ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΣΙΛΒΑΝΙΑ
«Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για να είσαι Αμερικάνος» ήταν η πρώτη κουβέντα φίλου το Πρώτο Πρωί μετά το Αποτέλεσμα προς κάποιον που δεν είναι Αμερικανός, αλλά μόνιμος επισκέπτης σε αυτή τη χώρα που ξύπνησε (που δεν κοιμήθηκε) αλλού μουδιασμένη και χαμένη, αλλού μεθυσμένη από απρόσμενη επιτυχία. Ένιωσε ίσως την ανάγκη να δικαιολογηθεί στον μόνιμο επισκέπτη, γιατί ξέρει ότι η Αμερική είναι σε μια από τις κεντρικές σκηνές του τσίρκου και κόβει πολλά εισιτήρια.
Τώρα, εκ των υστέρων, παραδέχομαι ότι είχα δει πολλά σημάδια που δεν ήθελα να καταχωρήσω στον εγκέφαλο. Ζούμε στο κέντρο της Πενσιλβάνια, μιας πολιτείας με μεγάλη ιστορία εργατικού κινήματος, καμάρι των Δημοκρατικών εδώ και τριάντα χρόνια. Η «happy valley» της Πενσιλβάνια στην καρδιά της πολιτείας δεν έχει ζήσει οικονομική ύφεση, και δεν μιλάμε μόνο για την κρίση του 2008 αλλά και για το Κραχ του '29. Οι μισθοί ανεβαίνουν σταθερά, ο κόσμος βρίσκει δουλειά, αγοράζει σπίτι, αγοράζει αυτοκίνητο, παίρνει σύνταξη, έχει περίθαλψη. Αλλά στις βόλτες που κάνω μερικά απογεύματα, άρχισα να βλέπω στις αυλές της γειτονιάς μας ταμπέλες υποστήριξης Τραμπ-Πενς. Μιας γειτονιάς με μονοκατοικίες, με διπλά γκαράζ, με φροντισμένο γκαζόν, με κήπους και εποχιακά στολίδια ανάλογα τη γιορτή. Περνώντας από τις αυλές προσπαθούσα να δω μέσα στα σπίτια, μήπως διακρίνω τίποτα λέπια ή κέρατα στους ιδιοκτήτες – όχι, ήταν κανονικοί άνθρωποι, με παιδιά, με γλάστρες, με ποδήλατα στο γκαράζ.
Η υποστήριξη Τραμπ από την επαρχία της Πενσιλβάνια έφτασε στο 73%. Η θηριώδης λευκή φάλαινα, όπως την αποκαλούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, ή το Μπλε Τείχος, όπως την αποκαλούσαν οι Δημοκρατικοί, δεν έπεσε απλώς. Άλλαξε ταυτότητα. Ακόμη και ηγετικά μέλη των ιστορικών συνδικάτων του χάλυβα, άνθρωποι που παίζει ο Τομ Χανκς στις ταινίες, ψήφισαν Τραμπ, χωρίς να το παραδέχονται στις δημοσκοπήσεις, και όχι επειδή ντρεπόταν για την επιλογή τους: επειδή δεν εμπιστευόταν το σύστημα των δημοσκοπήσεων.
Εντάξει, κάποιος θα ψηφίζει Τραμπ και εδώ, έλεγα, απλώς οι Δημοκρατικοί δεν είναι τέτοιοι και δεν βάζουν ταμπέλες, έλεγα, αν κι εγώ, που δεν ψηφίζω καν στην Αμερική, είχα αυτοκόλλητο «a woman's place is in the white house" στο αυτοκίνητο. Λίγο πιο κάτω στο δρόμο μας ένα σπίτι είχε μια ταμπέλα Κλίντον-Κέιν. Ένα. Σε κάθε βόλτα παρατηρούσα τις αυλές, μήπως παρουσιαστεί κι άλλη ταμπέλα υπέρ Κλίντον, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Δεν το καταχώρησα στον εγκέφαλο.
Και μια μέρα πριν τις εκλογές, πηγαίνοντας επίσκεψη σε φίλη που μένει σε μια ακόμη καλύτερη γειτονιά, είδα σε παραδίπλα σπίτι ταμπέλα Τραμπ-υπερπαραγωγή, μαζί με σύμπλεγμα χριστουγεννιάτικου στολισμού επιπέδου Ντίσνεϊ, το σύνολο στολισμένο με αμέτρητα σημαιάκια. «Το ξέρεις ότι ο γείτονας σου ψηφίζει Τράμπ;» της είπα, για να γελάσουμε, και πολύ σοβαρά απάντησε «είναι γιατρός, και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Μπαίνει και βγαίνει με την Μαζεράτι του με πάρα πολύ θόρυβο, και δεν μιλάει σε κανέναν». Δεν είχε σκοπό να κοροϊδέψει, όπως εγώ. Δεν της φαινόταν αστείο. Μου είπε ότι έχει δει πολλές ταμπέλες Τραμπ στη γειτονιά, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο τρόμος της. Σε πρόσφατο ταξίδι, επιστρέφοντας σπίτι από επαρχιακούς δρόμους της Πενσιλβάνια, όλες οι αυλές ήταν με ταμπέλες υπέρ του Τραμπ. Όλες, μου είπε.
Και πάλι δεν καταχώρησα την πληροφορία στον εγκέφαλο.
Όλα αυτά θα ήταν ασήμαντες προσωπικές ιστορίες, αν δεν μάθαινα σήμερα ότι η υποστήριξη Τραμπ από την επαρχία της Πενσιλβάνια έφτασε στο 73%. Η θηριώδης λευκή φάλαινα, όπως την αποκαλούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, ή το Μπλε Τείχος, όπως την αποκαλούσαν οι Δημοκρατικοί, δεν έπεσε απλώς. Άλλαξε ταυτότητα. Ακόμη και ηγετικά μέλη των ιστορικών συνδικάτων του χάλυβα, άνθρωποι που παίζει ο Τομ Χανκς στις ταινίες, ψήφισαν Τραμπ, χωρίς να το παραδέχονται στις δημοσκοπήσεις, και όχι επειδή ντρεπόταν για την επιλογή τους: επειδή δεν εμπιστευόταν το σύστημα των δημοσκοπήσεων.
Το ασύλληπτο σοκ του αποτελέσματος είναι συλλογικό, γιατί κανείς δεν ήθελε να καταχωρήσει στον εγκέφαλο του όλα αυτά που ήταν μπροστά στα μάτια του. «Οι ταμπέλες... οι ταμπέλες....» μονολογούσε κατά τη διάρκεια της μετάδοσης των αποτελεσμάτων ο Μπράιαν Γουίλιαμς του MSNBC, που δεν μπορούσε να κρύψει την απελπισία του, μεταξύ αναστεναγμών και σιγανών επιφωνημάτων του στυλ «Χριστέ μου». «Οι ταμπέλες», σκέφτηκα κι εγώ, επιτέλους. Οι ταμπέλες στις αυλές. Η πληροφορία καταχωρήθηκε στον εγκέφαλο.
Μην χάσετε τον αναστεναγμό του, όταν συνειδητοποίησε ότι όλα χάθηκαν.
σχόλια