☛ Ο Βασίλειος Δρόλιας πάντρεψε την αστροφυσική με τη λογοτεχνία και μίλησε στον M. Hulot στο προηγούμενο τεύχος μας.
«Πολύ ωραία συνέντευξη, μπράβο!» σχολίασε ο Neverlander, προσθέτοντας: «Τρέχω να αγοράσω και το βιβλίο :)». Ο κ. Δρόλιας είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά ο/η no-body ξεχώρισε μερικές φράσεις του, γράφοντας πως ταυτίστηκε τρομερά. «Με ενοχλεί η αγένεια. Με ενοχλεί η έλλειψη παιδείας. Με ενοχλεί η δηθενιά. Με ενοχλεί η τεμπελιά. Με ενοχλεί η γκρίνια. Με προσβάλλει η ιλουστρασιόν ψεύτικη γκλαμουριά που προβάλλεται ως πρότυπο για όλα όσα θα πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας. Και αυτή η ψεύτικη γκλαμουριά έχει μπει ακόμα και στα βιβλία που προτιμούμε να διαβάζουμε. Δεν εκνευρίζομαι ακριβώς, απλώς στενοχωριέμαι όταν βλέπω πως οι πολιτικοί μας προτιμούν να τονίσουν τις διαφορές και να πολώσουν το κλίμα και όχι να προσπαθήσουν να κινηθούν με ρεαλιστικό και δίκαιο τρόπο στο πλαίσιο της κρίσης».
☛ Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα εγκαινίασε τη στήλη της με μια κριτική για τον Ριχάρδο Β' που είναι βασισμένος στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και παίζεται στο θέατρο Ροές, σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα.
«Γεια σου, ρε Αρκουμανέα, θεά» έγραψε, συμφωνώντας με τα γραφόμενα ο Bigvag. «Πες τα, γιατί καθόμασταν με φίλους και λέγαμε μπας και υπήρχε κι άλλο επεισόδιο που δεν είδαμε... Μπράβο!».
Από την άλλη, ο/η elgia έγραψε: «Όταν προετοιμάζεσαι να δεις μια παράσταση, διαβάζεις γι' αυτήν τις πληροφορίες που οι ίδιοι οι συντελεστές παραθέτουν. Σε αυτή την περίπτωση γνωρίζεις ότι δεν θα παρακολουθήσεις πρόζα, κλασικό θέατρο και διαλόγους, με διάλειμμα για ποτό και κουβέντα. Στη συγκεκριμένη παράσταση η εικόνα είναι τόσο δυνατή, που ο λόγος μπορεί να γίνει ακόμα και αδιάφορος. Βέβαια, μιλάμε για έναν λόγο τόσο σημαντικό και πολύτιμο, τον ιδιότυπο σαιξπηρικό. Μην κρυβόμαστε όμως – πόσοι από εμάς θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε μια αμιγώς σαιξπηρική παράσταση; Είμαστε κοινό εκπαιδευμένο ώστε να μπορούμε να ταυτιστούμε με μια γλώσσα σχεδόν ρητορική, έναν συνδυασμό παραδοσιακού ανομοιοκατάληκτου ιαμβικού πεντάμετρου σε ελεύθερο ύφος, τόσο μοναδικού και σημαντικού; Ή, απλώς, σε κάθε περίπτωση είμαστε έτοιμοι να χλευάσουμε, να κατακρίνουμε; Το θέατρο έχει προσλάβει και άλλες μορφές, δεν έχει μείνει στην κλασική εκδοχή της πιστής αποτύπωσης των κειμένων. Και απορώ γιατί ακόμα απορρίπτουμε το νέο, το πρωτότυπο, το διαφορετικό, αδιακρίτως. Για τη δική μας, απλή, θεατρόφιλη, αλλά διόλου "μυημένη" συντροφιά, που παρακολούθησε τον Ριχάρδο, η παράσταση ήταν, το λιγότερο, συγκινητική».
☛ «Ποιοι λόγοι ωθούν παιδιά της ύστερης νεωτερικής κοινωνίας και του καταναλωτικού καπιταλισμού να δανειστούν την ιστορική μυθολογία του αντάρτη;» αναρωτήθηκε ο Νικόλας Σεβαστάκης στο άρθρο του «Ο ήχος των όπλων» με αφορμή τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα. Σχολίασε το σαλιγκάρι: «Η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει μεγάλη επιθετικότητα σε όλες τις πτυχές της: οικογένεια, σχολείο, εργασιακό περιβάλλον, κοινωνικές σχέσεις. Αυτή η επιθετικότητα κάπου εκτονώνεται». Ο δε ArisK έγραψε: «Διαβάζω το κείμενο και σκέφτομαι τον Ρωμανό, που κόντεψε να διαλύσει την κοινωνία ολόκληρη μετά τη σύλληψή του για ληστεία τράπεζας (για καλό σκοπό, κατά τον ίδιο). Απορούσα τι ήταν αυτό που ώθησε ένα τόσο νέο παιδί σε τόσο τραβηγμένες και ακατανόητες ενέργειες. Όταν βγήκε στα κανάλια η μαμά του, σχεδόν μου λύθηκαν οι απορίες. Η αριστερά της αστακομακαρονάδας, της καλοπέρασης και της ευμάρειας. Στρογγυλοκαθισμένη στα καλά του καπιταλισμού, έμαθε ταυτοχρόνως να τον μισεί! Θεώρησε υποχρέωσή της να τον πολεμήσει! Η παράνοια της ελληνικής κοινωνίας σε όλο της το μεγαλείο!».
Πρόσθεσε ο atman: «Προσοχή στο κενό μεταξύ του αντάρτη του '40 και του νιχιλισμού του '08. Ανάμεσα στην ουσία και στην κοινωνία, το θέαμα και τον ακραίο ατομικισμό. Αλλιώς, διαβάστε κανέναν Καραμπελιά για το πώς και γιατί εξελίχθηκε το ελληνικό αντάρτικο πόλεων. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ να σκεφτώ σχεδόν τίποτα πιο αηδιαστικό από τον συνδυασμό του κατήγορου, εισαγγελέα, δικαστή, φύλακα και δήμιου σε ένα πρόσωπο ή σε μια κλίκα 10-15 ατόμων, με περίγυρο άλλων 100».
☛ «Δεν μιλάω για τα συγκεκριμένα βιβλία, που κάποια τα γνωρίζω και κάποια φαίνονται ενδιαφέροντα» έγραψε ο Jonathan R. Mayers, σχολιάζοντας τη λίστα του Φώντα Τρούσα με τα «Δέκα βιβλία που απαγορεύτηκαν στην Ελλάδα», «αλλά σίγουρα, αν υπήρχε μια λογοκρισία που να μας προστατεύει από τη σαβούρα που κυκλοφορεί τελευταία, δεν θα ήταν κι άσχημα. Παραπέμπω σε σχετικές βιβλιοτηλεπωλήσεις».
Σε αυτό το σχόλιο απάντησε ο Δον Ιδιώτης: «Αυτό που θα μας προστατεύσει από αυτά που λες είναι η παιδεία μας. Οποιασδήποτε μορφής λογοκρισία δεν είναι παρά κάποιοι που αποφασίζουν για εμάς και αυτό είναι κόκκινο πανί για κάθε σκεπτόμενο πολίτη».
σχόλια