ΠΕΣ ΜΟΥ, ΚΑΝΑΠΕ ΜΟΥ. Βλέπω ειδήσεις. Κάθε μέρα. Σχεδόν όλα. Βλέπω την καθημερινή συνέντευξη Τύπου. Τον αγαπημένο Σωτήρη Τσιόδρα, που έχει αλλάξει την εικόνα του ήρωα, ευτυχώς. Μιλάω ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα για τις καινούργιες πλατφόρμες του υπουργείου, για τα επιδόματα, με τα λογιστήρια, με ομοτέχνους μου, αναλύοντας το μέλλον του θεάτρου, προσπαθώντας έτσι να προβλέψουμε την επόμενη μέρα! Πολλές φορές μιλάμε για δουλειές μέχρι αργά το βράδυ, ώστε να νιώθουμε πιο κοντά στην «κανονικότητα» της καθημερινότητας που χάσαμε.
Στο «Toc Toc», που παίζω χρόνια στο θέατρο και έχει να κάνει με ψυχαναγκαστικούς ανθρώπους, έχω την απόλυτη πρωταγωνίστρια της εποχής, τη μικροφοβική Νίτσα, που γυρνούσε με μάσκα, αντισηπτικά και γάντια, κάνοντας τον κόσμο να γελάει. Πραγματικά, δεν ξέρω πώς θα κάνω «update» τον ρόλο της, όπως και των υπολοίπων, αφού, μετά από αυτό, οι ψυχαναγκασμοί και η αρρωστοφοβία θα χτυπήσουν κόκκινο! Είμαστε όλοι Νίτσες.
Ενημερώνομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Θέλω να ξέρω ακριβώς τι γίνεται, όχι στο περίπου! Είναι μεγάλη μου ανάγκη γιατί έτσι διατηρώ την ηρεμία μου, την ψυχραιμία μου και την αισιοδοξία μου. Σκανάρω την είδηση όσο καλύτερα μπορώ. Μιλάω με τον παιδικό φίλο και συμμαθητή μου, τον Γιάννη, που μένει μόνιμα στο Όλμπανι, πρωτεύουσα της Νέας Υόρκης, και έχει ειδικότητα στην πυρηνική ιατρική. Κάθε φορά μού τονίζει δύο πράγματα: α) να πλένω συνέχεια τα χέρια μου και β) να έχω σωστή πληροφόρηση. Η σωστή πληροφορία είναι σαν το εμβόλιο, ενώ η λανθασμένη ή fake χειρότερη και από τον ιό!
Οι φωνές που πρέπει να ακούμε τώρα δεν είναι μόνο φωνές που τραγουδάνε καλά ή κάνουν live για να κάνουμε χαβαλέ σπίτι. Τώρα είναι η ώρα να σωπάσουμε, να ακούσουμε επιτέλους το μέσα μας. Γιατί μόνο αυτό είναι ικανό να μας δώσει ιδέες για την επόμενη μέρα.
Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω γιατρός. Μεγαλώνοντας, σιγουρεύτηκα ότι καλά έκανα και δεν έγινα, γιατί δεν θα μπορούσα να θαυμάζω τόσο πολύ αυτή την επιστήμη. Συνήθως, αυτό που γίνεσαι το θαυμάζουν πιο εύκολα οι άλλοι, γιατί δεν γνωρίζουν τις πραγματικές του δυσκολίες. Θα μου πείτε, σκέψεις του καναπέ! Ναι... Τώρα πια ο καναπές δικαιώνεται! Μπαίνει στη σωστή του διάσταση! Μακάρι να κρατήσουμε κι εμείς τις σωστές μας διαστάσεις όταν βγούμε από αυτό το λούκι!
Η Χριστίνα, πάντως, είναι σίγουρο ότι θα τις κρατήσει, γιατί κάνει καθημερινά yoga και pilates μανιωδώς online! Έχει βρει τον τρόπο της να ηρεμεί και αποφεύγει τις ειδήσεις. Ο μικρός Άλεξ δεν το κουνάει από το PC-στρατηγείο του. Eίναι κι αυτός online με τους φίλους του, τους gamer-άδες και δεν του φτάνουν οι ώρες για Fortnite και ηλεκτρονικό αθλητισμό. Φωνάζει, γελάει, λες και βρίσκεται με δέκα παιδιά μαζί.
Παρενθετικά παίζει και το online σχολείο, που στα πρώτα του βήματα δείχνει πολύ καλά στοιχεία! Αυτή η γενιά προέβλεψε καλύτερα από κάθε προηγούμενη ότι η εικονική πραγματικότητα θα είναι η μεγάλη λύση σε καταστάσεις εγκλεισμού. Εικόνες εικονικές. Εικόνες πραγματικές! Ιταλία - Ισπανία - Γερμανία - Αγγλία - Αμερική, ίδιες εικόνες παντού! Πολλές φορές κοιτάω όρθιος, δεν μου πάει να κάθομαι! Γιατί τους ξέφυγε έτσι; Τα μέτρα δεν τα πήραν σε σωστό χρόνο, άργησαν. Ενώ εμείς είχαμε καλύτερα αντανακλαστικά. Αυτό λένε όλοι.
Μια γυναίκα στην Ισπανία βγαίνει με το παιδί της να ψωνίσει, την προπηλακίζουν από τα μπαλκόνια, τη βρίζουν ότι σπάει το εμπάργκο. Αυτή ισχυρίζεται ότι το παιδί είναι αυτιστικό και πρέπει να το έχει μαζί της. Κάποιοι άλλοι, αλλού, σε άλλα μέρη, δέρνονται στις ουρές για χαρτί υγείας. Παρακολουθώ από παντού, την TV, το iPad, το κινητό, νιώθω ότι είμαι σε ομάδα διαχείρισης της κρίσης! Καταλαβαίνω καλύτερα γιατί πρέπει να μείνω μέσα. Στο σπίτι. Και όρθιος δεν πειράζει, και πέρα δώθε δεν πειράζει, και μέρες πολλές δεν πειράζει, γιατί τώρα έχω στόχο, καταλαβαίνω καλά γιατί δεν πρέπει να βγω έξω.
Όλοι οι Έλληνες ενωθήκαμε για τον μεγάλο σκοπό. Η αντίδραση της μη-αντίδρασή της. Έτσι το καταλαβαίνω. Ανατρέχω στην Ιστορία του κόσμου και τη δική μας. Ίδια μέτρα για την πανώλη του 1827 επί Καποδίστρια, ίδια το 2020 επί Κυριάκου! Η Ελλάδα σώζει τον λαό της από τον πολιτισμό της. Θυμάται. Έρχεται το ιστορικό DNA της και δίνει τη λύση! Ο λαός σε ενεργή καταστολή. Ακουγόμαστε παντού, μας γράφουν οι «Times», η «Guardian», στο Al Jazeera μιλούν για μας τους λίγους, που είμαστε, όπως λέει και ο Ντίμης Κρίτσας, «μια τηγανιά πατάτες»! Αυτή η τηγανιά θα χορτάσει πολιτισμό όλη την οικουμένη.
Επιτέλους, έχουμε και ψηφιακό κράτος. Ο πολιτισμός επιστρέφει στον τόπο όπου γεννήθηκε. Καμία Σουηδία. Οι πολιτισμένοι οικολόγοι λαοί που ανακυκλώνουν τα σκουπίδια όσο κανένας άλλος, ανακυκλώνουν και την ανθρώπινη ζωή για να σώσουν την οικονομία τους! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μπράβο στον Κυριάκο Μητσοτάκη που είχε τα σωστά αντανακλαστικά και τον σωστό τρόπο. Μου θύμισε τον Γιάννη Ιωαννίδη όταν ήταν coach του Άρη! «Θέλω άμυνα! Θέλω άμυνα!» Μου θύμισε τον μεγάλο Ότο Ρεχάγκελ το 2004! «Άμυνα - άμυνα - άμυνα!» Και τη σωστή στιγμή, όταν είμαστε στη φάση, ένα γκολ και φεύγουμε για τελικό! Ένα γκολ και παίρνουμε το Κύπελλο. Κίνηση ματ. Ρουά ματ. Εξειδίκευση, μας έλεγε ο Τάσος Λιγνάδης όταν ήμασταν στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Επαγωγή στα επιμέρους. Να μιλάει αυτός που ξέρει μόνο, έστω μία φορά. Όχι όλοι μαζί. Όχι όποιος να 'ναι. Μία φορά, ένας. Και να γίνεται. Όπως ο άξιος Σωτήρης Τσιόδρας. Οι φωνές που πρέπει να ακούμε τώρα δεν είναι μόνο φωνές που τραγουδάνε καλά ή κάνουν live για να κάνουμε χαβαλέ σπίτι. Τώρα είναι η ώρα να σωπάσουμε, να ακούσουμε επιτέλους το μέσα μας. Γιατί μόνο αυτό είναι ικανό να μας δώσει ιδέες για την επόμενη μέρα. Να αναλύσει την «προηγούμενη» ζωή μας. Ήρθε η ώρα να αναμετρηθoύμε όχι μόνο με τον αόρατο εχθρό αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο κορωνοϊός θα φύγει. Δεν θα χρειαζόμαστε πια «διάσημους» να μας υπενθυμίζουν τι πρέπει να κάνουμε! Προς το παρόν, γινόμαστε χρήσιμοι από τον καναπέ μας. Είδατε, τελικά χρειάστηκε κι αυτός!
Βιβλία
Ζαν-Φρανσουά Μαρμιόν, «Η ψυχολογία του μ@λ@κα»
Ίρβιν Γιάλομ, «Το δώρο της ψυχοθεραπείας»
Κώστας Πετράκης, «Το ανατρεπτικό γέλιο»
Τραγούδια
Billie Eilish (την αγαπώ γιατί κι εκείνη γυρνάει μονίμως με φόρμες και πιτζάμες) – «Bad Guy», «You should see me in a crown»
σχόλια