O Εγωισμός επικρατεί, η Ζήλεια κυριεύει, το Μίσος υπονομεύει και αναμένει, ο Θυμός βασιλεύει. Η αδυναμία του ανθρώπου να κρατήσει μια υπόσχεση, να βοηθήσει χωρίς αντάλλαγμα, να μην λέει ψέματα, να μην στρεβλώνει τα ίδια του τα λόγια, η ανάγκη του να κάνει τον άνθρωπο του να νιώθει άσχημα και όταν το καταφέρνει αυτό να νιώθει ικανοποίηση.
Και από την άλλη, η δυνατότητα του να ξεχνά τα πάντα, όμορφα – άσχημα, να διαγράφει και να καταστρέφει τα πάντα είτε από ζήλεια είτε επειδή δεν σκέφτεται κανέναν άλλο πέραν του εαυτούλη του.
Τελικά τι υπάρχει; Ότι και να κάνεις για τον άλλο, ότι και να δώσεις αφού ο δέκτης κατασπαράξει την στιγμή ευτυχίας που του έχεις προσφέρει, ξεχνά, δεν λογαριάζει, δεν ευαισθητοποιείται και συμπεριφέρεται σαν αγρίμι. Ζητάει περισσότερα απ όσα αντέχει ο αγενής εαυτούλης του και αν πάρει αυτά που ζητά με κάποιον τρόπο καταφέρνει να τρέφεται με περισσότερο εγωισμό και κακία και μετά τα λόγια που χρησιμοποιεί ο φίλος, ο γονιός, ο αδελφός, ο εραστής είναι βελάκια που σε πληγώνουν και σε ευχαριστούν κιόλας που ταΐσες την δίψα της μειωμένης αυτοεκτίμησης τους.
Τα συναισθήματα λειψά. Όταν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση της ζωής έχουν η κακία και ο θυμός τα συναισθήματα που υποτίθεται ότι είχαν δημιουργηθεί είναι λες και δεν υπήρξαν ποτέ και ότι έκανες για τον άλλο, σβήστηκε απ το μυαλό του. Έτσι αντιμετωπίζεις τον αληθινό, βουτηγμένο στην ζήλεια εαυτό του δικού σου ανθρώπου.
Κενό το μυαλό και η καρδια των ανθρώπων. Ποια η ουσία λοιπόν να ξεγελάς τον εαυτό σου με το να μαζεύεις γύρω σου ανθρώπους που βαθιά μέσα τους δεν έχουν καμία πρόθεση να σε σκεφτούν και να σε σεβαστούν στα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Και τελικά δεν υπάρχει κάτι, κάτι που όντως μένει, λόγια σταθερά και αληθινές υποσχέσεις, η ανάγκη να κάνεις το άτομο δίπλα σου να νιώθει όμορφα χωρίς να ζηλέψεις, να σκεφτείς πριν ανοίξεις το στόμα σου και μην τον προσβάλλεις. Τον άνθρωπο που έτυχε να βρεις, που σε ακούει, σε ανέχεται, σε αγαπάει πραγματικά και τυχαίνει να έχει κάποιες αρετές μην τον πικράνεις γιατί έχει και θέλει να σου δώσει πολλά. Και όταν χάσεις πια την μηχανή που τρέφει τον πληγωμένο σου εγωισμό και την σπασμένη αυτοεκτίμηση σου , η κακία σου θα φουντώσει ακόμα παραπάνω και όλα θα είναι εφήμερα , τίποτα σταθερό. Αν όμως ζούμε μόνο με μικρές εφήμερες αυταπάτες ποια ουσία υπάρχει; Ποιο δέσιμο; ποια αλήθεια;
Ξεγελάμε τον εαυτό μας γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι τελείως. Ψάχνουμε την αλήθεια, την σταθερότητα, την πίστη στους ανθρώπους γύρω μας και άπαξ και βρούμε έναν τέτοιο άνθρωπο τείνουμε να καταστρέφουμε την ψυχολογία και να τον προσβάλλουμε, να μαδάμε κάτι καλό που μπαίνει στην ζωή μας και ποτέ μα ποτέ να μην παραδεχόμαστε το λάθος μας. Αγαπάμε μάταια.
σχόλια