Σκληρό σεμινάριο από τηλεοράσεως οι πυρκαγιές και μάλισταχωρίς τελικό συμπέρασμα. Το οδυνηρό είναι ότι ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς έγινε.Έδρασε πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της χώρας; Έφτασε στο απόγειό της ηπατροπαράδοτη γαϊδουριά του κοινολαίτη που, όταν νιώσει ριγμένος και απότακτοςτης κοινωνίας, καταλήγει στο «στάχτη να γίνουν όλα και να ρημάξουν»; Έχουμεμήπως μια νέας κοπής «αντιπολίτευση», η οποία πατάει πλέον επί πτωμάτων; Μήπωςέφταιξε το γεγονός ότι αυτό το καλοκαίρι το τουριστικό καραβάνι που κατεβαίνει στηχώρα άγγιξε τον ιλιγγιώδη αριθμό των δεκαεπτά εκατομμυρίων; Η δίκη είναι μεγάλη,αλλά ο «ένοχος» παραμένει άφαντος.
Η Πελοπόννησος γνώρισε νέα Ορλωφικά. Οργανωμένη ήαυθόρμητη, η στυγνή επιχείρηση έκανε «χρυσές δουλειές». Ο κάτοικος της πόληςκαι δη της πρωτεύουσας αγνοεί τι σημαίνει δάσος. Ένα βουνό κατάφυτο, με ταπεύκα και τα έλατά του, αποτελεί μυθική παρουσία, καταβολή αιώνια, μια και γιανα γίνει απαιτούνται γενιές και γενιές. Ωστόσο, όπως για έναν άνθρωπο απαιτούνταιτριάντα χρόνια για να τον πλάσεις και μια στιγμή για να τον εξοντώσεις,παρόμοια και το δάσος -που είναι ο χρόνος μεστωμένος και ενσαρκωμένος- μπορείςνα το αποτεφρώσεις εν μία νυκτί.
Το έγκλημα γράφει τη δική του βίβλο αποτρόπαιωναριστουργημάτων. Με ένα κεράκι κάηκε η Μόσχα, με μερικά στουπιά μπορεί να καείσύσσωμη η Πελοπόννησος. Το φρικαλέο ντόμινο θα πρέπει σίγουρα να κατενθουσίασετους πρωτεργάτες της συμφοράς. Διότι δεν πρόκειται για τοπική καταστροφή· γιαατυχία ή αμέλεια. Το απώτερο σχέδιο ήταν η δημιουργία πολυμέτωπων καιπολυεστιακών πυρκαγιών, ειδικά σε σημεία όπου η πρόσβαση είναι προβληματική. Ηδιαφορά από την πλημμύρα είναι συγκλονιστική· την πλημμύρα δύσκολα τηνπροκαλείς, ό,τι ρίχνει ο ουρανός το καταπίνει η γη και η θάλασσα. Ενώ η φλόγα απαιτείανθρώπινο χέρι. Ανάβεις εδώ για να κάψεις με τα πύρινα κύματα δάση που απέχουνχιλιόμετρα. Το αλλόκοτο είναι ότι το δάσος, άπαξ και το φέρεις σεεπαφή με τη φωτιά, δεν καίγεται μόνο από τα ξύλα του, αλλά το ίδιομεταμορφώνεται σε εφιαλτικό εμπρηστή - το ένα δέντρο καίει το άλλο και ποτέ δενχορταίνει, μέχρι να αποτεφρώσει και τον τελευταίο κορμό που θα βρει μπροστάτου. Απέναντι στην Greenpeace έχουμε τη δική μας Blackpeace, που δεν αφήνει πίσω της μόνοαποκαΐδια αλλά και πτώματα. Το Σοφικό είχε καεί επί Ελληνικής Επαναστάσεως απόντόπια χέρια. Ξανακάηκε τώρα για να ξαναθυμηθούμε τους «πυρίκαυστους Σοφικίτες».
Όσο για τις αρχές κάθε είδους, αξιωματούχους και μη, ένα είναιβέβαιο: οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί για εντάσεις μεγάλης κρίσεως. Τοκομματαρχηλίκι -η πανούκλα της χώρας- παραλύει συστηματικά τον ιστό τουπληθυσμού και θυσιάζει τα πάντα στις απαιτήσεις του άμεσου πολιτικούμικροσυμφέροντος. Τα κόμματα εξουσίας, για να επιβιώσουν, επιβάλλεται νακαλλιεργούν την πεποίθηση ότι δύο λαοί κατοικούν στη χώρα, εμείς και οι άλλοι.Κατά συνέπεια, η ομοψυχία είναι στοιχείο επικίνδυνο. Κάθε κυβέρνηση, αν είναιδυνατόν, θα πρέπει να ξηλώσει τα ανθρωπάρια της προηγούμενης. Δεν υπάρχειτοπική αυτοδιοίκηση αλλά τοπική μικροδικτατορία. Ο νομάρχης μισεί τονπεριφερειάρχη και ο πρόεδρος τον γραμματέα. Αφού τα σχέδια κάθε κυβέρνησης είναιτετραετή, τι να προλάβουν να κάνουν; Στην καλύτερη περίπτωση αποδεκατίζουν τουςαντιπάλους.
Ο πακτωλός χρημάτων που έρρευσε από τα ταμεία της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης ευεργέτησε την πρωτεύουσα και μερικές δευτερεύουσες πόλεις, αλλά επ'ουδενί την επαρχία. «Μας έχουν ξεχάσει!» κραύγαζαν οι αποτρελαμένοι χωριάτες.Για να σχεδιαστούν προγράμματα αναβάθμισης της επαρχίας, απαιτούνταιμακροπρόθεσμα σχέδια - σχέδια που οι ληξιπρόθεσμες κυβερνήσεις αρνούνται ναθέσουν επί τάπητος. Είναι γεγονός: αυτό που εμποδίζει την ανάσταση της χώρας είναιτο δημοκρατικό της παραπολίτευμα που έχει καταστήσει τον επαγγελματικόκομματισμό καρκινογόνο. Αν επί μια δεκαετία είχαμε συγκυβέρνηση υπό μορφήΕπιτροπής Κοινής Σωτηρίας, θα μπορούσε να γίνει το πρώτο βήμα προς αυτή τηνκατεύθυνση.
Πολλοί -έστω και υπό μορφή υποψιθυρισμού- αποφαίνονται ότιοι πυρκαγιές έκαψαν τον νομό Ηλείας, από πάνω μέχρι κάτω, διότι η νεοχαραχθείσαοδός που θα ενώνει την Καλαμάτα με την Πάτρα και τα Γιάννενα ξύπνησε τα θηριώδηένστικτα των επιχειρηματιών. Αλλά την Εύβοια γιατί την έκαψαν; Την Πάρνηθα; ΤονΥμηττό;
Οι φωτιές προάγονται σιγά σιγά σε επαναστατικό μέσο. Κάθεολοκαύτωμα ηχεί εκκωφαντικά σαν πολιτικό επιχείρημα. Τι να κάνουν και οι δύοπολιτικοί αρχηγοί που παραμένουν πολιτικά ανήλικοι; Ξέρουν ποια χώρα κυβερνούν;Γνωρίζουν την τιμή αληθείας και ψεύδους; Αν οι εκλογές προκηρύχθηκαν μέσα στοκατακαλόκαιρο υπό την απειλή της εκθέσεως Ζορμπά -πράγμα που ισχύει-,επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά ότι όλα θυσιάζονται στο κομματικό συμφέρον καιστο φτηνό παρασκήνιο.
Μας λείπει ο πολιτικός που τιμάει το αξίωμά του και, ότανη κατάσταση το επιβάλλει, ξηλώνει τα γαλόνια του και παραιτείται. (ΟΒουλγαράκης είχε μια «λαμπρή» ευκαιρία να παραιτηθεί. Ίσως να μείνει στηνΙστορία ως ο υπουργός που «φούρνισε» τα μάρμαρα.)
Κανονικά η Πελοπόννησος θα πρέπει να απόσχει από τιςεκλογές. Γίνεται όμως Μοραΐτης χωρίς κάλπες;
σχόλια