«Το έχω ερευνήσει προσωπικά» τονίζει ο οδηγός στο τέλος κάθε φράσης. Κάνει ζέστη με αφόρητη υγρασία αλά Κουάλα Λουμπούρ, αλλά βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές. Έχω ήδη κάνει το λάθος να παραδεχτώ ότι διδάσκω στο πανεπιστήμιο, στις πολιτικές επιστήμες. Ξέρω από προηγούμενες εμπειρίες πως αυτοί που νιώθουν δέος και μια αόριστη διέγερση στο άκουσμα των «πολιτικών επιστημών» είναι παράξενα όντα. Και έπεσα πάλι στην περίπτωση.
Ο λόγος του ταξιτζή είναι χειμαρρώδης καθώς σπάει σε διάφορες κατευθύνσεις. Σκαλώνει όμως στο ίδιο σημείο. Πίσω από τη μεγάλη σκηνή του εθνικού δράματος και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, υπάρχουν, λέει, αυτοί που καθορίζουν όλες τις εξελίξεις: οι μασονικές στοές.
Σε λίγα λεπτά μού αναφέρει λεπτομέρειες ξεσηκωμένες ποιος ξέρει από ποιες γωνιές του Ίντερνετ ή από την πληθωρική βιβλιογραφία για τις μυστικές διαστάσεις της πραγματικότητας. Συγκρατώ κάτι για μια στοά Φιλίππων, ενώ ο Κώστας Καραμανλής και η λίστα Φαλτσιανί μπλέκονται στη ροή της αφήγησης.
Το βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν βγάλουν οι κάλπες, η μάχη με τους δαίμονες δεν θα σταματήσει . Οι «προσωπικές έρευνες» θα συνεχιστούν, σε αναζήτηση του μεγάλου εθνικού καταστροφέα και των μεταμφιέσεών του στον χρόνο.
Η σκηνή μού θυμίζει κάτι που το έχω συναντήσει με τρομακτική συχνότητα τα τελευταία χρόνια: ανθρώπους με το σύνδρομο του παντογνώστη, βέβαιους για τη μύησή τους στα απόκρυφα των οικονομικών, στα παρασκήνια της γεωπολιτικής, στη διεθνή διπλωματία.
Οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν συνήθως εξαιρετικά σοβαρό ύφος ανακοινώνοντας τα πορίσματα των ερευνών τους. Σαν να διαθέτουν σίγουρες πηγές και εσωτερική πληροφόρηση. Για το σύστημα. Για τις ηγεσίες, τους σκοπούς και τη διανομή ρόλων. Για τους αποπροσανατολισμούς που επιχειρούνται με «άνωθεν καθοδήγηση».
Αυτοσχέδιοι ερευνητές του υπερφυσικού στην πολιτική, η σχετική κατηγορία φούσκωσε υπερβολικά τα τελευταία χρόνια. Είναι ο κόσμος που καθόλου δεν τον πτοεί η πολυπλοκότητα των πραγμάτων, ο κόσμος που δηλώνει πως γνωρίζει τα αίτια αλλά και τα πρωτόκολλα θεραπείας.
Συνήθως μένουν στον ισχυρισμό πως ζούμε σε δικτατορία ή σε κάποιο είδος τυραννικού καθεστώτος. Και εδώ είναι το παράδοξο: η ίδια η κατηγορία των μυημένων στα μυστικά της πολιτικής είναι ένα προϊόν της μαζικής δημοκρατίας και των αλλαγών που αυτή έφερε στην καθημερινότητα. Ο μαγεμένος της συνωμοσιολογίας είναι μια εκδοχή του φιλέρευνου ατόμου, αυτού που δεν αποδέχεται παθητικά μια γνώμη αλλά την ψάχνει, την ανασκευάζει και την αναδημιουργεί. Ασκεί αυτό που κάποιοι κοινωνιολόγοι ονομάζουν «κοινωνικό αναστοχασμό».
Είναι το αντίστοιχο του υποχόνδριου, ο οποίος αναζητά διαρκώς και άλλες γνώμες για την κλινική του κατάσταση, γιατί δεν εμπιστεύεται κανέναν. Η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς και η άνθηση της «αμφισβήτησης» στον κήπο του Διαδικτύου έφτιαξαν αυτήν τη νέα κοινή γνώμη.
Αναρωτήθηκα, βέβαια, τι θα ψηφίσει ο οδηγός την Κυριακή. Στριφογύριζε μεν στην απόρριψη των πάντων, αλλά δεν βρισκόμουν μπροστά σε έναν αγανακτισμένο.
Ο συνομιλητής μου είχε εμμονή με τις μασονικές στοές. Και με τον σιωνισμό που, σύμφωνα με την παλιά παράδοση, πάει πάντα μαζί με τον αντιμασονισμό.
Οι παραλλαγές του εχθρού είναι λίγο-πολύ γνωστές και εμφανίζονται με ασήμαντες διαφοροποιήσεις. Αν, όμως, η εβραιομασονική φαντασίωση είναι μια σταθερά της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού, ο άνθρωπός μου φαινόταν ήπιος και δίχως τη φλόγα του φανατικού. Σβησμένος πολιτικά έμοιαζε και μαζί πανέτοιμος να προβάλει την πιο ακραία εξήγηση όσων μας συμβαίνουν.
Να ανήκει, άραγε, στους αναποφάσιστους; Ή σ' εκείνους που έχουν αποφασίσει εκ προοιμίου ότι η Ελλάδα είναι πάντα καρφωμένη στον σταυρό του μαρτυρίου, το αγνό θύμα μιας πλεκτάνης παγκοσμίων διαστάσεων;
Το βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν βγάλουν οι κάλπες, η μάχη με τους δαίμονες δεν θα σταματήσει. Οι «προσωπικές έρευνες» θα συνεχιστούν, σε αναζήτηση του μεγάλου εθνικού καταστροφέα και των μεταμφιέσεών του στον χρόνο. Ο ανορθολογισμός και η τάση για καθολική απόρριψη των ελίτ θα είναι παρόντα και όχι πάντα γραφικά ή ανώδυνα.
σχόλια