Η Ραχάφ Μοχάμεντ Αλκουνούν φοράει ένα πλεχτό φόρεμα και αφήνει ακάλυπτο το πρόσωπό της. Το φόρεμα είναι ανεπίτρεπτα κοντό για μια γυναίκα της Σαουδικής Αραβίας. Το ακάλυπτο πρόσωπο επίσης. Στη χώρα της, αυτά τα δύο επισύρουν ποινή φυλάκισης και μαστιγώσεις. Σίγουρα δε, αυτόματο διαζύγιο.
Και ταξιδεύει μόνη. Για πρώτη της φορά. Στη χώρα της, οι γυναίκες απαγορεύεται να μετακινούνται χωρίς ανδρική συνοδεία από ένα συγγενή. Όπως οι καλές φοράδες δεν επιτρέπεται να λύνονται.
Αλλά η Ραχάφ είναι 18 χρονών. Και είναι αποφασισμένη να ζήσει. Φαίνεται στο βλέμμα της. Κυρίως στην παράτολμη πράξη της. Να ξεφύγει από ένα ανελεύθερο καθεστώς που συμπεριφέρεται στις γυναίκες σα να είναι έπιπλα και δολοφονεί τους αντιφρονούντες μέσα στα ίδια τoυ τα προξενεία.
Στο αεροδρόμιο της Μπανγκόγκ όπου περίμενε, μέχρι τελικά ο Καναδάς να της δώσει άσυλο, κατέφτασε ο πατέρας της- ένας υψηλός αξιωματούχος της Σαουδικής Αραβίας. Αρνήθηκε να τον δεί. Σχεδόν την έβγαλε ανισόρροπη. Χρειάζεται ιατρική βοήθεια, είπε. Είναι θυμωμένη επειδή δεν την ξεχώρισα από τα υπόλοιπα δέκα μου παιδιά- ίσως την παραμέλησα.
Ναι, η Ραχάφ είναι θυμωμένη. Και ξέρει ότι η «βοήθεια» που της τάζουν είναι η τιμωρία και ο παραδειγματισμός. «Μια φορά, με είχαν κλείσει σε ένα δωμάτιο για 6 μήνες, επειδή δεν τους άρεσε ο τρόπος που έκοψα τα μαλλιά μου», λέει. Ο ένας μου αδερφός συχνά με χτύπαγε. Θέλω να ζήσω ελεύθερη.
Ο σύγχρονος Σαουδάραβας έχει τα λεφτά να αγοράσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δεν έχει τη ελευθερία να φιλήσει το κορίτσι του (ή το αγόρι του) στο δρόμο. Μπορεί να εξαγοράσει τη σιωπή της Αμερικής για τις δολοφονίες που διαπράττει, αλλά δεν μπορεί να συνοδέψει τη μπριζόλα του με ένα ποτήρι κρασί. Μπορεί ίσως να το κάνει κρυφά. Αλλά η Ραχάφ το κάνει φανερά. Πράγμα που συνιστά τεράστια διαφορά.
Ο θυμός της Ραχάφ δεν είναι βέβαια οικογενειακός θυμός. Είναι βαθύτατα πολιτικός. Για την κατάσταση μιας τυραννίας. Κι ακόμη περισσότερο, για την κατάσταση των γυναικών μέσα στην τυραννία αυτή.
Ο ήδη υποκριτικός ευσεβισμός της χώρας (είναι διαβόητες οι κραιπάλες των Σαουδαράβων μόλις διασχίσουν τα σύνορα της χώρας τους), τα έχει βρεί σκούρα καθώς ανοίγεται στη νέα κοινωνία των social media.
Μέσω του κινητού, οι γυναίκες δεν είναι τα μαντρωμένα ζώα που ήταν. Βλέπουν, ακούνε, συζητάνε με τον υπόλοιπο πλανήτη. Και διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι πόσο αφύσικα εξευτελισμένες είναι. Πόσο απογυμνωμένες από τις στοιχειωδέστερες ελευθερίες τους.
Κι όχι μόνο οι γυναίκες. Και οι άντρες ― ιδίως οι νεότεροι. Και κάθε καλλιεργημένος άνθρωπος.
«Δεν έπρεπε να της πάρουν το διαβατήριο. Το κινητό έπρεπε να της πάρουν» είπε ένας Σαουδάραβας αξιωματούχος, για τους Ταϊλανδούς.
Έτσι, το καθεστώς στενάζει και παλλινδρομεί μεταξύ ενός αβυσσαλέου αναχρονισμού που εχθρεύεται την ελεύθερη βούληση και ενός υστερικού, αμνήμονα καταναλωτισμού που μπερδεύει ακόμη περισσότερο τους τρομοκρατημένους πολίτες του.
Όποιος έχει δει τους Σαουδάραβες να ομοσταυλίζονται στο Κάμντεν του Λονδίνου τις Κυριακές, σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, με απλανές βλέμμα, θαμμένοι ζωντανοί στις σακούλες του σόπινγκ, μπορεί να διαπιστώσει τη σχιζοφρένεια αυτού του κράτους που πριν προλάβει να αποκτήσει βάσεις ελευθερίας και πολιτισμού, απέκτησε την ραγδαία, αυθάδη δύναμη του χρήματος.
Ο σύγχρονος Σαουδάραβας έχει τα λεφτά να αγοράσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δεν έχει τη ελευθερία να φιλήσει το κορίτσι του (ή το αγόρι του) στο δρόμο. Μπορεί να εξαγοράσει τη σιωπή της Αμερικής για τις δολοφονίες που διαπράττει, αλλά δεν μπορεί να συνοδέψει τη μπριζόλα του με ένα ποτήρι κρασί.
Μπορεί ίσως να το κάνει κρυφά. Αλλά η Ραχάφ το κάνει φανερά. Πράγμα που συνιστά τεράστια διαφορά. Αφού, αν δεν κάνεις outing στις επιθυμίες σου, είναι σα να μη μπορείς να τις χαρείς.
#3rd country ✈️❤️❤️? #i_did_it ?? pic.twitter.com/rFsqZpM02O
— Rahaf Mohammed رهف محمد (@rahaf84427714) January 11, 2019
Έτσι, στην πτήση της για Καναδά (αυτή η «θαρραλέα Καναδή» όπως την χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της χώρας Justin Trudeau) ανέβασε φωτογραφίες με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Φορώντας αυτό το απλό φόρεμα, που για να το φορέσει έπρεπε να διασχίσει μια ολόκληρη έρημο: να απογυμνωθεί από τη θρησκεία της, την οικογένειά της, τον τόπο της.
Για να βρει τελικά τους εναέριους συγγενείς της. Τους νέους φίλους της. Και έναν κόσμο όπου δεν είναι έγκλημα να είσαι γυναίκα και ελεύθερος άνθρωπος.
Αυτόν τον κόσμο που είχε ονειρευτεί και ο Κασόγκι, χωρίς να προλάβει να τον δει...
σχόλια