Μένω στην Αγία Παρασκευή, ένα στενό πριν από το Αμερικανικό Κολέγιο, δηλαδή ψηλά στην περιοχή, εφόσον το Κολέγιο είναι χτισμένο «τελευταίο» πριν από το βουνό, τον Υμηττό.
• Είναι μια σαφώς ήσυχη περιοχή, αλλά ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γειτονιάς είναι ότι σε λίγα λεπτά με τα πόδια βρίσκεσαι στην οδό Αγίου Ιωάννου, έναν δρόμο εμπορικό, γεμάτο ζωή. Σε αυτό το «πάνω» κομμάτι της οδού Αγίου Ιωάννου, κοντά στο σπίτι μου, υπάρχει η «πάνω πλατεία». Αυτό έχει προφανώς επικρατήσει προκειμένου να μη συγχέεται με την πλατεία Αγίας Παρασκευής, που βρίσκεται στο κατώτερο σημείο της Αγίου Ιωάννου και πάνω στη λεωφόρο Μεσογείων.
Όταν άρχισα να μένω στην πολυκατοικία, οι ένοικοι ήταν σχεδόν όλοι ηλικιωμένοι, με αποτέλεσμα άνθρωποι που συχνά χαιρετούσα να έχουν «φύγει» ένας-ένας και αυτή η αίσθηση σίγουρα είναι παράξενη και μελαγχολική.
• Η «πάνω πλατεία» είναι τριγυρισμένη από μπαρ, καφετέριες, εστιατόρια, σουβλατζίδικα, σούπερ μάρκετ κ.λπ. Περίπου στο μέσο της έχει τσιμεντένιες κερκίδες γύρω από ένα πλάτωμα για να κάθεται ο κόσμος, έχει σιντριβάνια (άλλες εποχές λειτουργούν, άλλες όχι), δέντρα, παγκάκια και μια παιδική χαρά. Περιγράφω τη συγκεκριμένη πλατεία γιατί πολύ συχνά βρίσκομαι εκεί, για διάφορους λόγους. Ο κυριότερος είναι ο γιος μου, που είναι 5 χρονών. Ανάλογα με την εποχή, πηγαίνω εκεί με τον γιο μου για να παίξει στην παιδική χαρά –ή και σε όλη την πλατεία– είτε πρωινή ώρα είτε μεσημεριανή, αλλά κυρίως τα απογεύματα. Εκεί έχει δημιουργήσει πλέον σταθερές παρέες και φίλους – το ίδιο γίνεται και με τους γονείς των παιδιών. Ειδικά τα απογεύματα, γίνονται λίγο-πολύ παρέα που περνά ευχάριστα τον χρόνο της κι έτσι έχουν δημιουργηθεί και κάποιες σταθερές φιλίες που συνεχίζουν και πέραν της πλατείας. Έτσι, λοιπόν, η πλατεία αποτελεί για μένα μια ευχαρίστηση, εφόσον συνυπάρχω με ανθρώπους που εκτιμώ. Όταν βραδιάζει, γονείς και παιδάκια αναμειγνύονται για λίγη ώρα με εφήβους και νέους που έρχονται να πάρουν τη θέση τους και να περάσουν το βράδυ τους στην πλατεία, πίνοντας ποτά και μπίρες. Έτσι, η πλατεία παραμένει ζωντανή μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Τις νύχτες του καλοκαιριού μοιάζει πιο πολύ με χώρο συναυλίας από το πλήθος των νέων παιδιών.
• Ένα κτίριο που πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον είναι η πολυκατοικία όπου μένω. Απ' ό,τι ξέρω, είναι μία από τις πρώτες της περιοχής (αν όχι η πρώτη). Στο εσωτερικό της έχει μια στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί στους ορόφους, σε καθέναν από τους οποίους, αντί για διάδρομος, υπάρχει ένα πλάτωμα και γύρω του οι πόρτες των διαμερισμάτων – εικόνα ασυνήθιστη. Συχνά ο γιος μου κάνει ποδήλατο σε αυτό το πλάτωμα. Απ' ό,τι έχω μάθει, αυτή η πολυκατοικία έχει φτιαχτεί έτσι ώστε τα μπαλκόνια να μην έχουν καθόλου οπτική επαφή μεταξύ τους και το κάθε διαμέρισμα να έχει την ησυχία του. Παρ' όλα αυτά, έχω ακούσει ότι τα πρώτα χρόνια οι ένοικοι της πολυκατοικίας μαζεύονταν στον κήπο και πέρναγαν χρόνο όλοι μαζί, και αυτό ακούγεται ωραίο. Στους χάρτες από αεροφωτογραφία ξεχωρίζω αμέσως τη συγκεκριμένη πολυκατοικία, γιατί από ψηλά έχει το σχήμα του Χ, επίσης ασυνήθιστο. Υποθέτω ότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλη πολυκατοικία με τέτοιο σχήμα.
• Όταν άρχισα να μένω στην πολυκατοικία, οι ένοικοι ήταν σχεδόν όλοι ηλικιωμένοι, με αποτέλεσμα άνθρωποι που συχνά χαιρετούσα να έχουν «φύγει» ένας-ένας και αυτή η αίσθηση σίγουρα είναι παράξενη και μελαγχολική. Για μένα, όμως, είναι ένα σπίτι σίγουρα συνδεδεμένο με τη ζωή, γιατί είναι το πρώτο και το μόνο σπίτι όπου έχει ζήσει μέχρι τώρα το παιδί μου.
• Το τελευταίο έργο που σκηνοθέτησα, ο «Χαρτοπόλεμος» του Βαγγέλη Ρωμνιού, εκτυλίσσεται στην Αγία Παρασκευή, κάπου στη γειτονιά μου. Αυτό ήταν εντελώς τυχαίο.
Info:
Φέτος επαναλαμβάνεται η παράσταση «Χαρτοπόλεμος» που σκηνοθέτησε πέρσι ο Γιώργος. Από τις 26 Σεπτεμβρίου, Δευτέρες και Τρίτες, στο θέατρο «Γκλόρια Μικρό», για 12 μόνο παραστάσεις.
σχόλια