Ταξίδεψα αρκετά, έτσι ώστε αργότερα είχα τη δυνατότητα να συγκρίνω. Σε πολύ μικρή ηλικία πήγα με την οικογένειά μου στη Νέα Υόρκη. Δεν μείναμε πολύ, λόγω της αντίδρασης του πατέρα μου στον αμερικανικό τρόπο ζωής. Ήταν υπερβολικά μεσογειακός, δεν γινόταν να ενσωματωθεί! Γυρίσαμε πίσω. Η Αθήνα ήταν τότε μια ζωντανή πόλη, με αχαλίνωτους ρυθμούς. Παρ' ότι είχα συναισθηματική σχέση μαζί της, υπήρχαν πρακτικά προβλήματα στην καθημερινότητα, που δεν ήταν δυνατόν να λυθούν.
• Στη δεκαετία του '80 οι νέοι ήμασταν η «επί ξύλου κρεμάμενη γενιά», καμία σχέση με την κατάσταση σήμερα. Μικροί ορίζοντες, χάος ανάμεσα στις γενεές και η αυτοπεποίθηση στο μηδέν.
• Η Νάντια Κομανέτσι ήταν το ίνδαλμά μου, αλλά στην Ελλάδα δεν υπήρχαν τρόποι να προπονηθεί κανείς στην ενόργανη γυμναστική, ή αργότερα να βρω σχολή για τον κλασικό χορό που αγαπούσα με πάθος.
• Όταν μπήκα στη Νομική, με τις απαιτήσεις που είχα για τη ζωή μου, ήταν αταίριαστο να σκεφτώ ότι μια μέρα θα ξυπνάω και θα πηγαίνω στην Ευελπίδων! Έπρεπε να ξεφύγω! Αποφοιτώντας, φεύγω για Νέα Υόρκη. Η πόλη αυτή εννοείται πως με επηρέασε αφάνταστα. Η αίσθηση του ανοιχτού χώρου... και που πάει παράλληλα με το άνοιγμα του μυαλού των κατοίκων της, η άνεση ως τρόπος επικοινωνίας αλλά και η οργάνωση, η τάξη...
• Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη η λιγότερο κορεσμένη, τα όριά της ανεξάντλητα. Για να δημιουργήσεις ένα έργο, ψάχνεις αρχικά τον στόχο και δίνεις τα πάντα γι' αυτόν! Από τη λογική και το ταλέντο, μέχρι τη φαντασία και την υπερβολή... Το μείγμα είναι: θαρραλέο ένστικτο και λογική. Ο Κίπλινγκ στο «Αν» λέει: «Αν μπορείς να περιμένεις με πείσμα χωρίς να κουράζεσαι...».
• Η περίοδος των γυρισμάτων για τους Μεγάλους Σκηνοθέτες που κράτησε 4 χρόνια ήταν μια κουραστική περίοδος, που όμως δεν μου κούρασε το μυαλό. Ταξίδεψα από τον μαγικό κήπο της Agnes Varda στο Παρίσι στον μυστικό κόσμο του Mulholand Drive του Ντέιβιντ Λιντς, στη Ρώμη, στο Σιάτλ... για τους Μπερτολούτσι, Tοντ Χέινς. Πέρασα ώρες ψάχνοντας παγκόσμια ιστορικά γεγονότα των τελευταίων 60 ετών, το κίνημα του '68, το μεταναστευτικό κύμα, το πέσιμο του Τείχους του Βερολίνου, την αναδιάρθρωση της πολιτικής σκηνής της Ευρώπης. Μου πήρε χρόνο να βρω χώρους γυρισμάτων που να ταιριάζουν με την αισθητική μου, αλλά και με τις ιδιοσυγκρασίες των μεγάλων σκηνοθετών.
• Το ότι η ταινία βρέθηκε σε δυο τόσο μεγάλα φεστιβάλ δεν ήταν το αρχικό μου ενδιαφέρον. Το ουσιώδες για μένα ήταν η επικοινωνία. Το αν αυτή μου η κίνηση μού έδινε τη δυνατότητα να συμμετέχω ενεργά στην κοινωνία, αυτό ήταν το ενδιαφέρον.
• Η γνώμη μου για την κριτική είναι πως ο κριτικός είναι ένας προνομιούχος θεατής, κι αυτή είναι μια γοητευτική θέση, εφόσον αυτά που γράφει τα γράφει για να αυξήσει την αναγνωσιμότητα της στήλης του. Ο Ντέιβιντ Σάλε έγραψε για το φιλμ μου: «Παρ' ότι υποκειμενικά αφηγηματικό, ξαναπιάνει -από ένα σημείο και μετά- την ιστορία του κινηματογράφου, όχι τόσο ως ιστορικό φιλμ, αλλά ως μια τέχνη που τα υλικά της είναι η ίδια η ζωή».
• Ο blockbuster κινηματογράφος δεν με ενδιαφέρει, προτιμώ τη δόξα που σου δίνει το περιθώριο. Μ' αρέσει ο κινηματογράφος του Μπουνιουέλ, του Γκοντάρ, του Παζολίνι, του Αντονιόνι, του Μπέργκμαν. Όχι, ο ίσκιος τους δεν είναι βαρύς, είναι ικανοποίηση να γνωρίζεις το έργο τους.
• Οι σύγχρονοι σκηνοθέτες που δουλεύουν για τη βαριά βιομηχανία -βλέπε Χόλυγουντ- βρίσκονται σε μια απομόνωση, αντίθετα από τους ανεξάρτητους, με ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, που σάρωσαν όλα τα Όσκαρ το 2009.
• Σίγουρα το Milk του Γκας βαν Σαντ ήταν μια δουλειά για ώριμους θεατές, αλλά αν το φιλμ για τη δολοφονία ενός γκέι πολιτικού αποτελεί διεύρυνση στον κινηματογράφο, τι να πει κανείς για την περίπτωση του Ντάνι Μπόιλ στο Slumdog Millionaire, γυρισμένο στις φτωχογειτονιές της Βομβάης, που τα παιδιά-ηθοποιοί μιλούσαν Χίντου, και πρωταγωνιστές σταρ είχαν επίθετα που δεν μπορούσαν καν να προφερθούν;
• Βραβεύονται, ως επί το πλείστον, όσοι αναλαμβάνουν ευθύνες για τα κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως φτώχια, ρατσισμός κ.λπ. Ίσως! Η ταινία του Μπόιλ πάντως δεν ήταν η αγαπημένη μου.
• Έχω αρχίσει εδώ και ένα χρόνο να γράφω το σενάριο για τη δραματική ζωή μιας γυναίκας που ψάχνει την πνευματικότητα πέρα από τον δυτικό τρόπο σκέψης. Ένα κομμάτι της θα γυριστεί σε κάποια ελληνικά νησιά. Η γλώσσα θα είναι Αγγλική, αλλά μόνο για τους πρωταγωνιστές, όλοι οι υπόλοιποι θα μιλάνε ελληνικά.
• Ναι, υπάρχει ένα πρόβλημα με την ελληνική γλώσσα, αλλά αν ένα ελληνικό φιλμ έχει κάτι να πει, δεν το σταματάει τίποτα. Οι θεατές διψάνε για πρωτοτυπία.
• Για το μέλλον της ανθρωπότητας που με ρωτάς, αν είμαι αισιόδοξη, πρέπει να πω ναι, γιατί έχω ένα παιδί! Είμαι περίεργη να δω τα αποτελέσματα της ανατροφής που δίνω στο παιδί μου. Από τον καρπό δεν κρίνεται το δέντρο;
• Η γενναιοδωρία είναι η αρετή που έχει βασική θέση στη ζωή μου και χάνω την ψυχραιμία μου με την αδικία.
• Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν μια αδικία. Μπήκε στην κλινική να κάνει μια απλή επέμβαση στα μάτια και έσβησε. Ήταν 72 ετών και γεμάτος όνειρα. Στον πατέρα μου που πέθανε το καλοκαίρι οφείλω το μεγαλύτερο μέρος της συνέπειας που είχα στην ταινία Μεγάλοι Σκηνοθέτες.
• Ο πόνος είναι πολύ εποικοδομητικός και θετικός. Θα έπρεπε να κάνει κανείς μεγάλη ανάλυση της σημασίας του πόνου.
• Επίσης, πρέπει να δηλώσω την ευγνωμοσύνη μου στον George. Η υποστήριξη του ήταν σημαντική σε ό,τι έκανα και ό,τι ονειρευόμουν.
σχόλια