Στην ελληνική πολιτική σκηνή, ειδικά την τελευταία δεκαετία, η κατάσταση είναι εντόνως πολεμική και περίπου όλοι είναι εχθροί όλων. Φιλίες δεν υπάρχουν. Μόνο ευκαιριακές συμμαχίες και λυκοφιλίες. Σκοπός όλων είναι η (προσοδοφόρα) επιβίωσή τους σε ένα ασταθές, διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο και το μεγάλο έπαθλο είναι η εξουσία και το κράτος που αντιμετωπίζεται σταθερά ως λάφυρο. Αυτή είναι μια βασική και κοινή διαπίστωση.
Μια άλλη παράμετρος που πρέπει να έχει υπόψη του κάθε πολίτης που θέλει να κατανοεί τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι η χρήση των λεγόμενων «διαρροών» στα ΜΜΕ. Κάθε τόσο η κυβέρνηση και τα κόμματα εξουσίας διακινούν πληροφορίες ή βγάζουν κάποιον «λαγό» να κάνει μια δήλωση, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα θέμα μόνο και μόνο για να επηρεάσει τις υπόγειες συναλλαγές που γίνονται.
Ένα διαρκές ντιλάρισμα, αυτό είναι που κυρίως συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή και σχεδόν τα πάντα εντάσσονται στο πλαίσιο αυτό. Ντιλάρισμα που αφορά τη νομή της εξουσίας από τις ομάδες που τη νέμονται ήδη ή τη διεκδικούν.
Πολύ συχνά, πληροφορίες που κυκλοφορούν από κυβερνητικούς παράγοντες, π.χ. για το πότε θα γίνουν εκλογές, και μετατρέπονται σε «ειδήσεις» απλώς εξυπηρετούν σκοπιμότητες, ας πούμε να πιέσουν προς μια απόφαση κάποιους που δεν θέλουν πρόωρες εκλογές και με τους οποίους βρίσκονται σε παρασκηνιακή συναλλαγή. Κανένας δεν μπορεί να διαβάσει σωστά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, εάν δεν έχει διαρκώς υπόψη του τα παραπάνω.
Υπολόγιζαν ιδιαιτέρως στο σκάνδαλο Novartis, για το οποίο είχαν προαναγγείλει δικαστικές εξελίξεις και αποκαλύψεις για πολιτικά πρόσωπα. Αντιθέτως, έχει προκύψει το σκάνδαλο ΔΕΠΑ-Λαυρεντιάδη για το οποίο διώκεται πλέον από τη Δικαιοσύνη για απιστία το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Θεόδωρος Κιτσάκος, που είχε τοποθετηθεί ως διευθύνων σύμβουλος στη ΔΕΠΑ από τον Πάνο Σκουρλέτη.
Αυτή την περίοδο βλέπουμε να μετατρέπονται συχνά σε ειδήσεις τα τζαρτζαρίσματα του Καμμένου προς τον Τσίπρα ή του Τσίπρα προς τον Καμμένο, προκειμένου όσα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους να έχουν την αίσια έκβαση που θέλει ο καθένας για τον εαυτό του.
Ο Τσίπρας έχει δεσμευτεί για τη Συμφωνία των Πρεσπών σε ΗΠΑ και Γερμανία και δεν έχει κανένα περιθώριο να αθετήσει αυτήν τη δέσμευση. Ο Καμμένος αυτό το έχει κατανοήσει εξαρχής, αλλά γνώριζε ότι τυχόν δική του δημόσια συμφωνία θα εξαφάνιζε εντελώς τον πολιτικό του φορέα (ΑΝ.ΕΛ.) που έχει ως σημαία τα εθνικά θέματα. Άρα, ήταν υποχρεωμένος να διαφωνήσει ή να κάνει ότι διαφωνεί, ακόμα και αν το θέμα τού είναι αδιάφορο.
Είναι γνωστό ότι έχει συμφωνήσει με τον Τσίπρα εδώ και καιρό η Συμφωνία των Πρεσπών να έρθει όσο πιο αργά γίνεται στην ελληνική Βουλή, ώστε να παραταθεί η παραμονή του στην κυβέρνηση κατά το δυνατόν περισσότερο. Γιατί, όταν έρθει, θα υποχρεωθεί να παραιτηθεί. Είχαν συμφωνήσει όμως ότι οι ΑΝΕΛ του Καμμένου θα συνέχιζαν να στηρίζουν κανονικά την κυβέρνηση, διασφαλίζοντας ότι δεν θα κινδυνεύσει να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αυτό λύνει πολλαπλώς τα χέρια του Τσίπρα, καθώς θα έχει τη δυνατότητα ανασχηματισμού, βάζοντας μερικούς ακόμα δικούς του υπουργούς, αλλά και να πλασάρει επικοινωνιακά «ανανέωση» της κυβέρνησης και «αναβάπτισή» της σε «αριστερή-προοδευτική», χωρίς το βαρίδι των ΑΝ.ΕΛ. Όλα αυτά, βέβαια, μόνο επικοινωνιακή αξία έχουν, αλλά στην κυβέρνηση τους δίνουν μεγάλη σημασία.
Φαίνεται, όμως, ότι η συμφωνία Τσίπρα-Καμμένου είχε και κάποιες γκρίζες ζώνες και άλλα ζητήματα, κρίσιμα για τις δύο πλευρές. Ένα από αυτά είναι ότι ο Τσίπρας είχε μεν αποδεχτεί την (βολική) αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛ. και κατανοούσε την απόφαση της κεντρικής γραμμής για «όχι» στη Συμφωνία, αλλά μετρούσε και κάποιους βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. στα «ναι» που χρειάζεται για να την περάσει και δεν θεωρούσε πρόβλημα να σπάσουν κάποιοι τη γραμμή.
Μάλιστα, δεν το έκρυβε και πολύ αυτό. Φαίνεται, όμως, ότι όσο πλησιάζει η ώρα της αποχώρησης των ΑΝ.ΕΛ. από την κυβέρνηση ο Καμμένος αντιλαμβάνεται πόσο διευκολύνει την άλλη πλευρά και διεκδικεί καλύτερους όρους. Και σίγουρα δεν είναι «άνετος» με την ψήφιση της Συμφωνίας και από δικούς του βουλευτές, τους οποίους το Μαξίμου δείχνει να χρειάζεται ως τώρα.
Κάπως έτσι ο Καμμένος αφήνει υπονοούμενα ή βάζει κάποιον δικό του να πετάξει κάτι που να στέλνει το μήνυμα ότι δεν είναι δεδομένοι και η άλλη πλευρά τού απαντάει, μέσω διαρροών που παίζουν ως ειδήσεις, ότι μπορεί να φέρει τη Συμφωνία πολύ νωρίτερα (πράγμα που δεν θέλει με τίποτα, φυσικά, ο Καμμένος). Όλα αυτά λέγονται απλώς για να βελτιώσει ο καθένας τη θέση του στη συναλλαγή που διεξάγεται.
Σε αυτά ξοδεύεται η ενέργεια των πολιτικών μας και όχι στο να σπάνε το κεφάλι τους για να σχεδιάσουν το μέλλον της χώρας. Φαίνεται άλλωστε και από το αποτέλεσμα. Το Μαξίμου στην πραγματικότητα θέλει εκλογές το αργότερο δυνατό. Κανένας τους δεν τις θέλει πριν από τον Οκτώβριο του 2019. Ο μόνος λόγος που εξετάζουν το ενδεχόμενο των τριπλών εκλογών τον Μάιο είναι ο φόβος της πανωλεθρίας, αν κάνουν τις εθνικές εκλογές μετά τις ευρωεκλογές, στις οποίες προεξοφλείται απ’ όλους ότι θα καταποντιστούν.
Για την ώρα, ο επικοινωνιακός σχεδιασμός που έκαναν δεν τους έχει βγει. Υπολόγιζαν ιδιαιτέρως στο σκάνδαλο Novartis, για το οποίο είχαν προαναγγείλει δικαστικές εξελίξεις και αποκαλύψεις για πολιτικά πρόσωπα. Σχεδίαζαν ότι θα πήγαιναν έτσι από το φθινόπωρο μέχρι τις εκλογές. Μέχρι τώρα όμως δεν έχει παρουσιαστεί κάτι. Αντιθέτως, έχει προκύψει το σκάνδαλο ΔΕΠΑ-Λαυρεντιάδη για το οποίο διώκεται πλέον από τη Δικαιοσύνη για απιστία το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Θεόδωρος Κιτσάκος, που είχε τοποθετηθεί ως διευθύνων σύμβουλος στη ΔΕΠΑ από τον Πάνο Σκουρλέτη.
Σοβαρές είναι και οι καταγγελίες για επιχείρηση παράνομης ανταλλαγής ακινήτων προς συμψηφισμό των χρεών της επιχείρησης του Λαυρεντιάδη προς τη ΔΕΠΑ, ενώ κάθε τόσο προκύπτουν νέα στοιχεία, με τον Κιτσάκο να ισχυρίζεται ότι δεν έκανε τίποτα χωρίς άνωθεν εντολές και ότι όλοι οι αρμόδιοι υπουργοί γνώριζαν τα πάντα.
Κι ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα βρισκόταν ήδη στη δίνη του σκανδάλου της ΔΕΠΑ, έσκασε και η υπόθεση του Μανώλη Πετσίτη, η οποία την έφερε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση. Οι αποκαλύψεις κι εδώ είναι σχεδόν καθημερινές. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για την κυβέρνηση να απαντήσει στα εύλογα ερωτήματα που γεννώνται. Ο Πετσίτης είναι ένας άνθρωπος χωρίς σπουδές και χωρίς καμία εξειδίκευση, που δούλευε όλα τα χρόνια στη νύχτα, μέχρι το 2012, που τον πήρε κοντά του ως οδηγό ο Νίκος Παππάς και τον χρησιμοποιούσε ως το «παιδί για όλες τις δουλειές», με αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει στην Κουμουνδούρου και στο Μαξίμου.
Πώς αυτός ο άνθρωπος τα τελευταία δύο χρόνια αύξησε το εισόδημά του κατά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ με αμοιβές που προέρχονται κυρίως από επιχειρηματίες της διαπλοκής με προνομιακές σχέσεις με το Μαξίμου;
Το αστείο επιχείρημα ότι ένας άνθρωπος χωρίς σπουδές και γνώσεις που δούλευε γκαρσόνι και πόρτα έγινε σύμβουλος επιχειρήσεων και τον χρυσοπληρώνουν ο Κοντομηνάς και ο Λαυρεντιάδης με χιλιάδες ευρώ δεν πείθει κανέναν. Ειδικά όταν αυτή η εκτίναξη της καριέρας του συμπίπτει με την περίοδο που ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές για υπουργούς του Μαξίμου.
Εξίσου δύσκολο για το Μαξίμου είναι να εξηγήσει τη σχέση του με τις οffshore, για τις οποίες υπάρχει ήδη πλήθος δημοσιευμάτων, και τον Αρτέμη Αρτεμίου, δικηγόρο οffshore, γνωστό από το διαβόητο ταξίδι στη Βενεζουέλα με τον Νίκο Παππά, τον οποίο ο φακός έχει συλλάβει να βγαίνει από το Μέγαρο Μαξίμου.
Μέσα σε όλα, το υπόδικο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Κιτσάκος, έχει ομολογήσει ότι ο Μ. Πετσίτης τον επισκεπτόταν όσο ήταν διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΠΑ και ότι «λειτουργούσε ως εκπρόσωπος υπηρεσιών του Μεγάρου Μαξίμου».
Σε κάθε περίπτωση έχουν ανοίξει μεγάλα ζητήματα για την κυβέρνηση, που θέτουν σοβαρά ερωτήματα και περί νόμιμου και περί ηθικού.
Η κυβέρνηση Τσίπρα κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές καταγγέλλοντας, μεταξύ άλλων, τον περίφημο δικηγόρο και συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, Σταύρο Παπασταύρου, ότι σχετιζόταν με οffshore. Σήμερα, αποκαλύπτεται ότι η ίδια έχει εμπλακεί σε μια περίεργη σχέση με έναν άλλο δικηγόρο, τον Αρτέμη Αρτεμίου, που διαχειρίζεται επίσης οffshore και ο ρόλος του παραμένει μη φωτισμένος, αφού αποφεύγει να δώσει οποιαδήποτε απάντηση.
Κατά τ’ άλλα, η κυβέρνηση εξακολουθεί να κάνει αυτά που κορόιδευε όταν ήταν αντιπολίτευση. Όπως να εγκαινιάσει το μετρό της Θεσσαλονίκης που θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα δύο χρόνια για να λειτουργήσει.
Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε επίσης στη Θεσσαλονίκη την ίδρυση του «Νέου Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδας με έδρα τη Θεσσαλονίκη και τμήματα σε 6 πόλεις της Βόρειας Ελλάδας». Στην πραγματικότητα, πρόκειται απλώς για την υποβάθμιση του ήδη υπάρχοντος (εδώ και μια δεκαετία) Διεθνούς Πανεπιστημίου και τη συνένωσή του με τα ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Το Διεθνές είναι το νεότερο ελληνικό δημόσιο ΑΕΙ, παρ’ όλα αυτά σε αυτό γινόταν σημαντική δουλειά, αναγνωρισμένη εντός κι εκτός συνόρων, το μόνο ελληνικό ΑΕΙ στο οποίο όλα τα προγράμματα σπουδών διδάσκονταν αποκλειστικά στα αγγλικά. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσει εξαιρετική φήμη και η αλήθεια ήταν ότι θεωρούνταν «μπουτίκ», κάτι που δεν άρεσε στον υπουργό Παιδείας και σε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση Τσίπρα προέβη στη συνένωσή του με τα ΤΕΙ από τις Σέρρες, την Καβάλα, το Κιλκίς, τη Δράμα και την Κατερίνη και το ονόμασε «Νέο Διεθνές Πανεπιστήμιο», παρουσιάζοντάς το ως κάτι καινούργιο. Οι πληροφορίες θέλουν τον καθηγητή Κώστα Γραμμένο, πρόεδρο του Διεθνούς Πανεπιστημίου, να είναι αντίθετος με τη συνένωση και να έχει υποβάλει ήδη την παραίτησή του, η οποία δεν έχει ανακοινωθεί από την κυβέρνηση.
Πολλοί συνεργάτες του Διεθνούς Πανεπιστημίου συμμερίζονται τη θέση του κ. Γραμμένου και εκτιμούν ότι τα ΤΕΙ Σερρών, Καβάλας κ.λπ. δεν έχουν το ίδιο επίπεδο ούτε μπορούν να υποστηρίξουν αντίστοιχα ξενόγλωσσα προγράμματα και ότι το αποτέλεσμα θα είναι η εξίσωση προς τα κάτω. Άλλοι, ακόμα πιο απαισιόδοξοι και επικριτικοί, μιλούν για την αρχή του τέλους του Διεθνούς Πανεπιστημίου, όπως το ξέραμε.
σχόλια