Για τα 10 βήματα για να μειωθεί η ποσότητα του φαγητού που πετάμε στα σκουπίδια του Γιάννη Πανταζόπουλου:
«Προσθέτω: 11) Αν είσαι μαμά και ετοιμάζεις δέμα για το "παιδί" που σπουδάζει μακριά, σκέψου τις ποσότητες που μπορεί να καταναλώσει ένας υγιής άνθρωπος καθώς και την "ταλαιπωρία" των τροφίμων κατά τη μεταφορά. 12) Αν σας αρέσει η γκουρμέ κουζίνα και πειραματίζεστε με διάφορους συνδυασμούς (π.χ. χοιρινό με σάλτσα γκοτζιμπέρι και αχλάδι), να είστε προετοιμασμένοι να καταναλώσετε το τελικό αποτέλεσμα, όσο χάλια κι αν είναι». (Σχόλιο της apdm)
☛ Για το άρθρο «Η διάπλασις των παίδων» του Δημήτρη Πολιτάκη που γράφτηκε με αφορμή τις υποθέσεις παιδοφιλίας:
«Σχετικά με την (αμερικανική) υποκρισία, συστήνω το υπέροχο Ανθρώπινο Στίγμα του Philip Roth με αφορμή την υπόθεση Κλίντον-Λιουίνσκι. Ζούμε την εποχή κατά την οποία η θυματολαγνεία χτίζει καριέρες. Ο κοσμάκης βλέπει το "House of Cards" και φαντάζεται σκοτεινούς διαδρόμους και συνομιλίες πίσω από κλειστές πόρτες, ενώ η πιο τρομαχτική εξουσία είναι ο ίδιος ο κοσμάκης και η δίψα του για τιμωρία». (Σχόλιο του Βαγγέλη)
☛ Για το «Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων» του Θοδωρή Αντωνόπουλου: «Θοδωρή, μπορεί πράγματι η "ζωή να είναι μερικές φορές πιo πολύπλοκη απ' όσο νομίζουμε", αλλά έτσι και σε πιάσουν στο κρεβάτι με ανήλικο πας κατευθείαν μέσα, είτε "τα 'θελε, κύριε Πρόεδρε" είτε ομολόγησε το ίδιο ότι σε γούσταρε παράφορα. Το στρογγυλεύουμε, το μαλακώνουμε, το ρίχνουμε στην τέχνη και στον Πλάτωνα, βρίσκουμε ιστορικά και καλλιτεχνικά προηγούμενα, αλλα η βρομιά που αποπνέει η αποπλάνηση ενός ανηλίκου είναι και θα παραμείνει στους αιώνες ένα στίγμα. Επίτηδες μπερδεύεται αυτό το τεράστιο θέμα με τις βρομιές του Γουάινσταϊν και τον Σπέισι (που χούφτωνε όποιον έβρισκε μπροστά του) και, όπως παλιά με την υπόθεση των τριών Γάλλων παιδεραστών που έπεσε όλος ο γαλλικός Μάης του '68 να υπερασπιστεί τις "ευαισθησίες" τους, έτσι και τώρα χύνονται τόνοι μελάνης για να αποκαθαρθεί ο Πολάνσκι από τις βρoμιές του και ο Σπέισι που (υποτίθεται ότι) την έπεσε σε έναν 14χρονο». (Σχόλιο του/ της τσόφλι πασατέμπου)
☛ Για το «H εβδομάδα που όλη η Αθήνα στήθηκε σε μια ατέλειωτη ουρά» του Γιάννη Πανταζόπουλου: «Συγγνώμη, κιόλας, αλλά γιατί οι νέοι να αντέχουν την αναμονή; Γιατί να υπάρχει αναμονή, έτσι κι αλλιώς; Προσωπικά, μάζεψα τη χαρτούρα που γράφουν στα διάφορα άρθρα εδώ και μέρες, την έβαλα σε έναν φάκελο και τον "παράτησα" σε έναν γκισέ στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Βγήκα λίγο από το comfort zone μου όταν δεν μου έδωσαν κανένα αποδεικτικό για την παραλαβή, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι σε λίγες μέρες (11) είχα την κάρτα στα χέρια μου. Το επόμενο βήμα (finger's crossed!) είναι να τη φορτίσω και ηλεκτρονικά». (Σχόλιο του/της Tikka Masala)
☛ Για το άρθρο γνώμης του Νικόλα Σεβαστάκη «Μα, εγώ εννοούσα άλλο / Για την υποκρισία του μικρο-ηγεμόνα»: «Ανακουφίστηκα, συνεχίζοντας την ανάγνωση, από τον λεκτικό διαχωρισμό στον οποίο φαινομενικά ανεπιτήδευτα, πλην όμως έχοντας πλήρη επίγνωση και συναίσθηση των σημασιών, όπως αποδεικνύει, προβαίνει ο συντάκτης μεταξύ του επαναστάτη και του αντιστασιακού (δηλαδή του ατόμου που αντιστέκεται). Ο λόγος που ανακουφίστηκα είναι όχι επειδή βρίσκω υπέρ το δέον αυστηρό, ανακριβή ή ειδεχθή τον ορισμό του επαναστάτη που προηγείται αλλά αντιθέτως επειδή, αν και ευσύνοπτος, τον βρίσκω ακριβή, εύγλωττο και θαυμάσιο. Μόνο αυτό μπορεί να σημαίνει ο "επαναστάτης". Οποιοσδήποτε δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει αύριο κιόλας, σήμερα, τώρα, υπέρ αυτού που προτάσσει και υπερασπίζεται δεν είναι επαναστάτης – δεν ήταν ποτέ, δεν προσεγγίζει καν την έννοια. Εάν την ενδύεται, λοιπόν, υποκρίνεται εγωιστικά, στυγνά, κυνικά και καθόλου αθώα ή από άγνοια (αλλά με πλήρη ιδιοτέλεια κατά νου, εποπτεία της υποκρισίας του, επίγνωση της στάσης του και των μέσων που χρησιμοποιεί). Επανάσταση σημαίνει πόλεμος. Όποιος πολεμάει γνωρίζει εκ των προτέρων και έχει αποδεχτεί απολύτως το γεγονός ότι κάλλιστα μπορεί να πεθάνει πολεμώντας, ουσιαστικά δηλαδή ότι ο ίδιος είναι μια χαρά αναλώσιμος ελέω του ιερού του σκοπού. Είναι ο υπηρέτης που πρόθυμα θα θυσιαστεί στην εξυπηρέτηση του ιδανικού. Που πρόθυμα θα χαρίσει κατά κυριολεξία, και όχι μόνο μεταφορικά, την ίδια του τη ζωή προκειμένου να θρέψει τον αγώνα για την επικράτηση του ιδανικού. Έχει αγκαλιάσει αυτή την ιδέα και δεν διστάζει, αν χρειαστεί, να την πραγματοποιήσει. Οτιδήποτε πέραν τούτου, στάχτη στα μάτια – που όλοι ξέρουμε τι εξυπηρετεί, για την ακρίβεια ποιον. Όποιος πολεμάει ή "πολεμάει", όποιος κάνει επαναστάσεις εντός ή εκτός εισαγωγικών ή καλεί σε αυτές, όποιος συντάσσεται με επαναστάτες (ηγέτες ή μη) ή με τη λογής λογής παλιατσαρία που τους υποδύεται (ηγέτες ή μη), χρησιμοποιώντας ανάλογη ρητορική, τουλάχιστον ας ξέρει σε τι ακριβώς αναφέρεται... Φάση εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. ΥΓ.: Καταθέτω την ευγνωμοσύνη μου για τα εξαίρετα κείμενα που παραδίδει πάντα ο Νικόλας Σεβαστάκης». (Σχόλιο της Dazzling blinds)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
