Κάποια στιγμή, στα μέσα της δεκαετίας του 80, ο Στήβεν Χόκινγκ έφτασε πολύ κοντά στο τέλος. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Γενεύη, ο παγκοσμίως διάσημος θεωρητικός φυσικός έπαθε πνευμονία, γεγονός που αποδυνάμωσε περαιτέρω τον ήδη αδύναμο οργανισμό του. Όπως κείτονταν αναίσθητος, συνδεδεμένος στα μηχανήματα που τον κρατούσαν στη ζωή, οι γιατροί κατέληξαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο για να τον βοηθήσουν και πρότειναν στην τότε σύζυγό του, Τζέιν, να σκεφτεί την πιθανότητα να κλείσουν τα μηχανήματα. Όμως η Τζέιν ήξερε ότι ο Χόκινγκ μπορούσε να ξεπεράσει και τις πιο αντίξοες συνθήκες. Ήταν μόλις 21 ετών όταν διαγνώστηκε με ALS (Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση), μία θανατηφόρα νευρολογική ασθένεια, και έμαθε ότι το προσδόκιμο ζωής του ήταν εξαιρετικά περιορισμένο. Παρόλα αυτά ο Χόκινγκ κατάφερε να παραμείνει στη πρώτη γραμμή της επιστημονικής έρευνας, με εκπληκτικές ανακαλύψεις και θεωρίες. Μάλιστα, η αρρώστια του ήρθε την εποχή που τελείωνε το έργο του με τίτλο «Το Χρονικό του Χρόνου». Η Τζέιν, παρόλο το σοβαρό της κατάστασής του, απαίτησε να γυρίσει ο σύζυγός της άμεσα στο Κέμπριτζ.
Ακολουθήσε μια πραγματικά δύσκολη και μακροχρόνια ανάρρωση. Οι θεράποντες γιατροί χρειάστηκε να του κάνουν τραχειοτομή, γεγονός που του έσωσε μεν τη ζωή, αλλά κατέστρεψε τη φωνή του. Με δεδομένο ότι το ALS είχε ήδη προχωρήσει τόσο ώστε να μην μπορεί να γράψει, χωρίς να μπορεί να μιλήσει δεν θα ήταν αδύνατο να τελειώσει το βιβλίο του. Στην αρχή επικοινωνούσε με το περιβάλλον του μέσω ενός απλοϊκού συστήματος με κάρτες. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε ένα πρόγραμμα που του έδωσε τη δυνατότητα να δακτυλογραφεί πιέζοντας ένα κουμπί με τον αντίχειρά του, ενω με την βοήθεια ενός synthesizer επανάκτησε τη φωνή του. Έτσι κατάφερε να τελειώσει το «Το Χρονικό του Χρόνου» που πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Καθώς η ασθένεια του προχωρούσε, σταδιακά έχασε την ικανότητα να κινεί τον αντίχειρά του και άρχισε να χρησιμοποιεί ένα μυ στο μάγουλό του, μέσω ενός ειδικά σχεδιασμένου διακόπτη πάνω στα γυαλιά του.
Το 2011, ο διάσημος επιστήμονας είχε πλέον κουραστεί από τον αργό ρυθμό στο γράψιμό του και ήρθε σε επαφή με τον Γκόρντον Μουρ, συν-ιδρυτή της Intel, ζητώντας τη βοήθειά του. Η Intel υποστήριζε τις ανάγκες κομπιούτερ του Χόκινγκ από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και έτσι ο Μουρ έστειλε αμέσως μία ομάδα στο Κέμπριτζ, στην οποία συμμετείχε η Λάμα Νάκμαν, διευθύντρια του Anticipatory Computer Lab της Intel στη Silicon Valley. Η Νάκμαν προβληματίστηκε έντονα από τον χρόνο που χρειάζονταν ο Χόκινγκ για να ολοκληρώσει ακόμα και την πιο απλή διαδικασία. Μπορούσε να γράψει συνολικά μία με δύο λέξεις το λεπτό, ενώ το άνοιγμα ενός απλού αρχείου μπορούσε να πάρει έως και τέσσερα λεπτά. Μια ιδιοφυία που μπορούσε να εξηγήσει την απαρχή του σύμπαντος, εγκλωβισμένη σε μία απαρχαιωμένη πλατφόρμα software.
H ομάδα ξεκίνησε να προτείνει μια σειρά από ιδέες για τεχνολογίες αιχμής, από συστήματα παρακολούθησης οφθαλμών έως τεχνολογίες δραστηριότητας εγκεφάλου. Αλλά μετά από μήνες εξερεύνησης, η Νάκμαν κατάλαβε ότι ο Χόκινγκ δεν ήθελε ριζικές αλλαγές: ο διάσημος φυσικός ήταν ήδη 70 ετών και δεν ήθελε να μάθει νέα συστήματα. Η ομάδα άλλαξε τακτική και ξεκίνησε να δουλεύει με άξονα λιγότερο επεμβατικές βελτιώσεις, όπως την ανάπτυξη μιας πλατφόρμας software με καλύτερη κατανόηση του γενικού πλαισίου, που εκμηδένιζε τα μη απαραίτητα βήματα και, σε συνεργασία με την Swift Key, κατασκεύασαν ένα πρόγραμμα πρόβλεψης λέξεων ειδικά σχεδιασμένο για τον Χόκινγκ.
Σήμερα, η ταχύτητα που γράφει ο Hawking έχει, σχεδόν, τριπλασιαστεί. Ένα αρχείο που παλαιότερα έπαιρνε πάνω από τέσσερα λεπτά για να ανοίξει, τώρα είναι έτοιμο για χρήση σε μερικά δευτερόλεπτα. «Δυσκολευόμουν πολύ να συνεχίσω να επικοινωνώ αποτελεσματικά και δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω τα πράγματα που αγαπώ» δήλωσε ο Χόκινγκ σε δημοσιογράφους το 2014, «Με τις βελτιώσεις που έγιναν, μπορώ πλέον να γράψω πολύ πιο γρήγορα και ως αποτέλεσμα μπορώ να συνεχίσω να δίνω ομιλίες, να γράφω άρθρα και βιβλία και, φυσικά, να μιλάω με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, πολύ πιο εύκολα».
Το καλοκαίρι του 2015, η Intel έκανε αυτό το "assistive software" που δημιούργησε διαθέσιμο (δωρεάν) στο κοινό. Την πρώτη εβδομάδα οι άδειες για την open-source πλατφόρμα είχαν 10,000 downloads. Ασθενείς που υποφέρουν από νευρολογικές ή άλλες παθήσεις που περιορίζουν τη δυνατότητα κίνησης, έχουν χρησιμοποιήσει και εξελίξει το σύστημα που ονομάζεται ACAT, ή Assistive Contextually Aware Toolkit.
Μαζί με την ανάπτυξη του ACAT, η Intel διάλεξε μία ομάδα από τους καλύτερους ώστε ο Hawking να έχει πάντα το καλύτερο δυνατό hardware που υπάρχει. Της ομάδας αυτής με βάση το Όρεγκον, ηγείται ο μηχανικός Τράβις Μπόνιφιλντ, που δουλεύει με τον Ηόκινγκ από το 2001, πριν την ανακάλυψη των tablets. Αρχικά, ο Μπόνιφιλντ αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ένα laptop, να το κάνει κομμάτια και να το ξαναχτίσει από την αρχή ως tablet για να μπορέσει να χωρέσει στην αναπηρική καρέκλα του Χόκινγκ. Δέκα χρόνια μετά, το 2011, και ενώ η ομάδα της Νάχμαν ξεκινούσε τον επανασχεδιασμό του software για τον Χόκινγκ, ο Μπόνιφιλντ ξανασχεδίαζε το hardware. Άλλαξε το παλιό σύστημα με ένα Lenovo ThinkPad X220t convertible tablet. Το μηχάνημα χωρούσε με άνεση στην ειδική θήκη, είχε αρκετή ταχύτητα και περιλάμβανε daylight readable display. Έκτοτε ο Μπόνιφιλντ ανανεώνει το Lenovo του Hawking κάθε δύο χρόνια. Σήμερα ο Hawking χρησιμοποιεί ένα ThinkPad Yoga 260, ένα μοντέλο που διάλεξε ο ίδιος το 2016. Σε όλο αυτό το διάστημα, η αξιοπιστία και η ανθεκτικότητα των ThinkPad έχουν υπάρξει βασικά κριτήρια επιλογής. «Ο Στήβεν ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο και το σύστημα του πρέπει να δουλεύει όπου και αν βρίσκεται» λέει ο Ντέιβιντ Ρίτενχαους, ένας μηχανικός που δουλεύει στο project του Hawking. «Δε γίνεται να ανεβαίνει στην σκηνή για μία ομιλία και να παρουσιάζει πρόβλημα το σύστημά του». Ο Ρίτενχαους ήρθε σε επαφή με τον Τομ Πάντοκ, CEO της Sound Research (κάποτε μηχανικός ήχου για τους Grateful Dead και τον Stevie Wonder) και μαζί δημιούργησαν ένα νέο σύστημα για τον Χόκινγκ που περιλαμβάνει forward facing κάμερα, ώστε ο Hawking να μπορεί να βλέπει τι γίνεται από την μπροστινή μεριά του computer του.
Οι δύο ομάδες έχουν καταφέρει ήδη πολλά, αλλά συνεχίζουν να ψάχνουν για καλύτερες λύσεις, καθώς ο Χόκινγκ μεγαλώνει και γίνεται πιο αδύναμος. Η ικανότητα του να κινεί τον μυ στο μάγουλό του αλλάζει από μέρα σε μέρα, ανάλογα με την γενικότερη κατάσταση της υγείας του εκείνη την ημέρα. Η ομάδα της Νάκμαν επεξεργάζεται ήδη αλγόριθμους, με data που έχουν συλλέξει μετά από πολλούς μήνες παρατήρησης, για να καταλάβουν το φάσμα του Χόκινγκ, ώστε να μπορούν οι σένσορες του συστήματος να κατανοήσουν και προβλέψουν τις κινήσεις του καλύτερα. Το νέο σύστημα είναι προγραμματισμένο να τεθεί σε χρήση φέτος.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο Hawking συνεχίζει την έρευνά του για τις μαύρες τρύπες και την απαρχή του σύμπαντος, καθώς και το πρόβλημα πληροφοριών μέσα στις μαύρες τρύπες. Το 2016, μαζί με τους συναδέλφους του Μάλκολμ Τζ. Πέρι, καθηγητή στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και Άντριου Στρόμινγκερ, Διευθυντή του Κέντρου για τους Θεμελιώδεις Νόμους της Φύσης στο Χάρβαρντ, δημοσίευσαν ένα άρθρο με την ονομασία «Soft Ηair οn Black Holes» στο Physical Review Letters Journal που υποστηρίζει ότι πληροφορίες από αντικείμενα που απορροφώνται από μαύρες τρύπες εξακολουθούν να υπάρχουν όταν αυτές πεθάνουν. Τα γνωστά ως σωματίδια "Soft Ηair" επιβιώνουν και παραμένουν στον ορίζοντα αφού οι μαύρες τρύπες πεθάνουν. Για τις ομάδες της Intel και της Lenovo, το να μπορεί ο Χόκινγκ να επικοινωνεί για όσο περισσότερο διάστημα είναι εφικτό ώστε να εργάζεται, αλλά και να συνεργάζεται με άλλους επιστήμονες, είναι ο βασικός στόχος. Όλοι όσοι συμμετέχουν στο project αυτό, το θεωρούν το πιο σημαντικό project της ζωής τους.
σχόλια