Ο Κώστας Αρζόγλου μίλησε σήμερα για τη συνεργασία του με τον ηθοποιό Γιώργο Κιμούλη, με αφορμή τις καταγγελίες έξι γυναικών ηθοποιών, μεταξύ των οποίων η Ζέτα Δούκα, η Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Κατερίνα Γερονικολού
Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης κατηγόρησε τον συνάδελφο του για ανυπόφορη συμπεριφορά από κατά τη διάρκεια της θεατρικής τους συνεργασίας, υποστηρίζοντας πως του «είχε κάνει τη ζωή κόλαση» στη παράσταση «Ζητείται τενόρος».
«Να ξανασυστηθούμε στο θέατρο αν λείψει αυτός ο κορωνοϊός. Νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να βρει το δίκιο του, με τίποτα. Αυτά για τα οποία έχω να κατηγορήσω τον Γιώργο είναι μη αποδείξιμα και μη ποινικά κολάσιμα. Είναι θέμα ατμόσφαιρας, είναι θέμα «αέρα [...] Μου είχε κάνει τη ζωή κόλαση. Πραγματικά. Όχι μόνο επειδή παρατράβαγε τις σκηνές του με άλλους συναδέλφους - ας μιλήσουν εκείνοι καλύτεροι που ήταν στην παράσταση αυτή. Επί μία σεζόν ολόκληρη, κάθε μέρα, πήγαινα στο θέατρο σα να πήγαινα σε καταναγκαστικά έργα» δήλωσε σήμερα ο ηθοποιός.
«Δεν μιλιόμασταν επί πολλούς μήνες, σε διπλανά καμαρίνια», πρόσθεσε σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN
«Στη σκηνή [...] έκανε τις σκηνές του πολύ μεγαλύτερες, άλλαζε τελείως μα τελείως το κείμενο. Ένα μικρό παράδειγμα, σε αμερικάνικο έργο έβαζε ποντιακά ανέκδοτα, φοβερά πράγματα τα οποία κρατούσαν και δέκα λεπτά, και ένα τέταρτο. Τότε, πραγματικά δεν αντέδρασα [...] Απόδειξη του τι τράβηξα τόσους μήνες, είναι ότι ο επιχειρηματίας μας παρακαλούσε να παρατείνουμε για μία εβδομάδα την παράσταση και δεν δεχόμουν.»
«Με τον Γιώργο κάναμε να μιλήσουμε περίπου 25 χρόνια ενώ ήμασταν πολύ φίλοι και μας έχουν συνδέσει διάφορα πράγματα. Και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στο Ελεύθερο Θέατρο είχαμε κάνει ένα νούμερο μαζί. Αυτά που σας λέω αφορούν το «Ζητείται τενόρος». Ήθελε μια παράσταση πάρα πολύ ομαδική να την καρπωθεί ο ίδιος και αυτό γινόταν με διάφορους τρόπους επί σκηνής. Το τι τράβηξα είναι απίστευτο.»
«Ας πούμε στην υπόκλιση της πρεμιέρας όπου είναι κάτω πολύ ωραίοι άνθρωποι και πολύ σπουδαίοι, τι θα πεις εκεί που ενώ είναι μια ομαδική παράσταση, φεύγει μπροστά από την γραμμή μόνος του, και όταν πάω κι εγώ να υποκλιθώ να τρώω κι εγώ μια αγκωνιά [...] Αυτή η αντίληψη του «εγώ είμαι και κανείς άλλος» είναι κάτι που κυριαρχούσε πάρα πολύ στον Γιώργο», κατέληξε ο κ. Αρζόγλου που ήταν σκηνοθέτης στην συγκεκριμένη παράσταση.
