Στην πρωτοφανή αυτή συνθήκη που ζει ο πλανήτης λόγω της πανδημίας κορωνοϊού, οι πολίτες του κόσμου ανακαλύπτουν ξανά τον εαυτό τους, εφευρίσκοντας τρόπους για να διατηρήσουν την αισιοδοξία και την ψυχική τους υγεία στην καραντίνα. Στην περίπτωση των Βενεζουελάνων, ο τρόπος αυτός εντοπίζεται στις... ταράτσες!
Όταν η κυβέρνηση, τον περασμένο Μάρτιο, επέβαλε περιοριστικά μέτρα για την ανάσχεση εξάπλωσης του κορωνοϊού, η κτηματομεσίτρια Μπέρτα Λόπεζ, όπως και αμέτρητοι συμπολίτες της, αναρωτιούνταν πώς θα περάσουν το χρόνο τους. Τότε, εντελώς τυχαία, βρέθηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας της, στο προάστιο Los Palos Grandes, την τουριστική, οικονομική συνοικία στα ανατολικά του Καράκας.
Με έκπληξη διαπίστωσε πως η ταράτσα ήταν η απάντηση πολλών στην καραντίνα: Κατέφευγαν εκεί όχι μόνο για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα, να απολαύσουν τη θέα, να ξεμουδιάσουν με λίγη άσκηση ή απλώς να ακούσουν μουσική εκτός των ασφυκτικών ορίων του διαμερίσματός τους, αλλά και για να μιλήσουν με τους γείτονες, να μοιραστούν τα άγχη τους, να γελάσουν, να κοινωνικοποιηθούν.
Η πρώτη «παράδοση» που ανέπτυξαν στις αναπάντεχες αυτές συνάξεις καραντίνας, ήταν να πίνουν μαζί το κρασί τους, που μοιράζονταν μεταξύ τους μέσω μιας πετονιάς που πετούσαν από ταράτσα σε ταράτσα.
Αυτό εξελίχθηκε σε απογευματινούς καφέδες, αλλά και βραδυνές συνάξεις για μεζέ, με τις απαραίτητες αποστάσεις προστασίας και χωρίς ενοχές.
«Τις ταράτσες, συνήθως μέρος για επισκευές, τις μετατρέψαμε σε σημείο συνάντησης και κοινωνικοποίησης με τους γείτονές μας και τους γείτονες από τα παρακείμενα κτήρια» λέει η Λόπεζ, συμπληρώνοντας: «Μου έδωσε κίνητρο να έρχομαι σε μεγαλύτερη επαφή με τη φύση, να περνάω λιγότερο χρόνο στα social media και το κινητό».
Τα κτήρια στην συνοικία Los Palos Grandes του Καράκας προσφέρουν ανεμπόδιστη θέα στις καταπράσινες πλαγιές του Ελ Αβίλα, του ορεινού όγκου που χωρίζει την πρωτεύουσα της Βενεζουέλας από την Καραϊβική.
Επιπλέον, γίνονται πολύ συχνά σημεία επίσκεψης των παρδαλών μακάο, των εντυπωσιακών, τροπικών παπαγάλων που ξεσηκώνουν με το επίμονο, βραχνό κρώξιμό τους τη γειτονιά, καθώς πηδούν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι για κάποια ευγενική προσφορά λιχουδιάς από τους κατοίκους.
Όπως παραδέχεται η Λόπεζ, «σ'αυτές τις 50 ημέρες, είχαν την ευκαιρία να κάνουμε νέους φίλους».
Με πληροφορίες από Reuters