Η πρόσβαση αποκτά με τρόπο ευνόητο και αυτονόητο τα χαρακτηριστικά τού απόμακρου και τού δύσβατου όταν η περιοχή προς την οποία τείνει είναι η περιοχή τού απρόσβατου, ή τού εξ ορισμού δύσκολα προσβάσιμου, όπως είναι εκείνη των οντολογικών άκρων, των συνειδησιακών απολήξεων, των πνευματικών κορυφώσεων, αλλά και των καλλιτεχνικών και ποιητικών στοχεύσεων.
Πρόκειται για περιοχές όπου όντως δεν επιτρέπεται η πρόσβαση παρά υπό προϋποθέσεις, και μάλιστα αδέκαστες: απαιτείται μία ριζική τόλμη, μία απόλυτη ανάγκη, ένας χρόνιος μόχθος, προκειμένου να επανέλθει ο άνθρωπος, κάθε φορά που το επιχειρεί, σ' αυτό που συνιστά το συγχρόνως πιο κοινό και το πιο σπάνιο στοιχείο του, στην κατάκτηση τού ανέκφραστου, στη διατύπωση τού ανείπωτου.
Χιλιετίες τώρα η προσπάθεια επιτυγχάνει και αποτυγχάνει σ' αυτήν την αρχέγονη και εγγενή ανθρώπινη έφεση προς το άγνωστο, προς το αφανές, προς το μη ακόμη λεχθέν, προς αυτό που εκτείνεται πέρα από τα κατακτημένα εδάφη και τα προσεγγισμένα όρια, προς το πέραν όλων αυτών, με την πρόθεση να φέρει στην ἐμφάνεια κάτι από την απροσδιόριστη και ακατονόμαστη έκταση τού ασύλληπτου.
Σήμερα, η προσπάθεια αυτή, έπειτα από αιώνες σχεδόν μονομερούς στόχευσης προς τα άνω και προς το πέραν, καλείται να αναλάβει ένα έργο ανάλογης αλλά αντίστροφης στόχευσης: σήμερα το πραγματικά απρόσβατο, το αληθινά ανοίκειο, το όντως απόμακρο και δύσβατο, το άνω και το πέραν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος
Σήμερα, η προσπάθεια αυτή, έπειτα από αιώνες σχεδόν μονομερούς στόχευσης προς τα άνω και προς το πέραν, καλείται να αναλάβει ένα έργο ανάλογης αλλά αντίστροφης στόχευσης: σήμερα το πραγματικά απρόσβατο, το αληθινά ανοίκειο, το όντως απόμακρο και δύσβατο, το άνω και το πέραν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Οι ατελεύτητες προσεγγίσεις τού ίδιου τού ανθρώπου από τον άνθρωπο, μολονότι απέδωσαν μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά αμελητέα αποτελέσματα, εντούτοις, εκεί όπου έφτασαν σήμερα, εξαιτίας ιστορικών συγκυριών και συμβάντων, είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος εμφανίζεται, αυτή την στιγμή, περισσότερο ανοίκειος από ποτέ, λιγότερο προσβάσιμος από ποτέ, αποτελώντας έτσι, το σημείο αυτό, ένα όριο το οποίο η προσπάθεια τού ανθρώπου καλείται να το κρούσει για να το υπερβεί, ώστε αυτό το όριο, που είναι ολόκληρος ο σημερινός άνθρωπος, σώμα-αισθήσεις-συναισθήματα, να παραδοθεί στον άνθρωπο ως πεδίο γνώσης και αυτογνωσίας.
Η σημερινή, πανταχού σοβούσα, διανθρώπινη εμπλοκή, ενισχυμένη στην δημόσια εικόνα της από τα πολιτικά τερατουργήματα, τα εγκληματικά εγχειρήματα, τις εξόφθαλμες δηώσεις και τίς εκκωφαντικές καταρρεύσεις όπου γης, έχει φέρει τον άνθρωπο στο σημείο τού Μη-Είναι, είτε μόνος το βιώνει είτε ως συνάνθρωπος.
Οι άνθρωποι, ως σώματα, αρσενικά και θηλυκά, δεινοπαθούν από το άγος τού συν-υπάρχειν, δοκιμάζονται από αυτό το συν, ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό τους, σε βαθμό ανυπαρξίας, οριακής αδυναμίας να καταλάβουν και να αναλάβουν το μη τού είναι τους, το σώμα ως φορέα δυνάμεων τις οποίες η παγκόσμια παράδοση απέδωσε σε εκτός ανθρώπινους φορείς, σε μη ανθρώπινες οντότητες, σε κάτι μη ανθρώπινο το οποίο όμως είναι δημιούργημα τού ίδιου τού ανθρώπου, τού πνεύματός του και των αισθήσεών του.
Χρειάζεται, σήμερα, όλο αυτό το εκτός να γίνει, ή να ξαναγίνει, αν κάποτε έγινε, πάλι ένα εντός: η κλειστή πύλη των σωμάτων να παραδώσει τα κλειδιά και την κλειδαριά της στα ανθρώπινα χέρια προκειμένου να ανοιχτεί και να αποκαλύψει το περιεχόμενό τους στην δημόσια θέα και κρίση.
Είναι, όχι για πολλούς, σαφές ότι η πύλη αυτή είναι η πύλη ενός ψυγείου, ότι το άνοιγμά της θα εκπέμψει δυσβάστακτες ποσότητες ψυγμένου περιεχομένου, έναν εσωτερικό παγετώνα ο οποίος σχηματίστηκε εκεί από αιώνες και χιλιετίες συμπαγούς εσωτερικής λειτουργίας η οποία έχει φτάσει σήμερα να είναι σε μέγιστο βαθμό το μέσα τοπίο τού κάθε ανθρώπου.
Αυτήν την έσω παγίωση στοχεύει να πλήξει κάθε προσπάθεια πρόσβασης. Aυτή που αφορά στον ίδιο τον άνθρωπο είναι η πιο επίπονη επειδή τίποτα δεν είναι πιο κοντά στον άνθρωπο από έναν άλλον άνθρωπο, κι αυτή η εγγύτητα, αντί να βοηθά, εμποδίζει την πρόσβαση, σχεδόν την απαγορεύει.
Το τιτάνιο αυτό έργο θα πρέπει να αναλάβουν οι ερχόμενες χιλιετίες, ώστε η ομίχλη των βουνών να μην είναι τόσο αδιαπέραστα και ανυπόφορα πυκνή ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως έχει φτάσει να έχει γίνει σήμερα αυτή, μετατρέποντας τον ανθρώπινο κόσμο ολόκληρο σ' ένα ερμητικά κλεισμένο και απρόσβατο ψυγείο.
O Δημήτρης Δημητριάδης γράφει ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση «Η Ομίχλη των Βουνών» που παρουσιάζεται από το Δη.Πε.Θε Καβάλας.
Ιnfo:
Η Ομίχλη Των Βουνών
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Αγγελίδης
Σύνθεση: Constantine Skourlis
Ερμηνευτές: Ίρις Νικολάου, Κωνσταντίνος Σπύρου
Παραγωγή: Δη.Πε.Θε. Καβάλας
