Αθήνα

Φεύγεις,γυρνάς και είναι παράξενο να βλέπεις πράγματα στη θέση τους ύστερα απ' ό,τιέγινε / παράξενο και με κάποιον τρόπο παρηγορητικό / το περίπτερο στη γωνία,ένα αγαπημένο σου σπίτι, η θέα της θάλασσας / αλλά η ανακουφιστική αίσθηση πωςτο μικροπεριβάλλον σου δεν διαταράχτηκε αυτό το τρομερό καλοκαίρι είναιξεδιάντροπα ψεύτικη / και το ξέρεις / σκέφτεσαι την επόμενη φορά που θαανηφορίσεις τη Βασιλίσσης Σοφίας και την πιθανότητα να μην αντικρίσεις τοπράσινο κομμάτι του Υμηττού που σου έκανε παρέα σε αμέτρητες βόλτες / όπωςεκείνον τον αλησμόνητο Ιανουάριο που άρχισε να χιονίζει και δεν σταμάτησε παράτρεις ολόκληρες μέρες μετά / οιπαρηγοριές και κυρίως η νοσταλγία έχουν βαθιά μέσα τους κάτι το παραλυτικό / κάπουτο διάβασα αυτό και είναι σωστό / κολλάς στο χθες και δεν δίνεις την ενέργειάσου στο τώρα, σ' ένα τώρα που στην περίπτωση μας καίει, κυριολεκτικά καιμεταφορικά / οι περισσότεροι μου έλεγαν πόσο τυχερός είμαι που δεν βρισκόμουνστην Ελλάδα εκείνο το φρικτό πενθήμερο / το έλεγαν για καλό, αλλά ειλικρινά θαπροτιμούσα να είμαι εδώ / οι ξένοι άνθρωποι όταν μάθαιναν πως ήμασταν Έλληνες,μας κοιτούσαν όπως κοιτάνε τα παιδιά του Δημοτικού έναν συμμαθητή τους πουέχασε ξαφνικά τον πατέρα του / μας συλλυπούνταν προσθέτοντας γρήγορα πόσοτρομερό είναι αυτό που έγινε / δεν υπήρχε τίποτα το συγκαταβατικό στα λόγιατους / ήμασταν τα θύματα μίας ανείπωτης τραγωδίας που σάρωνε έναν μικρό αλλάμυθικό, στα μάτια τους, τόπο / θα μπορούσαμε να έχουμε δικούς μας ανθρώπουςεκεί, να κινδυνεύουν σπίτια συγγενών ή φίλων / θα μπορούσαμε στην παραλία του Καϊάφανα έχουμε δώσει το πρώτο μας φιλί / στη σκιά των πεύκων που αγκάλιαζαν τηνΑρχαία Ολυμπία να είχαμε πιει το πιο δροσερό νερό ενός μισοξεχασμένου πιακαλοκαιριού / τόσα πολλά θα μπορούσαν να μας συνδέουν με ό,τι έδειχναν οιτρομακτικές εικόνες των ειδήσεων / αυτό έβλεπαν πάνω μας οι ξένοι σε μαςάνθρωποι / και είχαν δίκιο / τώρα είμαι πίσω / στο τραμ και παρατηρώ τα σύννεφανα κουκουλώνουν τον Υμηττό / κάποιες σκόρπιες στάλες στο τζάμι και ο οδηγόςκάνει παρατήρηση σε μία νέα μητέρα να «βάλει κάτι πάνω της» / είναι με το μαγιότης από τη μέση και πάνω / δεν έχει προλάβει να φορέσει την μπλούζα της / ηδημόσια διαπόμπευση της γυναίκας μπροστά στο παιδί της κάνει την μπροστινή μου,ένα κορίτσι κοντά στα 20, να μουρμουράει μέσα από τα δόντια της / «για όνοματου Θεού!» / αυτό είναι το θέμα / δεν θυμώνουμε αρκετά / θέλω να σκέφτομαι πωςόλες οι τραγωδίες, οι μεγάλες και οι μικρές, είναι ταυτόχρονα ευκαιρία για νατα δούμε όλα από την αρχή / από τη στιγμή που συνέβη ό,τι συνέβη τα πράγματαείναι χειρότερα / πολύ χειρότερα απ' ό,τι είχαμε πιστέψει / εκπαιδευτήκαμε νακρύβουμε τον κακό μας εαυτό στα δύσκολα / και τώρα ο κακός, ο κάκιστος εαυτόςείναι εκεί, μπροστά, και δεν αντέχουμε να τον βλέπουμε / εδώ που φτάσαμε δεν έχουμεπολλές επιλογές / για άλλη μία φορά θα συνταχθούμε με το φως / με όσουςπιστεύουν ότι οι μεγάλες τραγωδίες αφυπνίζουν, συσπειρώνουν, αναγεννούν.