Η υβριδική περφόρμανς-εγκατάσταση «The Let Go» που παρουσίασε ο Νικ Κέιβ κατά τη διάρκεια του Ιουνίου στο Park Avenue Armory του Μανχάταν ήταν μια απόκοσμη εμπειρία, όπου η θρησκεία αναμείχθηκε με το θέαμα, και προκάλεσε ποικίλα σχόλια.
Νωρίς τις Κυριακές, όταν το γρασίδι είναι ακόμα υγρό και η πόλη ήσυχη, κάποιοι άνθρωποι σηκώνονται, βάζουν τα καλά τους και συγκεντρώνονται στις εκκλησίες για να τραγουδήσουν, να χορέψουν και να συγχρονιστούν. Κάποιες φορές οι ύμνοι είναι αργοί και ρυθμικοί, σαν η γη να τρέμει, ενώ άλλοτε είναι πιο έντονοι και δυναμικοί.
Συχνά ένα εκκλησιαστικό όργανο καθοδηγεί τον δρόμο προς την έκσταση, ή ένα σχήμα κρουστών, ή μια ηλεκτρισμένη μπάντα, ή απλά μια ομάδα συντονισμένων τραγουδιστών με ταιριαστές φορεσιές και χορογραφημένες κινήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι άνθρωποι χάνονται μέσα στους ύμνους και κατακλύζονται από το βαθύ αίσθημα της κατάνυξης που προκαλεί μια εκκλησία την Κυριακή το πρωί, όταν οι πιστοί ζητούν από τον θεό τους να είναι κοντά και να έρθει να κατοικήσει στο μέρος που βρίσκονται.
Τι γίνεται όμως όταν το κλίμα κατάνυξης μπολιάζεται από την παρουσία ενός καρναβαλιού γεμάτου από παιδιά που τραγουδούν, χορευτές ντυμένους με περίτεχνα κοστούμια που κινούνται ζαλιστικά και άλλους φαινομενικά άσχετους καλλιτέχνες; Τι είναι αυτό το υβρίδιο εξομολόγησης, υποταγής, αντιπαράθεσης και γιορτής; Ποιος θα το πίστευε ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να συγκεράσει αυτές τις ασυμβίβαστες εμπειρίες μέσα σε 90 λεπτά και να τις κάνει να μοιάζουν με ευλογία; Ο Νικ Κέιβ τα κατάφερε όλα αυτά με την περφόρμανς «The Let Go».
Στην αρχή, μια ομάδα πειθαρχημένων χορευτών περπατούν με τα χέρια ψηλά, σαν να είναι στόχοι. Είναι κυρίως νεαροί μαύροι όποτε προφανώς είναι στόχοι. Θα μπορούσαν να χτυπήσουν μια πόρτα για να ρωτήσουν κάτι και να τους πυροβολήσουν.
Κινούνται τραγουδώντας και κάποιος λέει «περπάτα με ελπίδα». Είναι προστακτική, μια έκκληση που αναζητά απόκριση. Οι περφόρμερ ζητούν από το κοινό να βρει ελπίδα για τον εαυτό του. Την ίδια στιγμή αναγνωρίζουν τα όρια. Σε κάποια φάση, ένας από τους βασικούς χορευτές φωνάζει «φοβάσαι;». Η απάντηση είναι «ναι». Δεδομένης της έντονης αναζωπύρωσης της λευκής υπεροχής που ξεδιάντροπα υποστηρίζει η αμερικανική κυβέρνηση, ο κόσμος φοβάται.
Όμως οι αντιδράσεις είναι περίπλοκες. Ένας καλλιτέχνης λέει ότι η περφόρμανς βρίσκεται πάνω στη γραμμή ανάμεσα στο θέαμα και την πραγματικότητα. Μια άλλη καλλιτέχνιδα λέει ότι αρχικά δεν ένιωθε άνετα να μοιραστεί το βίωμα της εκκλησίας με το λευκό κοινό. Οι τελετουργίες αυτές θεωρεί ότι παραβιάζονται όταν προορίζονται για διασκέδαση.
Πάντως, μακάρι όμως αυτή η πρωτότυπη «απόδραση» να μπορούσε να βιωθεί από το κοινό και πέρα από το ανέβασμά της στο Park Avenue Armory του Upper East Side του Μανχάταν.
Με πληροφορίες από hyperallergic
σχόλια