ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ. Έχω παρέα τα αστέρια.
Με κοιτούν στα μάτια και παίρνω δύναμη, σκαρφίζονται παιχνίδια, κλαίνε και γελούν.
Γεμίζουν ένα άδειο ποτήρι και ξεχειλίζει μέχρι να αδειάσει ξανά. Δεν είναι παιδιά, είναι άνθρωποι όπως όλοι και γράφουν τα πάντα μέσα τους. Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονται στο μέλλον γι' αυτό που ζουν. Τι θα θυμούνται, τι θα τους έχει μείνει. Εμείς οι μεγάλοι σκεφτόμαστε τα πάντα μέσα από την λογική. Τώρα δεν υπάρχει λογική υπάρχει μόνο συναίσθημα. Κάνουμε πλάκα μεταξύ μας, στέλνουμε memes, αλλά μέσα μας όλα αλλάζουν. Άλλοι λένε θα αλλάξουν προς το καλύτερο αλλά δεν είμαι σίγουρος. Ένας φόβος φυτεύτηκε μέσα μου, που δεν υπήρχε πριν. Θέλω να νιώσω ελεύθερος ξανά...
Η Ειρήνη μου απαντά:
Μη φοβάσαι... Όλα θα γίνουν ξανά όπως πριν σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου και εμείς θα είμαστε πάλι όπως ήμασταν. Τι θα έχει μείνει όμως απ' όλα αυτά; Θα έχουμε αλλάξει προς το καλύτερο ή θα έχουμε αλλοιωθεί κι άλλο; Τι σημαίνει ελεύθερος; Να βγεις να πας στις δουλειές σου ή να έχει γεμίσει η καρδιά σου αγάπη, ευγνωμοσύνη και σεβασμό; Εσύ διαλέγεις...
Τα παιδιά πορεύονται ορθώς με μια αξία. Μία η πραγματικότητα για αυτά: Η αγάπη... για τα πάντα και ο σεβασμός και η αυθεντικότητα. Κανένα υλικό αγαθό. Μόνο οι αξίες και τα χαμόγελα.
Αναμετρήσου με τον εαυτό σου και κάνε τις πράξεις...
