☛ Μεγάλη εντύπωση προκάλεσαν δύο μεγάλες συνεντεύξεις που δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος. Ο Θοδωρής Αντωνόπουλος μίλησε με τον ποιητή, συγγραφέα και αρθρογράφο Παντελή Μπουκάλα και η Κορίνα Φαρμακόρη με έναν εκδότη που δεν είχε μιλήσει ποτέ μέχρι τώρα, τον Στέφανο Πατάκη.
«Ο Παντελής Μπουκάλας είναι ο κατεξοχήν διανοούμενος και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα» σχολίασε για την πρώτη συνέντευξη ο Στέλιος Φραγκ., ενώ ο/η goolag πρόσθεσε: «ΚΥΡΙΟΣ! Ένας από τους λόγους που θέλησα να γίνω δημοσιογράφος, μακάρι να του μοιάσω ελάχιστο...».
Για τη συνέντευξη του Πατάκη, λάβαμε ένα email από τον Νικόλαο Βερ., που εκτός των άλλων γράφει: «Εξαιρετικές οι ερωτήσεις της Κορίνας Φαρμακόρη, φώτισαν τη μυστηριώδη φιγούρα ενός εκ των σπουδαιότερων εκδοτών της χώρας μας. Ελπιδοφόρο βρίσκω το ότι ο κύριος Πατάκης θεωρεί πως όλοι αυτοί που διαβάζουν ελαφρά λογοτεχνία μπορεί να μεταπηδήσουν κάποτε στην κανονική, με αποκάρδιωσε όμως όταν αποκάλυψε ότι άλλαξε γνώμη για το ζήτημα της παιδείας, ακριβώς γιατί φοβάμαι πως έχει δίκιο εκεί που λέει ότι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν ποτέ να προωθούν την παιδεία για να μην “ξυπνούν” οι πολίτες. Eγώ το θεωρούσα υπερβολή αυτό, αρχίζω όμως να υποψιάζομαι ότι αυτή η άποψη έχει μια δόση αλήθειας...».
☛ «Κάποιες γωνιές μπορεί να είναι όμορφες, αλλά όχι και ωραίες!» σχολίασε ο geop στη στήλη «Η γειτονιά μου», όπου η Εύη Δόβελου μίλησε για τον Νέο Κόσμος της. «Πολλές περιοχές του Νέου Κόσμου είναι μέσα στο μπετόν και στην ασφυξία!».
«Πραγματικά ενδιαφέρουσα παρουσίαση μιας περιοχής από μια κοπέλα που μετακόμισε εκεί μόλις το 2006» έγραψε ο Clive Bixby, προσθέτοντας όμως: «Εμένα, που γεννήθηκα εκεί, το μόνο που με δένει με την περιοχή είναι οι αναμνήσεις...».
☛ Στο άρθρο του Στέλιου Κούλογλου «Forget it, Antonis» ένας σχολιαστής (ο Vardaris) έγραψε την αντίθετη άποψη: «Ποια πώληση της δημόσιας περιουσίας και διάλυση της κοινωνίας, κύριε Κούλογλου; Τι είναι πια όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που έχουν πουληθεί; Αυτό είναι ανέκδοτο πια. Όχι σε όλα, έτσι; Έξω και οι βάσεις του ΝΑΤΟ, όπως θα λέγατε, φαντάζομαι, το ’81. Και τι έχουμε πια για να πουλήσουμε, μετά την κρατικοποίηση και διάλυση της ελληνικής βιομηχανίας επί Αντρέα; Το κράτος πρέπει να θέτει τους κανόνες και τους όρους, αλλά ποτέ και πουθενά καμιά γραφειοκρατία δεν ήταν καλή στη διαχείριση οποιασδήποτε επιχείρησης. Είναι σαν να λέμε για τις στρατιές των δημόσιων υπαλλήλων που έχουν απολυθεί. Που μετά από τόσα χρόνια κρίσης έχουν φύγει γύρω στους 400 επίορκους και κάνης άλλος! Πόσο κρατισμό θέλετε πια;»
«Ψυχραιμία» πρότεινε ο GeroEko. «Είναι αλήθεια πως ούτε το χρέος είναι βιώσιμο αλλά ούτε και κούρεμα μπορεί να περάσει αυτήν τη στιγμή. Η λύση είναι μετάθεση της αποπληρωμής με μια μεγάλη περίοδο χάριτος και λύση την κατάλληλη στιγμή και όχι εν θερμώ».
☛ Στο άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη «Νέα Βάρκιζα ονειρεύεται ο Μπαλτάκος» διαβάσαμε ένα ενδιαφέρον σχόλιο του χρήστη του LIFO.gr Atman: «Για άλλη μια φορά καίριο άρθρο. Δεν μπορεί να διαφύγει την προσοχή κανενός ότι με τόσα θέματα συλλογικά ανοιχτά κάποιοι επιμένουν να ανατρέχουν σε εμφυλιοπολεμικά πρότυπα και αναφορές. Και, δυστυχώς, αυτό δεν αφορά μόνο την άκρα Δεξιά αλλά και ένα κομμάτι της Αριστεράς ή τις Κεντροαριστεράς που δεν έχει συνειδητοποιήσει τι έχει παιχτεί στη χώρα (ή ένα κομμάτι δεν θέλει να παραδεχθεί ότι έχει συμβάλει καίρια) και σε τι θέση βρισκόμαστε πραγματικά».
☛ Αισιόδοξος έγραψε πως είναι ο Δημήτρης Ρηγόπουλος με αφορμή το Ωδείο των Αθηνών και ένας απαισιόδοξος σχολιαστής εξήγησε γιατί δεν πείστηκε από το άρθρο: «Το ότι ανοίγουν νέα μαγαζιά, ψευτοφαγάδικα-φούρνοι και καφετέριες που ξεπλένουν στην πλειονότητά τους λεφτά από τα ενεχυροδανειστήρια και τα μασατζίδικα δεν το θεωρώ και βάση για να αισιοδοξεί κανείς, αν προσθέσω κιόλας ότι στην παιδεία δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι προς το θετικό. Και ο σύγχρονος “έμπορας” θα προτιμήσεις το e-shop...».
☛Και ένα σχόλιο στο εντιτόριαλ του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου «Ιερές εικόνες, που ισχύουν – Στη μεγαλειώδη έκθεση του Bill Viola στο Grand Palais» από τον Anonymous Liberty: «Λέτε: “Μέσα από την αγάπη η ψυχή ενώνεται με τον Θεό”. Σωστός... ξαναενώνεται. Πιστέψτε το. Ο Θεός είναι μέσα μας, στην ψυχή μας, “καθ’ ομοίωση”. Εάν δεν κάνετε τα έργα του Θεού (αγάπη, βοήθεια στον συνάνθρωπο, ελεύθεροι από την αμαρτία), μην το πιστεύετε. Αλλά αν τα κάνετε, τότε, και αν ακόμα δεν το πιστεύετε, πιστέψτε στα έργα καλοσύνης, για να γνωρίσετε και να πιστέψετε ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς σε αυτόν. Η κάθε ψυχή είναι σταγόνα του απέραντου ωκεανού ψυχών απ’ τον οποίο προήρθαμε και ονομάζουμε Θεό».
σχόλια