☛ «Από το Κολωνάκι στην οδό Ερμού (αφύσικη ερημιά και γκράφιτι)» τιτλοφορούνταν το άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου στο προηγούμενο τεύχος μας και πολλοί αναγνώστες ταυτίστηκαν με την άποψη που εξέφραζε.
«Τα ιστορικά κτίρια σαν το εικονιζόμενο (το Κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στην οδό Ερμού) είναι από μόνα τους έργα τέχνης» έγραψε η maria25. «Πόσο κρίμα να τα βλέπεις μουντζουρωμένα... πόσο άσχημα χτυπάει στο μάτι σε ένα τέτοιο κτίριο. Ωραία τα γκράφιτι, αν ξέρεις πού να τα κάνεις. Τα γκράφιτι (και όχι οι μουντζούρες) κάνουν ένα τοίχο πιο όμορφο. Κάποιος στοιχειώδης σεβασμός στην περιουσία του άλλου και στα ιστορικά κτίρια (όσα μας απέμειναν και δεν έγιναν αντιπαροχές) δεν βλάπτει».
«Συγγνώμη, αλλά πόσες φορές έχουν γίνει καθαρισμοί παρόμοιων κτιρίων και την επομένη τα ίδια Παντελακη μου, τα ίδια Παντελή μου από κάποιον ανεγκέφαλο, και απαίδευτο που θεωρεί πως είναι δικαίωμά του να "εκφραστεί" οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο;» σχολίασε η argina. «Ναι, το γκράφιτι μπορεί να είναι έργο τέχνης, μπορεί να ομορφύνει μουντές και απρόσωπες γωνιές του αστικού τοπίου, αλλά γκράφιτι δεν είναι κάθε παπαριά με σπρέι και όπου φτάσει το χέρι μας, που για να καθαριστεί θα πρέπει πάλι εμείς να πληρώνουμε».
Και ο/η etsap πρόσθεσε: «Γκράφιτι σε τέτοια κτίρια δεν είναι τέχνη αλλά έγκλημα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται από τον νόμο. Φυλάκιση χωρίς αναστολή ή ελαφρυντικά στο δράστη ή τον κηδεμόνα . Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...».
☛ «Φυλάττων τουαλέτες...» λεγόταν το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, σχετικά με το σκαμπανέβασμα των ανθρώπων στον άπονο κυματισμό του κόσμου. Ενδιαφέρον είχαν τα σχόλια στην ψηφιακή ανάρτηση του κειμένου στο LIFO.gr.
«Αυτά που σκέφτομαι και νιώθω τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια», έγραψε ο/η Paris1980, «αποτυπώνονται σε αυτό το υπέροχο κείμενο. Έχετε δεχθεί τις αναποδιές, την "τύχη", μα είχατε εγκαίρως βάλει τα δικά σας αναχώματα για το αύριο. Σας ευχαριστώ για κάθε σας εξομολόγηση».
«Σε κάποιoυς ανθρώπους έρχεται μία στιγμή που βλέπουν» πρόσθεσε ο no-body. «Δεν είμαι αυτός που ενεργεί ή αντιδρά ή αλληλεπιδρά, "κάτι" φαίνεται να το κάνει αυτό και αισθάνονται πιο αληθινοί στη θέση του παρατηρητή αυτών των γεγονότων».
Ο/η thespiralwithin θυμήθηκε και παρέθεσε T.S. Eliot, ένα απόσπασμα από το τρίτο μέρος του «East Coker» («Four Quartets»):
...
Έτσι το σκότος θα γίνει το φως, και η ηρεμία ο χορός.
Ψίθυρος από τρεχούμενα ρέματα, και χειμωνιάτικη αστραπή.
Το άγριο θυμάρι αόρατο και η άγρια φραουλιά,
Το γέλιο στον κήπο, αντήχησε έκσταση
Όχι χαμένη, αλλά απαιτητική, δείχνοντας την αγωνία
Του θανάτου και της γέννησης.
Λέτε ότι επαναλαμβάνω
Κάτι που έχω πει και πριν. Θα το πω πάλι,
Να το πω πάλι; Για να φτάσετε εκεί,
Για να φτάσετε εκεί που είστε, να φτάσετε από εκεί που δεν είστε,
Πρέπει να πάτε από ένα δρόμο όπου δεν υπάρχει έκσταση.
Για να φτάσετε σ' αυτό που δεν γνωρίζετε
Πρέπει να πάτε από έναν δρόμο που είναι ο δρόμος της άγνοιας.
Για να κατέχετε αυτό που δεν κατέχετε
Πρέπει να πάτε από τον δρόμο της στέρησης.
Για να φτάσετε σε αυτό που δεν είστε
Πρέπει να πάτε μέσω του δρόμου στον οποίο δεν είστε.
Και αυτό που δεν γνωρίζετε είναι το μόνο πράγμα που γνωρίζετε
Και αυτό που σας ανήκει είναι αυτό που δεν σας ανήκει
Και εκεί που είστε είναι εκεί που δεν είστε.
Τέλος, ο Paestum έκανε άλλους συνειρμούς: «Διαβάζοντας τον τίτλο (Φυλάττων τουαλέτες) θυμήθηκα την κυρα-Ελένη στο Soda...».
☛ Για το πώς ένα αθλητικό γεγονός (οι αγώνες της Εθνικής) μπορεί να «βοηθήσει» τα δελτία ειδήσεων να κρύψουν όσα πρέπει να κρυφτούν (την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ) έγραψε ο Στέλιος Κούλογλου.
Σχετικά με τα δελτία ειδήσεων, ο Mono αναρωτήθηκε: «Γιατί να είναι κανείς τόσο χαλαρός στην κριτική της "πώλησης" της ΔΕΗ, την πιο ζημιογόνα "συμφωνία" που θα έχει γίνει; Στην ουσία της κριτικής, γιατί δεν λέμε ότι "μικρή"=παραγωγική και "μεγάλη"=τα σκουπίδια; Γιατί δεν λέμε, με απλά, καθαρά λόγια, ότι δίνουμε κοψοχρονιά το κερδοφόρο κομμάτι και κρατάμε όλο εκείνο που είναι προβληματικό να μας επιβαρύνει κανονικά;».
Αντίθετη γνώμη είχε ο Vardaris:
«Σε όλες τις αγορές που απελευθερώθηκαν από κρατικά ή μη μονοπώλια οι τιμές έπεσαν, όπως είναι λογικό. Και κάτι ακόμα. Η καύση του λιγνίτη δεν είναι και τόσο αθώα, οικολογικά. Περισσότεροι από 1.200 πρόωροι θάνατοι τον χρόνο στη χώρα μας οφείλονται στην καύση λιγνίτη. Αυτό λέει η Greenpeace. Είναι μια βρόμικη πηγή ενέργειας, η οποία επιβαρύνει το περιβάλλον. Αλλά αυτό το ξεχνάμε όταν μας βολεύει. Προφανώς και κάποιες άλλες πηγές ενέργειας είναι ακόμα πιο ακριβές, αλλά, αν δεν επενδύσουμε εκεί, τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Αλλά μην τυχόν και πειραχτεί ούτε ένα ρετιρέ του Δημοσίου, έτσι;».
σχόλια