*[Give Me Some ΣΩΜΑ] Από τον Πάνο Μιχαήλ

photos Julian Mommert

- Madame Callas, what is your way of approaching the role of Medea?
- Medea's way.

Μπαίνοντας χθες στη κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, για να παρακολουθήσω τη γενική πρόβα του νέου έργου του Δημήτρη Παπαϊωάννου "Ο Μεγάλος Δαμαστής" και αντικρύζοντας το σκηνικό, ένα μεγάλο γκρίζο ανισόπεδο έδαφος (ή κύμα αν το καλοσκεφτείς) αποτελούμενο από δεκάδες φολίδες απ' όπου στη διάρκεια της παράστασης τα (πάσχοντα) σώματα των χορευτών του θα μας διηγόντουσαν την ιστορία τους, είχα ήδη καταλάβει.

Facebook Twitter

Η συνθήκη του έργου, η κλιμακά της, το ίδιο της το περιεχόμενο αποτελούσε ενα εξαιρετικής διαύγειας απόσταγμα και όλων των προηγούμενων εαυτών και παραστάσεων του Παπαϊωάννου σε συνδυασμό με αυτό που ήθελε να μας αφηγηθεί στη παρούσα χρονική στιγμή και συγκυρία: την ανεβάσταγα στιλπνή αλλά συγχρόνως χυδαία μοντέρνα ανθρωποφαγία των πόλεων και του ψυχικού μας τοπίου από τους κάθε λογής κανιβ-άλλους.

Facebook Twitter

'Εχοντας διαβάσει την συνέντευξη που έδωσε στον Θοδωρή Αντωνόπουλο και τις αναφορές που είχε κάνει σε μια από τις αποτρόπαιες περιπτώσεις "ανθρωποφαγίας" των τελευταίων ετών, εκείνη του άτυχου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη, είχα καταλάβει πως σπέρματα αυτού του γεγονότος θα είχαν περάσει στη παράσταση, λεπταίσθητα και χωρίς άμεσες αναφορές.

Facebook Twitter

Αυτό όμως που ακολούθησε από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης δεν το περίμενα ειλικρινά. Το έργο ξεκινά με μια από τις πιο μαγικές εικόνες που έχει συλλάβει και παραδώσει ο Παπαιωάννου τα τελευταία χρόνια. Ένας μαυροντυμένος άντρας στο μέσο της σκηνής , ακίνητος για μερικά λεπτά, αρχίζει να περπατάει, ξεκολλώντας, με κόπο, τα παπούτσια-ρίζωμα από τη σκηνή και φεύγει. Το εναρκτήριο λάκτισμα έχει δοθεί. Ο Μεγάλος Δαμαστής μπαίνει στη σκηνή κουβαλώντας ανάμεσα στους μηρούς του το σώμα του χορευτή Ιωάννη Μίχου σε μια ακόμα σκηνή που θα μείνει κλασσική (όπως οι έξοχες σωματικές εναντιοδρομίες της Πρώτης Ύλης):

Facebook Twitter

Μια σχεδόν εξωκοσμη αίωρηση-κολύμβηση συμβαίνει μπροστά μας καθώς το έργο αρχίζει να ξετυλίσσεται και οι χορευτές -μωρά αρχίζουν να ξεπηδούν από τη σκηνική μήτρα με σκοπό να αναπαράστησουν τα πάθη, τα λάθη της ανθρώπινης ύπαρξης καθώς θα κάνουν συνεχώς γκελ στα βάθη της ανθρώπινης κατάστασης κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Facebook Twitter

Δεν έχει νόημα να αποθέσω εδώ όλα τα κομμάτια του αριστουργηματικού παζλ του Δαμαστή αφενός για να διατηρηθεί η ηδύτητα του πρωτόφαντου της παράστασης και αφετέρου γιατί όπως κάθε έργο τέχνης έτσι κι αυτό θα (πρέπει να) διαβαστεί και θα αποτυπωθεί στις ψυχές των (ιδανικών) δεκτών του χωρίς μπούσουλα. Θα αρκεστώ στο να σας διαβεβαιώσω πως είναι ίσως το καλύτερο έργο του Παπαϊωάννου μέχρι τώρα γιατί συνδυάζει σχεδόν μεταφυσικά το καλιτεχνικό πριν, τώρα και μετά του Δημήτρη.

Όσο για σένα αγαπητέ αναγνώστη θα πρέπει να βραχείς μονάχος σου στα κύματα του Μεγάλου Δαμαστή για να καταλάβεις πως η ζωή, ο θάνατος, οι ανθρώπινες σχέσεις και οι σχάσεις τους μπορεί μερικές φορές να σε κάνουν να νομίσεις πως έχεις χάσει κάθε δυνατότητα αιώρησης. Όχι, όχι πάντα.

Σημασία έχει να μαζεύεις τα κομμάτια σου, όπου και όπως να τα έχεις αποθέσει στο διάβα σου, να τα ξανακολλάς και να συνεχίζεις το αέναο κολύμπι της ζωής. Άκομα και αν ατυχήσεις μοιραία, όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Η ροή πάντα συνεχίζεται.

Κι ας μην έχει μείνει πια κανένα κομμάτι αδάμαστο.