☛ Για τη συνέντευξη του Σταύρου Ξαρχάκου στη Ναταλί Χατζηαντωνίου:
«Άκουσα πρώτη φορά ζωντανά τον Ξαρχάκο να διευθύνει τη δική του ορχήστρα και να παρουσιάζει δουλειά του σε ένα "χωριό" της Θεσσαλονίκης, σε μια τοποθεσία όπου σίγουρα δεν θα περίμενες να ακούσεις ζωντανά κανέναν σοβαρό καλλιτέχνη, όχι Ξαρχάκο. Ήμουν 12 χρονών. Εκείνη η συναυλία μού άλλαξε τη ζωή – δεν άκουγα ποτέ και συνεχίζω να μην ακούω ελληνική μουσική. Κύριε Ξαρχάκο, εμείς όλοι που παλεύουμε μ' αυτό το μεγάλο πράγμα που λέγεται μουσική σάς παρακολουθούμε στον αγώνα για τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών σε αυτήν τη χώρα. Παρακολουθούμε την ιστορία πριν ακόμα πάρει το μέγεθος που πήρε στα media και ξέρουμε ότι αυτό όλο ξεκίνησε από εσάς και λίγους ακόμα. Σας παρακολουθούμε και σας στηρίζουμε κι ας μην είμαστε πολιτικοί με δύναμη και επιρροή. Όλοι οι μουσικοί που ξέρω, που ασχολούνται με την original σύνθεση, τους απασχολεί το θέμα, έχουν βγάλει δεν έχουν βγάλει λεφτά από αυτό. Συνεχίστε να επιμένετε». (Σχόλιο του Error Flynn)
☛ Για τη συνέντευξη της Ζυράννας Ζατέλη στην Τίνα Μανδηλαρά:
«Κάθε φορά που ολοκληρώνω την ανάγνωση βιβλίου ή συνέντευξης της Ζυράννας Ζατέλη με πνίγει μια μαζοχιστική αίσθηση ανικανοποίητου – θέλω κι άλλο, δεν θέλω να τελειώνει! Ταυτίστηκα από την πρώτη στιγμή με την εξής φράση της: "Η μόνη ηδονή που δεν τιμωρείται είναι το διάβασμα". Απλά, απολαυστική». (Σχόλιο της a love supreme)
☛ Για το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη σχετικά με το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη:
«Eυτυχώς, το διαβάσατε εσείς και δεν χρειάζεται να το διαβάσουμε εμείς. Όμως, από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις τώρα όλο αυτό. Απ' το ότι ο όρος deep establishment είναι ξεκάθαρα ελληνικής σύλληψης (σαν το βαθύ ΠAΣOK) και δεν υφίσταται στην αγγλική; (Ή είναι establishment ή δεν είναι.) Επειδή δεν πιστεύω ότι ο Γιάνης κάνει οτιδήποτε τυχαία, προφανώς πρόκειται περί SEO. Πράγματι, γκουγκλάροντας τον όρο, βγάζει μόνο το βιβλίο του. Απ' το ότι το Zara σαφώς και έχει παλτά, αλλά το πέτσινο φαινόταν πιο ματσό; (Άλλωστε, όταν ο ίδιος λέει ότι έπρεπε να διαλέξει "ή ακατάλληλο παλτό ή καθόλου και να τρέμει από το κρύο" –ενώ το πέτσινο ήταν ήδη ακατάλληλο ούτως ή άλλως– δεν αυτοδιαψεύδεται;) Απ' το ότι δεν είναι δυνατόν να ταξιδεύεις για τη σημαντικότερη συνάντηση της χώρας και ενώ η προσοχή όλου του κόσμου είναι στραμμένη πάνω σου, να ξεχνάς τα πράγματά σου στο ταξί; Ή από το ότι η υπόσχεση του "whistleblower" και του "kiss and tell" είναι παιχνίδια εκδοτικά για να πουλήσει κάτι παραπάνω; Πολλές αγγλοσαξωνικές φράσεις μνημόνευσε ο διεθνής μας Γιάνης, αλλά ξέχασε ενδεχομένως τη σημαντικότερη για την περίπτωσή του: "All the world's a stage and all the men and women merely players; they have their exits and their entrances. And one man in his time plays many parts" (Όλος ο κόσμος μια σκηνή κι όλοι οι άντρες κι οι γυναίκες ηθοποιοί – έχουν την έξοδο και την είσοδό τους. Κι ένας άντρας στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους). Τα ρέστα στον μίστερ Σαίξπηρ». (Σχόλιο της amarcord)
☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη σχετικά με τα Ιουλιανά του 1974:
«Ωραίο άρθρο. Αυτή την ομαλοποίηση, την καλώς εννοούμενη φλωροποίηση, τη στηρίξαμε σε δύο πυλώνες. Πρώτον, αποφασίσαμε να ξεχάσουμε ότι 1.500 άνθρωποι παρέμειναν άταφοι και πεταμένοι σαν τα σκυλιά στην Κύπρο. Δεύτερον, σε μια περίεργη στροφή της τύχης, αποφασίζουμε να αντικαταστήσουμε την έλλειψη βίας, της πραγματικής βίας, που όμως τελικά έκανε τον Τσακαλώτο (τον original, όχι το μαλθακό δευτερανίψι) και τον Φλωράκη να σφίγγουν χέρια το '80, με τη ρητορική της βίας του εμφυλίου και του διχασμού. Βλέπεις βουτυρομπεμπέδες των βορείων προαστίων με Toyota Land Cruiser να σου εξηγούν για τη δεξιά, τον εμφύλιο κ.λπ. σαν να 'θελαν να εγκαταστήσουν κομμουνιστική δικτατορία μόλις χθες». (Σχόλιο του atman)
☛ Για τη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο η Μαριάννα Κάλμπαρη (η οποία μίλησε στον Χρήστο Παρίδη):
«Ευτυχώς, οι εικόνες δείχνουν το μόνο που μου άρεσε, τους φωτισμούς και το σκηνικό. Οι άλλοι ήταν τραγικοί, με κορυφαίο τον Ιάσονα, που σαν Τάσος στην Γκόλφω δεν θα ήταν τόσο κακός, αν και εκεί παρατούσε την αγαπημένη του για μια πλούσια. Αλλά σαν Ιάσονας, όταν μαθαίνει ότι τα παιδιά του είναι νεκρά, σχεδόν γελάσαμε. Η Ναυπλιώτου δεν είχε σε καμία περίπτωση το απαιτούμενο βάρος και ήταν μια απατημένη παιδούλα. Ο άλλες φορές πολύ καλός Γεννατάς ξεχνούσε τα λόγια του. ΥΓ.: Έχω δει άλλες δύο φορές τη Μήδεια του Ευριπίδη. Με την Καραμπέτη, σε σκηνοθεσία Κοντούρη, και με τον Κιμούλη, σε σκηνοθεσία Ευαγγελάτου. Την είδα πάλι στη Δωδώνη, πάλι σε μετάφραση Χειμωνά και, ναι, δεν περίμενα η παράσταση να φτάσει αυτήν της Κοντούρη, αλλά...» (Σχόλιο του annibas)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
