Η κυβέρνηση συνεργασίας Τόρις και Φιλελεύθερων Δημοκρατών στη Βρετανία οδηγείται σε μετωπική σύγκρουση με τα συνδικάτα, καθώς επιχειρεί να πραγματοποιήσει περικοπές που μπροστά τους ωχριά η θατσερική περίοδος.
Η ιστορία είναι περίπου η ίδια με την υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά το νότο της. Το έλλειμμα κυμαίνεται πάνω από 10% του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος είναι 62%, αλλά μαζί με το ιδιωτικό ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ και η κυβέρνηση παρά τις προεκλογικές της ρητορείες προχωρά σε μονομερή λιτότητα.
Τα μέτρα που έχουν εξαγγελθεί περιλαμβάνουν 330χιλ απολύσεις στο δημόσιο τομέα, περικοπές σε δημόσιες δαπάνες για παιδεία και υγεία αλλά και κοινωνικών επιδομάτων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης στα 67 και για τις γυναίκες και τέλος- αυτό που ενοποιεί μάλλον και τους εργαζομένους όλων των κλάδων-ριζική αλλαγή στον υπολογισμό της σύνταξης.
Ενώ ως τώρα η σύνταξη προέκυπτε από το μέσο όρο της τελευταίας 5ετίας ή 7ετίας, τώρα θα υπολογίζεται από το μέσο όρο όλου του εργάσιμου βίου, γεγονός που θα οδηγήσει σε ριζική μείωση των συντάξεων.
Τα συνδικάτα, παρά τις προειδοποίησεις για σκλήρυνση του νομοθετικού πλαισίου για τις απεργίες, προγραμματίζουν κινητοποιήσεις για τις 30 Ιούνη και πιστεύουν πως η συμμετοχή θα θυμίσει τις μέρες του 1926, ενώ τονίζουν πως το φθινόπωρο θα κορυφώσουν τις διαμαρτυρίες τους.
Την ίδια στιγμή, το Εργατικό Κόμμα δεν καλύπτει πολιτικά τα συνδικάτα αν και ο νέος ηγέτης του Μίλιμπαντ, είχε εκλεγεί με την ψήφος τους και η εκλογή του είχε θεωρηθεί από πολλούς αναλυτές ως αριστερή στροφή του κόμματος.
Είναι πολύ πιθανό , δίχως πολιτικά στηρίγματα τα συνδικάτα να ηττηθούν, αλλά ενδέχεται ο απογαλακτισμός τους από τους Εργατικούς και η επιστροφή των "ξεπερασμένων" ταξικών αγώνων, να προκαλέσει ένα κύμα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης πρωτόγνωρης για τα βρετανικά δεδομένα. Οι κινητοποιήσεις της νεολαίας το περασμένο φθινόπωρο μπορεί να ήταν από αυτήν την άποψη το προμήνυμα μελλοντικών εξελίξεων.
σχόλια