνο, από το σούρουπο ως την αυγή, έχει ατιμώρητο δικαίωμα, όποιος πολίτης αισθάνεται ότι το έχει ανάγκη, να σφάξει οποιονδήποτε (εκτός από υψηλόβαθμα στελέχη της κρατικής εξουσίας), έτσι ώστε να λειτουργεί ειρηνικά και ομαλά η κοινωνία τον υπόλοιπο καιρό. Μυστική ατζέντα του καθεστώτος: η εξολόθρευση φτωχών, αδύνατων και αντιφρονούντων.
Ήδη, εδώ και λίγα χρόνια ακούγονταν τακτικά μαρτυρίες από επισκέπτες συμπατριώτες μας σχετικά με την αλλαγή κλίματος και την αυξανόμενη επιθετικότητα κατά γυναικών, γκέι και άλλων «περιθωριακών ομάδων», ενώ δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τη βίαιη επίθεση τάγματος θεοκρατικής νομιμότητας εναντίον λέσχης οπαδών των Radiohead (!).
Ακούγεται πολύ καλύτερο και πολύ πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι είναι στην οθόνη (ναι, τα έχω δει και τα τρία), η ιδέα όμως ενός τέτοιου purge είναι τόσο δυνατή, που δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι η λέξη βρέθηκε αυτές τις μέρες στους τίτλους τόσο πολλών δυσοίωνων άρθρων (τύπου «the purge begins») στα πιο έγκυρα αμερικανικά μέσα με θέμα τη διαδικασία «εκκαθαρίσεων» που φαίνεται να επιχειρεί ο Πρόεδρος Ερντογάν με αφορμή το πρόσφατο πραξικόπημα (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Κατανοεί (προσπαθεί δηλαδή) κανείς και την καταπίεση που έχουν δεχτεί κατά καιρούς από το «κοσμικό» κράτος και τον «κοσμικό» στρατό μεγάλα τμήματα του τουρκικού πληθυσμού (ο οποίος αποτελείται κατά 95% περίπου από μουσουλμάνους), αλλά με νοιάζουν πιο πολύ αυτοί που είναι σαν κι εμένα, τους γνωστούς και τους φίλους μου. Και είναι άπειροι τέτοιοι και ζουν στην Κωνσταντινούπολη βασικά, στην οποία δεν έχω πάει όσο συχνά θα ήθελα, αλλά η οικειότητα με άτομα και καταστάσεις υπήρξε έντονη όλες τις φορές σ' αυτή την πόλη όπου, μην ξεχνάμε, έκανε και δήμαρχος για μια τετραετία στα '90s ο «υπερεκλεγμένος» νυν Πρόεδρος. Οι αναφορές που φτάνουν από τη γείτονα είναι εξαιρετικά δυσοίωνες.
Όχι τόσο οι δημοσιογραφικές, όσο οι προσωπικές καταθέσεις από νεαρά κυρίως (αλλά όχι μόνο) άτομα που βλέπουν τον σκοταδισμό να πυκνώνει στον ορίζοντα και μήπως να τα μαζεύουμε και να την κοπανάμε σιγά-σιγά κι όπου μας βγάλει...
Ήδη, εδώ και λίγα χρόνια ακούγονταν τακτικά μαρτυρίες από επισκέπτες συμπατριώτες μας σχετικά με την αλλαγή κλίματος και την αυξανόμενη επιθετικότητα κατά γυναικών, γκέι και άλλων «περιθωριακών ομάδων», ενώ δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τη βίαιη επίθεση τάγματος θεοκρατικής νομιμότητας εναντίον λέσχης οπαδών των Radiohead (!). Στην Κωνσταντινούπολη, ρε γαμώτο; Έλεος! Κι όμως, συνέβη. Ούτε, φυσικά, έχει να περιμένει κανείς (ούτε και πρέπει) κάτι σωτήριο από τον Στρατό, είτε πρόκειται για πραξικόπημα αλά καρτ (εντάξει, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς, απλώς η μπόχα έχει φτάσει μέχρι την Αθήνα) είτε για πραξικόπημα υπό τη μορφή μνημονίου / τελεσιγράφου, όπως το τελευταίο πριν από το προχθεσινό που έγινε το 1997 και κατεδάφισε την κυβέρνηση του ισλαμιστή Ερμπακάν, προχωρώντας παράλληλα σε αντι-ισλαμικό πογκρόμ.
Πολλοί «κοσμικοί» ενδεχομένως χάρηκαν τότε. Κακώς, όχι μόνο εκ των υστέρων, αλλά και επειδή θα έπρεπε να τους έχει τρομοκρατήσει πιο πολύ και από την ιδέα της «ισλαμοποίησης» η φρασεολογία του στρατηγού Μπιρ, η οποία σ' εμάς εδώ θυμίζει ανατριχιαστικά την κλινική αργκό του δικτάτορα Παπαδόπουλου: «Στην Τουρκία έχουμε τον γάμο του Ισλάμ με τη δημοκρατία... Το παιδί αυτού του γάμου είναι το κοσμικό κράτος. Αυτό το παιδί κάποιες φορές αρρωσταίνει. Οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι ο γιατρός που σώζει το παιδί. Ανάλογα με τη σοβαρότητα της ασθένειας του παιδιού, παρέχουμε το απαραίτητο για την περίσταση φάρμακο για να εξασφαλίσουμε τη γρήγορη ανάρρωσή του...».
