Η Αθήνα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ταινία;
Πολύ. Και η νύχτα. Η Αθήνα στην ταινία είναι μία πόλη που δεν είναι πραγματική, δεν είναι ντοκιμαντερίστικος ο τρόπος που την είδα, κι αυτό το σκέφτηκα μετά από 20 χρόνια, όταν έφτιαχνα το Μια μέρα τη νύχτα και κατάλαβα ότι είναι μια πόλη δικιά μου. Την είχα κατασκευάσει κατά κάποιον τρόπο.
Είναι ερωτική πόλη η Αθήνα;
Δεν είναι με τον τρόπο που είναι άλλες πόλεις, αλλά μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν είναι αυτό που αισθάνεσαι όταν πρωτοφτάνεις στην πόλη, κοιτάζοντας τις φάτσες του κόσμου. Μπορεί να είναι η πόλη της ανοχής, αλλά δεν την αγάπησε ποτέ κανένας Αθηναίος, δεν την προάσπισε από τα κακά, δεν τη φύλαξε. Μου κάνει εντύπωση αυτό που λένε ξένοι που έρχονται, ότι εδώ μπορείς να είσαι όποιος θέλεις, δεν σε υποβάλλει όπως το Παρίσι που, έστω και υποσυνείδητα, μόλις πας γίνεσαι Παριζιάνος. Στη Ρώμη το ίδιο. Η Αθήνα δεν έχει σφραγίδα, είναι ανοιχτή. Πάντως, δεν είναι αντιερωτική όπως είναι η Ζυρίχη ή το Ντίσελντορφ.
Το καλοκαίρι δεν γίνεται πιο ερωτική;
Βέβαια, τότε που αδειάζει αρκετά, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Κατά κάποιον τρόπο, τότε η Αθήνα είναι πιο πολύ στη διάθεσή σου, έχεις άφθονο χώρο, έχεις περισσότερη εξουσία, η ζωή κατευθύνεται από λιγότερους ανθρώπους και η πόλη έχει άλλο χαρακτήρα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κυκλοφορούν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αυτοί που δεν είναι στη θάλασσα και στις πλαζ, είναι μια όαση ευτυχίας μέσα στο καλοκαίρι. Οι άσπρες κοπέλες με το άκαφτο δέρμα. Μία γυναίκα που δεν έχει κάνει ηλιοθεραπεία τραβάει όλα τα βλέμματα το κατακαλόκαιρο, ό,τι κι αν φοράει. Είναι μυστηριώδεις οι άσπρες γυναίκες, βλέπεις κάποια και αναρωτιέσαι τι κάνει, αν είναι μόνη της, σε προκαλεί να κάνεις σκέψεις. Πώς είναι οι σκέψεις που έκανες παλιά όταν έμπαινες σε καράβι ή αεροπλάνο για ταξίδι, που είχες μια ελπίδα ότι θα γνώριζες μια γκόμενα στον δρόμο; Έστω κι αν δεν συνέβαινε τίποτα. Αυτή την αίσθηση σού δίνει και η καλοκαιρινή Αθήνα, ότι κάτι μπορεί να συμβεί, ενώ όταν έχει πολύ κόσμο όλοι τρέχουν. Τη νύχτα δεν φαίνεται η ασχήμια της Αθήνας έτσι κι αλλιώς, οι πολυκατοικίες με το καγκελάκι που σου τραυματίζουν το μάτι για όλη σου τη ζωή, κρύβονται πίσω από τα φώτα... Το βράδυ του καλοκαιριού σκέφτεσαι πιο ανθρώπινα, ξεχνάς τις δουλειές, τις τράπεζες και τα επιτόκια. Κι η Αθήνα γίνεται πιο ανθρώπινη πόλη το βράδυ, δεν ανήκει τόσο στις πολυεθνικές και τις τράπεζες, αποσύρονται το βράδυ και αφήνουν τον χώρο πιο καθαρό.
σχόλια