Τα τελευταία δεκαεννέα χρόνια ζω στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ήταν μια απόφαση που πήρε η μητέρα μου για μένα και τον αδελφό μου όταν ήμουν έξι χρονών, προκειμένου να καταφέρει να μας παράσχει όσο το δυνατόν καλύτερη ποιότητα ζωής και να είναι πιο κοντά στη δουλειά της. Το τελευταίο είναι σημαντικό όταν μεγαλώνεις μόνη δύο παιδιά και δεν μπορείς να τα πηγαίνεις στο σχολείο ή να είσαι όλη μέρα σπίτι γι' αυτά. Με αυτό τον τρόπο ένιωθε πιο ασφαλής. Πιο κοντά. Από τότε μέχρι σήμερα η αγάπη για την περιοχή αυτή ολοένα μεγαλώνει. Γι' αυτό και δεν σκέφτομαι ποτέ σοβαρά να την αφήσω. Τα πάρκα, η ησυχία, η αίσθηση του χώρου, η προσφυγική της ιστορία, όλα αυτά με κάνουν να αισθάνομαι οικεία. Μέχρι και το θέατρο εδώ το γνώρισα. Στην Άντωση, στον Παντελή. Για μένα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν την ίδια αξία που έχουν για άλλους, γιατί είναι ποτισμένα βαθιά με παιδικές μου αναμνήσεις. Αν θέλεις όμως ησυχία, μπορείς να τη βρεις εύκολα εδώ. Δεν είναι προνόμιο κάθε περιοχής. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να βρεθείς σε ένα πάρκο ή ένα στενό όπου θα 'σαι εσύ κι ο εαυτός σου, όταν το χρειάζεσαι.
• Αγαπημένο σημείο για περίπατο είναι το άλσος. Πάντα ήταν μεγάλη παρηγοριά όλα αυτά τα δέντρα γύρω μου. Μια μεγάλη αγκαλιά. Δεν θα 'μουν ο ίδιος άνθρωπος αν δεν υπήρχε. Εκεί έχω κάνει τις πρώτες μου «εσωτερικές αναζητήσεις» με τα πόδια.
Μια άστεγη, πολύ ευγενική και γλυκιά κυρία, αλκοολική, που την ακολουθούσαν πάντα 4-5 αδέσποτα σκυλιά και τα φρόντιζε με τόση αγάπη, κοιμόταν σε ένα ερειπωμένο κτίριο δίπλα από ένα σχολείο. Έχω πολύ καιρό να τη δω. Και τα σκυλιά πάνε μόνα τους πια.
• Άλλα σημεία που ξεχωρίζω είναι το πάρκο/μνημείο των Μικρασιατών απέναντι απ' το σπίτι μου, όπου έχω παίξει ατελείωτες ώρες ως παιδί, το άλσος, που φιλοξένησε κάποτε έναν φοβερό ζωολογικό κήπο, τον οποίο πρόλαβα μικρός, οι εργατικές συνοικίες, το θερινό Σινέ Άλσος κι άλλα τόσα. Ο «Μάριος», το μανάβικο, και ο φούρνος του Σταμάτη στην Πίνδου είναι τα μέρη απ' όπου θα αγοράσω τρόφιμα συνήθως, ή από το Ψωμί του παππού Μανώλη. Όταν παίρνω καφέ απ' τη Φιλαδέλφεια, χρόνια τώρα πάω στον Ερνέστο. Για φαΐ, κρασί, καμιά μπίρα, θα επιλέξω τον Κατρούτσο –από τα πιο απλά και φτηνά στέκια– ή τις Μέλισσες. Αυτό που είναι πραγματικά αξεπέραστο, πάντως, είναι το παγωτό και τα γλυκά στο Σιντριβάνι. Αν θες να κάνεις κάποιον να ερωτευτεί τη Φιλαδέλφεια, τον πας εκεί για παγωτό.
• Η Νέα Φιλαδέλφεια έχει λαϊκό χαρακτήρα, τα σπίτια είναι ακόμα χαμηλά κι έτσι σου δίνουν την αίσθηση του ανοιχτού χώρου – το μάτι σου μπορεί εύκολα να δει τον ουρανό. Είναι σημαντικό να σου δημιουργείται η ανάγκη να κοιτάς ψηλά. Βλέπεις ακόμα πολλές κεραμοσκεπές που συντηρούν έναν πιο παραδοσιακό χαρακτήρα, παράθυρα και μπαλκόνια στα πρότυπα του προσφυγικού οικισμού της δεκαετίας του '20, κομψά ξύλινα υποστυλώματα κ.λπ.
• Στην Κατοχή, Γερμανοί εκτέλεσαν τους θαμώνες ενός γωνιακού καφενείου στην πλατεία Πατριάρχου. Ανάμεσά τους ήταν και ο αδελφός του παππού ενός παιδικού μου φίλου, ο οποίος είχε κρυφτεί πίσω από μια κουρτίνα. Εκεί σήμερα έχει Everest. Είναι κάτι το οποίο σκέφτομαι ακόμα από τότε που το άκουσα. Τίποτα δεν υπάρχει πια για να θυμίζει αυτή την ιστορία. Όλοι περνούν δίπλα του, αλλά κανείς δεν ξέρει τι συνέβη τότε. Ο φίλος μου λέει «η ζωή προχωράει».
• Τα συνθήματα στους τοίχους δεν μου αρέσουν. Ειδικά αυτά τα «Μόνο ΑΕΚ», «ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη» κ.λπ. είναι τόσο αντιαισθητικά και κιτς, που πονούν τα μάτια μου. Η υπόγεια διάβαση έξω από το 3ο Γενικό Λύκειο –το οποίο τελείωσα– έχει έναν χαρακτήρα μπορεί να πει κανείς, έτσι όπως είναι γεμάτη από διάφορα γκράφιτι που καλύπτουν όλο το μήκος της. Αλλά σπάνια περνώ από κει πλέον.
• Έχω βιώσει πολλά δυσάρεστα γεγονότα. Αυτό που ακόμη πονά ώρες-ώρες είναι μια ανάμνηση απ' όταν πήγαινα Δημοτικό, που οι γονείς, δείχνοντάς με με το δάχτυλο από τα κάγκελα του σχολείου, έλεγαν στα παιδιά τους: «Δεν θα παίζεις μαζί του, μακριά απ' αυτόν, είναι Αλβανός». Γι' αυτό έχασα φίλους τότε κι έμπλεξα και σε πολλούς καβγάδες. Έτσι γεννήθηκε και το όνομα Γιώργος, από Τζούλιο που ήταν. Για να κρυφτώ.
• Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι μέχρι το 1927 η περιοχή ονομαζόταν Ποδονίφτης. Νέα Φιλαδέλφεια ονομάστηκε το 1932, προς τιμήν της Φιλαδέλφειας της Μικράς Ασίας.
• Υπάρχει ένας κλασικός τρελός που τον βλέπω από παιδί να περιφέρεται μιλώντας δυνατά στον εαυτό του, κρατώντας μια σακούλα συνήθως. Όσο μεγαλώνει μου φαίνεται όλο και πιο αδύναμος. Μια άστεγη, πολύ ευγενική και γλυκιά κυρία, αλκοολική, που την ακολουθούσαν πάντα 4-5 αδέσποτα σκυλιά και τα φρόντιζε με τόση αγάπη, κοιμόταν σε ένα ερειπωμένο κτίριο δίπλα από ένα σχολείο. Έχω πολύ καιρό να τη δω. Και τα σκυλιά πάνε μόνα τους πια.
• Αν είχα τη δυνατότητα, δεν θα ξαναέχτιζα το γήπεδο της ΑΕΚ εδώ. Ποτέ.
Info:
Ο Γιώργος μόλις ολοκλήρωσε τις παραστάσεις της «Λυσιστράτης» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου έπειτα από μια τεράστια καλοκαιρινή περιοδεία. Βρίσκεται σε πρόβες για το «Έξυπνο Πουλί» του Ζορζ Φεντό, που συνσκηνοθετεί με τον Μάνο Βαβαδάκη και θα επαναληφθεί για δεύτερη χρονιά στο Tempus Verum/Εν Αθήναις από 6 Οκτώβρη, και για τους «Παραθεριστές» του Μαξίμ Γκόρκι σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη που θα ανέβει από 16 Νοέμβρη στην Εφηβική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια