Κάθε φορά που παρατηρώ στην οθόνη τον Philip Seymour Hoffman, τον συνεκδοχικό ήρωα όχι μόνο του Charlie Kaufman και της ομώνυμης ταινίας, να τεμαχίζει το τοπίο της εσωτερικής του ρυμοτομίας ολόκληρη τη ζωή του (μέσα αλλά κι έξω απ΄την κινηματογραφική οθόνη) σισύφεια και να μας το επιστρέφει σαν ύστατο υπαρξιακό ψαλμό, κάθε φορά, σε κάθε ρόλο του καταλαβαίνω πως έχω μπροστά μου τη πιο σαφή και ολοκληρωμένη απόδειξη του σπινθηρήματος των αμέτρητων κβαζάρ του χιλιοτσακισμένου Philip.
Ο οποίος σε αντίθεση με την καλλιτεχνικά ισοδύναμη γυναικεία αντανάκλασή του (την Jullianne Moore) με την οποία συναντήθηκαν από την αρχή της καριέρας τους, στο περίφημο Boogie Nights, λίγο πριν την Manoglia που τους εκτόξευσε και τους δύο, βρισκόταν μονίμως όπως τόσα χολιγουντιανά ξωτικά σε ουρανομήκη εναγκαλισμό με το αλληλοακατανόητο που χαρακτηρίζει την τενεκεδένια πραγματικότητα μας.
Η Philip Seymour Hoffman δηλώνε επί την εμφανίσει, σχεδόν από την αρχή της της καριέρας του πως ό,τι τον συγκροτούσε ήταν ένα ανικανοποίητο παλίμψηστο, μια μελαγχολική σπασμωδή στον ανθρώπινο ψυχισμό, μια απομαγευμένη χροιά εξευμενισμού του αναπόφευκτου, να τυλίγει ως ανεπαρκές δίχτυ ασφαλείας μιαν ολόκληρη ζωή. Τη ζωή του. Που την μετέτρεψε σε υψηλή Τέχνη.
Το μόνο που μπορεί να σου βουλώσει το στόμα, μας έλεγε με κάθε ρόλο, με κάθε συγκλονιστική ερμηνεία, είναι μονάχα ο Μέγας Κυριολεκτικός, mr Death himself πριν συνειδητοποιήσεις,(εως ότου συνειδητοποιήσουμε) πως τα πιο μεγαλειώδη δράματα στέκουν πλάτη με πλάτη με τον κρυμμένο κουμπαρά των ιδεοληψιών μας, των επιθυμιών μας, των απωθημένων μας.
Και με την πιο άγρια μοναξιά του κόσμου.
