“Shine” είναι ο τίτλος της φετινής της συναυλίας και ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ της Μαριέτας Φαφούτη που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2015. Είναι ο τρίτος δίσκος της και αν ήταν ταινία θα έμοιαζε με αυτές του Ταραντίνο. Ανάμεσα στους στίχους της κυκλοφορούν αιμοδιψείς ερωμένες, άνθρωποι με υπερδυνάμεις, επικηρυγμένοι φυγάδες, καταδιώξεις χωρίς τέλος και ασύλληπτα τρελές ιστορίες που κάνουν τους θεατές να νομίζουν πως είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές στην πιο απολαυστική ταινία που είχαν ποτέ φανταστεί.
Το live της στον Κήπο του Μεγάρου, στις 18 Σεπτεμβρίου χαρακτηρίζεται από το αμίμητο στιλ της. Σκοτεινά κομμάτια μπερδεύονται με χορευτικά ντίσκο και σόουλ, σόλο από μιούζικαλ, μουσικές του ’60 και του ’70 και διασκευές αγαπημένων κομματιών.
Το Shine είναι το τρίτο της άλμπουμ μετά από το 'Try A Little Romance' του 2010 και το 'Homemade Joy' που κυκλοφόρησε το 2012.
Από το Shine επέλεξε πέντε τραγούδια και γράφει αποκλειστικά για το Lifo.gr τις ιστορίες που τα συνοδεύουν.
Lucy
Στη Λούσυ δεν άρεσε να μιλάει για αγάπες. Γι’ αυτό αποφάσισε να μην πει τίποτα σε κανένα. Ήθελε μόνο να γυρίσει σπίτι και να ξεχάσει μια για πάντα όσα είχαν συμβεί. Μπήκε στο αυτοκίνητο, έπιασε τα μαλλιά της ένα πρόχειρο κότσο, έβαλε μια παλιά κασέτα με χριστουγεννιάτικα τραγούδια να παίζει και ξεκίνησε. Θα άφηνε τον εαυτό την να κλάψει μόνο για όση ώρα θα διαρκούσε το ταξίδι. Και μετά τέλος.
Φτάνοντας σπίτι της έκανε εντύπωση που δεν εμφανίστηκε να την υποδεχτεί η Κέικ, η αγαπημένη της γάτα.
Ξεκλείδωσε βιαστικά.
Η ματιά της έπεσε στον φάκελο που βρισκόταν στο πάτωμα. Τον άνοιξε βιαστικά και έβγαλε από μέσα ένα γράμμα.
Τα μάτια της μεγάλωσαν απότομα.
«Λούσυ,
Πρέπει να σε σκοτώσω.»
Ahora
Δεν έλεγε να πάρει τα μάτια της από την οθόνη. Ξαφνικά το δωμάτιο στην Chinatown άρχισε να γίνεται ασφυκτικά μικρό. Αυτό που είχε δει ήταν μόνο η αρχή. Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να πάρει την απόφαση. Άνοιξε την πόρτα και άρχισε να τρέχει.
Δεν την ενδιέφερε τίποτα πια. Μόνο να γίνουν όλα σωστά.
Ούτε καν κατάλαβε πότε βρέθηκε εκεί.
Ανεβασμένη πάνω στα κάγκελα της γέφυρας του Brooklyn, ενώ ο Hudson River την κοιτούσε αχόρταγα περιμένοντας να την πάρει μαζί του. Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαφνικά κάθε ήχος σταμάτησε.
Το μόνο που ακουγόταν ήταν το σφύριγμα μιας μελωδίας. Και βήματα. Βαριά και σταθερά.
Έστρεψε το κεφάλι της προς τα πίσω να δει αν την είχε ακολουθήσει κάποιος, μα δεν υπήρχε κανείς. Γύρισε πάλι το κεφάλι της μπροστά, και τότε πάγωσε.
Δίπλα της ακριβώς στεκόταν ένας γέρος τσιγγάνος.
«Σε περίμενα» της είπε.
Try
Ήταν πολύ νευρική.
Αυτή η σιωπή μπορούσε να την τρελάνει. Περίμενε ήδη δύο ώρες και εκείνη η πόρτα δεν έλεγε να ανοίξει. Φυσικά δεν περνούσε καν από το μυαλό της η σκέψη να γυρίσει πίσω. Δύο μέρες ταξίδι δεν ήταν απλή υπόθεση.
Τι θα της έλεγε άραγε όταν θα την έβλεπε; Διψούσε για εκδίκηση και τώρα ήταν μόλις μερικά μέτρα μακριά από αυτή.
Χαμένη μες στις σκέψεις της, ούτε κατάλαβε πότε εμφανίστηκε εκείνος ο νεαρός. «Θα πρέπει να σας φορέσω αυτό εδώ» είπε ανέκφραστα δείχνοντας ένα μαντήλι. Ύστερα έδεσε τα μάτια της.
Την συνόδεψε μέχρι το δωμάτιο που την περίμενε εκείνη. Άνοιξε η πόρτα. Ο χώρος μύριζε αίμα.
«Τι θες;»
«Θέλω να μη μπορέσει να ξαναγαπήσει»
«Απλό» είπε, καθώς έχωνε μια καρφίτσα βαθιά στην καρδιά μιας κούκλας.
Bom Bom
Εκείνη τη μέρα έδειχνε αληθινά χαρούμενος.
Μιλούσε πάλι για την ώρα της Αποκάλυψης. Για τις 196 ρυθμισμένες βόμβες που επρόκειτο να εκραγούν με διαφορά ενός λεπτού η μία από την άλλη και θα κατέστρεφαν τον κόσμο.
Κανείς δεν ήξερε το αληθινό του όνομα. Εκείνος συστηνόταν ως Μεσσίας και αποτελούσε την μεγαλύτερη ατραξιόν της πόλης. Πίσω από τα μακριά μαλλιά, τα γένια και τον βρώμικο μανδύα θα μπορούσε να είναι ένας άντρας 35 χρονών, αλλά και 60. Κάθε μέρα εκατοντάδες κόσμου μαζεύονταν γύρω του για να τον ακούσουν, να τον χλευάσουν και στο τέλος να φωτογραφηθούν μαζί του.
Δυο αταίριαστοι εραστές σ’ ένα καφέ. Με πλαστικά καρώ τραπεζομάντιλα και μεγάλα μπουκάλια κέτσαπ και μουστάρδα στον πάγκο.
Είναι η τελευταία τους συνάντηση. Λίγα μέτρα μακριά τους έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Σε 60 δευτερόλεπτα θα έχει ανατιναχτεί όλο το οικοδομικό τετράγωνο.
Hope
Την πρώτη φορά που κατάλαβε ότι μπορούσε να πετάξει τρόμαξε. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα το ξανάκανε. Όμως η ανάγκη της ήταν μεγαλύτερη από τη λογική.
Εκείνη τη μέρα είχε αποφασίσει να δοκιμάσει να φτάσει πιο ψηλά από κάθε φορά. Κάτι της έλεγε μέσα της να σταματήσει, αλλά δεν ήθελε να τα παρατήσει όπως έκανε πάντα. Ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας.
Έκλεισε τα μάτια της.
Όταν τα άνοιξε πάλι, βρισκόταν εκατοντάδες μέτρα πάνω από τη γη. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας ήταν ό,τι πιο εθιστικό είχε ζήσει ποτέ. Μπορούσε να καταφέρει τα πάντα.
Μερικά χιλιόμετρα μακριά ο Τζον βρισκόταν στο αυτοκίνητο, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μόλις είχε διαβάσει το μήνυμά της.
«Δεν μπόρεσα να σταματήσω. Σώσε με.»
___________
Marietta Fafouti and Band : «Shine»
στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής στις 18 Σεπτεμβρίου.
Mαζί της οι μουσικοί: Ευαγγελία Ξυνοπούλου και Εύη Κουρτίδου στα φωνητικά-κρουστά, Παναγιώτης Ζούγρος στα φωνητικά-κρουστά-ηλεκτρική κιθάρα, Θοδωρής Ζευκιλής στο μπάσο, Κώστας Χαλιώτης στα ντραμς, Γιώργος Ζαρέας στο τρομπόνι, Ρένος Παπασταύρος στα πλήκτρα-sampling και Δημητρης Σιάμπος στις κιθάρες.
σχόλια