Να ξεκαθαρίσω καταρχάς πως ούτε Μητέρα Τερέζα θέλω να το παίξω με αυτό το κείμενο, ούτε εύσημα να μου αποδοθούν. Πάντα πίστευα ότι οι πράξεις μιλάνε δυνατότερα από τις λέξεις μας, άλλωστε. Ο μόνος και ειλικρινής λόγος είναι απλώς ότι βαριέμαι και εξοργίζομαι να εμπλέκομαι σε ατελείωτες – και εν τέλει ατελέσφορες- στιχομυθίες. Και έτσι την επόμενη φορά που θα ξεκινήσει μια τέτοια, απλώς θα παραπέμψω τους ''συνομιλητές'' εδώ. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δε θα συγκρίνω τη δική μου αγανάκτηση με τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα της lgbtq κοινότητας, που μακάρι ο μόνος τους βραχνάς να ήταν τέτοιου είδους ενοχλήσεις πού και πού. Αλλά ας μην καθυστερώ άλλο.
Σταματήστε να με ρωτάτε γιατί πηγαίνω στο Pride και γιατί γενικότερα παίρνω θέση για το θέμα! Σταματήστε να ρωτάτε αν είμαι λεσβία, είτε με ύφος πονηρό, σαν να πρόκειται για κανένα πιπεράτο κουτσομπολιό, είτε με πανικό σαν να πρόκειται για χολέρα. Σταματήστε, τις φορές που επιλέγω να απαντήσω, να το τραβάτε ακόμη περισσότερο ρωτώντας ''τότε γιατί ασχολείσαι;''. Προσπαθήστε, επιτέλους, να καταλάβετε ότι τα δικαιώματα της lgbtq κοινότητας είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ δικαιώματα.
Σταματήστε ηλιθιωδώς να αναρωτιέστε για την αναγκαιότητα των Pride και την αγώνων της κοινότητας γενικότερα! Ή για το τι είδους δικαιώματα στερούνται τα άτομά της. Ο πολιτικός γάμος και η τεκνοθεσία είναι μόνο δύο από τα δεκάδες που δεν θα απαριθμήσω τώρα. Σταματήστε να περιορίζετε τη σεξουαλική ταυτότητα ''στο κρεβάτι τους, όπου μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν''! Τα λοατκι άτομα δεν είναι κάποιου είδους εξωγήινων του σεξ, που έχουν μόνο το κρεβάτι στο μυαλό τους 24/7, φτάνοντας στα όρια της υπερλαγνείας. Μπορεί να είναι και αυτό, όπως μπορεί να είναι ο καθένας μας. Πρόκειται όμως, όχι για το κρεβάτι τους (μόνο). αλλά για ολόκληρη τη ζωή τους. Για να μπορούν, γυρνώντας τη Δευτέρα στη δουλειά να πούνε ''πήγα εκδρομή με τον/την σύντροφό μου'', χωρίς να ντρέπονται, χωρίς να έχουν το άγχος ότι θα ξεσηκωθούν σχόλια εναντίον τους ή, ακόμη χειρότερα, πως θα κινδυνεύσει η θέση τους.
Σταματήστε να προβάλλετε τα βλαστάρια σας ως αφορμή για την απανθρωπιά σας! Τα παιδιά είναι απείρως εξυπνότερα και πιο ανοιχτόμυαλα, και δύο άντρες ή γυναίκες πιασμένοι χέρι-χέρι δε θα διαστρεβλώσουν την εικόνα τους για τον κόσμο, γιατί, μαντέψτε, είναι μέρος του κόσμου. Σταματήστε, τέλος, να δίνετε μεγαλόψυχες συμβουλές του τύπου ''αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, δε θα σε πειράξει τι λέει ο κόσμος''. Δεν έχετε ιδέα, και αν έχετε είναι ακόμη χειρότερο, πώς είναι να αισθάνεσαι συνέχεια υπόλογος ή μισητός, να χάνεις φίλους ή οικογένεια, να ξέρεις πως δε μπορείς να χαρείς απλά πράγματα στη ζωή, που για άλλους θεωρούνται αστεία και αυτονόητα. Το πρόβλημα δεν έγκειται στο να μάθεις να θωρακίζεις τον εαυτό σου, αυτό είναι επιθυμητό σε κάθε περίπτωση, αλλά στο να μάθουν – να μάθουμε- να μην τριγυρνούν όλοι με ένα απλωμένο δάκτυλο και έναν πικρόχολο λόγο. Για να μην αναφερθώ στο τι συμβαίνει όταν αυτή η μισανθρωπιά ενσαρκωθεί σε πράξεις.
Το ξέρω πως όλα αυτά είναι ωραία και ιδανικά και πολύ θεωρητικά, και μακάρι να μπορούσαν μαγικά να πραγματοποιηθούν. Αλλά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, να ο λόγος που πηγαίνω στο Pride.
Είμαι μια γυναίκα, 21 ετών, που κάνει αυτό που αγαπάει. Και από τώρα, οι συχνότερες ευχές που λαμβάνω σε διάφορες περιστάσεις είναι ''να έχω μια καλή τύχη, να βρω ένα καλό παιδί'' γιατί ''καλή και η καριέρα αλλά αν δεν έχεις φτιάξει οικογένεια...''. Και ενώ δεν δίνω σημασία γιατί ξέρω πως, παρόλα όσα ακούω, μπορεί πράγματι να επιλέξω να μη δημιουργήσω ποτέ οικογένεια, με τη συμβατική έννοια, και αισθάνομαι πολύ καλά με αυτό, θέλω να μπορώ να σταθώ δίπλα στον καλύτερό μου φίλο στο γάμο του με το μελλοντικό του σύζυγο. Θέλω να τον δω να γίνεται ο καταπληκτικός πατέρας που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει και να είμαι εκεί όταν τα παιδιά του θα μεγαλώνουν σε ένα ισορροπημένο περιβάλλον. Θέλω αυτά τα παιδιά να μπορούν στο σχολείο να είναι εξίσου περήφανα με τους γονείς τους για την οικογένειά τους, να μην έρθουν λεπτό αντιμέτωπα με την επιθετικότητα ή την αμφιβολία, με τα οποία άλλοι γονείς πιθανώς να έχουν μολύνει τα δικά τους παιδιά. Θέλω να τον βλέπω να ευτυχεί με τον τρόπο που ονειρεύεται, αυτόν τον τρόπο που από τον ίδιο στερείται, ενώ, εμένα μου επιβάλλεται.
Υπάρχουν, πιστέψτε με, τεράστια αποθέματα αγάπης, και μου φαίνεται αδιανόητο σε τέτοιες εποχές, και σε οποιαδήποτε εποχή εδώ που τα λέμε, να πηγαίνουν χαμένα, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι αρνιούνται να μάθουν να τα μεταφράζουν. Γι' αυτό κι εγώ θα συνεχίσω να περπατάω περήφανη δίπλα στους αγαπημένους μου, μέχρι να είμαι σίγουρη πως κι εκείνοι θα μπορούν να περπατούν ελεύθεροι, ίσοι και ευτυχισμένοι δίπλα σε μένα.
σχόλια