☛ «Γερνώντας στην Αθήνα: Kάτι σαν εφιάλτης» λεγόταν το ρεπορτάζ του Δημήτρη Κυριαζή στο προηγούμενο τεύχος μας και πολλοί ήταν αυτοί που ευαισθητοποιήθηκαν σχετικά.
«Πολύ σημαντικό θέμα. Μπράβο που γράψατε γι' αυτό» σχολίασε ο tropique. «Οι Έλληνες ηλικιωμένοι έχουν κακομάθει τα παιδιά τους, χαρτζιλικώνοντάς τα μέχρι τα 50 κι εκτελώντας χρέη baby-sitter, οικιακής βοηθού και μαγείρων όσο κρατάνε τα πόδια τους, αντί να ασχοληθούν με τον εαυτό τους και την καλοπέρασή τους. Οπότε, γιατί ν' ασχοληθούν άλλοι μαζί τους;»
«Ήπια κοινωνική εργασία από το σπίτι για την τρίτη ηλικία θα φάνταζε ριζοσπαστική ιδέα! Και όμως, τόσο πολύτιμη!» σχολίασε ο Ugg-α-μπ-Uggas, ενώ με αφορμή ένα σχόλιο για το αν οι ηλικιωμένοι ψηφίζουν ΚΚΕ ή ακροδεξιά, ο boxer έγραψε: «Δεν νομίζω ότι οι γέροι ψηφίζουν τα ακροδεξιά κόμματα. Αυτοί έζησαν κακές περιόδους και θυμούνται πολύ καλά τη χούντα, ή τον Εμφύλιο οι παλιότεροι. Οι νέοι που δεν έχουν εικόνες και αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια είναι αυτοί που ψηφίζουν την ακροδεξιά».
Τέλος, σχετικά με την πιθανότητα επιστροφής κάποιων συνταξιούχων στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, ο SMURFakos έγραψε: «Και προ κρίσης εδώ έμεναν – και δεν τους παρεξηγώ. Οι "ιδιαίτερες πατρίδες" είναι για νέους και υγιείς. Τι θα κάνει ένας συνταξιούχος, αν αρρωστήσει, στο χωριό; Πού θα κάνει τις θεραπείες, ποιος θα τρέχει για τα γραφειοκρατικά;» Ο αρθρογράφος Δ. Κυριαζής απάντησε: «Νομίζω ότι είστε λίγο υπερβολικός, άλλωστε στα περισσότερα χωριά της Ελλάδας, δυστυχώς, η πλειονότητα είναι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας και κάπως επιβιώνουν. Γραφειοκρατία δεν έχει το χωριό, ο γιατρός, ναι, είναι ένα θέμα. Όσον αφορά αυτό, όμως, πρέπει να πιέσουμε το κράτος να ενισχύσει τις υπάρχουσες υποδομές και όχι να αποδεχόμαστε τη μοίρα του ελληνικού χωριού».
☛ «Έναν-έναν θα σας τρελάνει ο ΣΥΡΙΖΑ» λεγόταν το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη. «Θα τον τρελάνουμε τον ήλιο» ήταν το λακωνικό σχόλιο του man from another place, ενώ ο Shady_forest παιγνιωδώς έγραψε: «Καταστρέψατε την Ελλάδα και πουλάτε και τρέλα από πάνω».
«Ο τίτλος μού φέρνει σε αντιδεξιά χαρακτηριστικά της και καλά ελληνικής διανόησης» σχολίασε ο atman. «Αρκεί να πετάξεις ένα "θα ψηφίσεις Κούλη" δηλαδή και αυτόματα όλα τα ψεύδη, ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και οι ΑΝ.ΕΛ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. μορφώματος ξεπλένονται. Και, εν τέλει, πόση είναι η σχιζοφρένεια κάποιων που καταδικάζουν τη Θάτσερ μεν, αλλά είναι πιο μαζεμένοι σε δηλώσεις εναντίον του Στάλιν, σε αντίθεση με την ευρωκομμουνιστική Αριστερά, μετά τη Βουδαπέστη και την Πράγα!»
«(Φιλ)ελεύθεροι οι αριστεροί; Μάλιστα...» πρόσθεσε ο Citellus citellus. «Οι άνθρωποι που θαυμάζουν Στάλιν, Μάο και Κάστρο, επί των ημερών των οποίων "ίσως έγιναν και κάποια λάθη" (δεν είναι σίγουρο, μάλλον άγνωστο από ποιον). Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η τυραννία είναι καλή, αρκεί αυτοί να είναι με την πλευρά που κερδίζει. Αυτό πάει κατευθείαν στην κατηγορία των άνοστων ανεκδότων, μαζί με τον όρο "λαϊκή δημοκρατία"».
Ο/η σαλιγκάρι σημείωσε σχετικά: «Πόσες φορές δεν έχεις βρεθεί σε κουβέντες στις οποίες ακούς να λένε: "Aισθάνθηκα έτσι και γι' αυτό αντέδρασα με αυτό τον τρόπο"; Και ακόμα, δεν βλέπεις τα σχόλια στα social media; Ο Έλληνας νομίζει ότι αυτό που αισθάνεται είναι και αυτό που του υπαγορεύει η λογική του. Δεν ξέρει τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο. Τι ζητάς από έναν τέτοιο λαό; Να φερθεί με ψυχραιμία; Με τι ικανότητες;».
Τέλος, ο skeletor, αφού παραθέτει μια φράση απ' το άρθρο [«Ούτε να βλέπει παντού "συριζαίους" (δεν υπάρχουν, έτσι κι αλλιώς, πολλοί στην πραγματικότητα) τοποτηρητές-μπαμπούλες κατ' αντιστοιχία με τους "πρασινοφρουρούς της γειτονιάς" κάποτε»], σχολιάζει: «Κι όμως. Το ποσοστό ηλιθίων δεν έχει μειωθεί από το '80. Ενδεχομένως να αυξήθηκε κιόλας...».
☛ «Παρατηρώ, εδώ και καιρό, την έξοδο πολλών από την πολιτική. Αποχωρούν... Κάνουν όπως όταν συναντάμε στον δρόμο ένα παραμορφωμένο πρόσωπο και αποστρέφουμε το βλέμμα» έγραψε ο Νικόλας Σεβαστάκης στο άρθρο του «Οι εξοδούχοι της πολιτικής» και ο αναγνώστης με το ψευδώνυμο Γελαστό Νερό σχολίασε: «Ιδιαίτερα ψύχραιμη και ακριβής η τοποθέτηση του αρθρογράφου. Να ξανασκεφτούμε όμως "και μετά τι;". Πώς ορίζονται ο πολιτικός κυνισμός και οι αδιέξοδες πολιτικές επιλογές; (και από ποιον βεβαίως)».
Ο δε atman παρέθεσε πρώτα τα λόγια του Σεβαστάκη («Ζούμε, έτσι, ένα δεύτερο 1989, χωρίς ωστόσο την υπόσχεση επιτυχίας και την αύρα καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης του τότε») τονίζοντας: «Δεν είναι απόλυτα έτσι. Η Ελλάδα έχει καθυστερήσει να κάνει αυτά που έκαναν την Πολωνία το 1991 να φτάσει σε ένα επίπεδο ίδιο με της Ελλάδας σήμερα. Αν γίνουμε πιο πρακτικοί και ρεαλιστές και επιτέλους κοιτάξουμε τι κάνουν οι επιτυχημένες χώρες, θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα άλμα εμπρός κι εμείς. Αν όχι, μας περιμένει ο σταδιακός αφανισμός...».
