☛ «Εθισμένοι στο facebook» τιτλοφορούνταν το ρεπορτάζ των Βασίλη Καψάσκη και Αλέξανδρου Διακοσάββα στο προηγούμενο τεύχος μας, και να μερικές γνώμες αναγνωστών: «Τι ακριβώς θα κάνουμε με το fb είναι μια υπόθεση εντελώς προσωπική. Είναι περίπου σαν να λέμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας. Θέλουμε να είμαστε κλέφτες, εγκληματίες, πρεζάκηδες κ.λπ.; Ή θέλουμε να είμαστε τίμιοι, καλοί φίλοι, σωστοί επαγγελματίες κ.λπ.; Στο fb μπορώ να κάνω πολλά θετικά πράγματα: να γνωρίσω φίλους, να ξαναβρώ ξεχασμένους παλιούς γνωστούς, να διαβάσω σοβαρά άρθρα ενημέρωσης κ.ά. Μπορώ, όμως, και να γίνω επίμονος πέφτουλας (σε κάθε τύπου γκομενάκια), να βρίζω όποιον έχει αντίθετη άποψη με μένα, να αποχαυνώνομαι ολημερίς με ανόητες αναρτήσεις ή βλακώδη παιχνίδια, να αυτοαπομονωθώ σ' ένα ηλεκτρονικό περιβάλλον. Έχω και το πεπόνι και το μαχαίρι. Αποφασίζω τι θέλω και το κάνω. Έχω την ευθύνη του εαυτού μου». (Άρης Κωνσταντινίδης)
«Καταλαβαίνω τους "εθισμένους" (υπήρξα κι εγώ) γιατί είναι δύσκολο να θέσεις τα όριά σου απέναντι σε κάτι που δεν έχει πάρει την τελική του μορφή αλλά συνεχίζει να εξαπλώνεται και να αλλάζει σχήμα, σαν τεράστια πετρελαιοκηλίδα στον ωκεανό. Χρειάζεται ισχυρή αυτοεκτίμηση και "γείωση" και με αυτό εννοώ να έχεις συνειδητά αποφασίσει πως δεν σκοπεύεις να ζεις μέσα στο κεφάλι σου (στον κόσμο της χαζοπληροφορίας), αλλά μέσα στο σώμα σου, που αισθάνεται τι έχει σημασία και τι είναι περιττό και απορρίπτει ενστικτωδώς ό,τι δεν χρειάζεται. Αυτό είναι δύσκολο για κάποιον που δεν έχει δουλέψει με τον εαυτό του, μπορεί όμως να αποδειχτεί παγίδα ακόμα και για κάποιον που πιστεύει πως ξέρει καλά ποιος είναι. Mε τα social media βρίσκεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με το τέρας της κολακείας! Τότε, όπως στην Αλίκη, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αποφασίσεις "you 're just a deck of cards" για να δεις αμέσως καθετί ψεύτικο να διαλύεται. Λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει... Τα social media μας κάνουν να παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Τη δουλειά μας ας την πάρουμε στα σοβαρά και ας τη διαφημίσουμε ανελέητα, όμως από τον εαυτό μας πρέπει να έχουμε απαιτήσεις. Γίναμε επιστήμονες, μυαλά, καλλιτέχνες, βάλαμε χίλιες δυο μάσκες, όμως ξεχάσαμε να γίνουμε άνθρωποι. Μας πείθουμε;» (Μagritte Clouds)
«Ωραίο άρθρο... Θα καταλάβει κάποιος πόσο εθισμένος είναι στο facebook, αν, αντί μετά την ανάγνωσή του δεν πατήσει log out αλλά περιμένει να δει πόσα like θα μάσει, αφού κάνει δημοσίευση στο προφίλ!» (mousikantis)
☛ O Στέλιος Κούλογλου έγραψε για την Αμφίπολη στο άρθρο του «H ανασκαφή και η χώρα που παραμιλά» και ο Λωτοφάγος αντέδρασε: «Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τα επιχειρήματα του άρθρου. Αλλά αυτή η μεταφορική σύγκριση του αρχαιολογικού ευρήματος της Αμφίπολης με τις χουντικές φαντασμαγορίες των χάρτινων σπαθιών είναι απλώς άτοπη».
Αντίθετα, ο mouse έγραψε: «Εύστοχη η σύγκριση της πολιτικής διαχείρισης της ανασκαφής της Αμφίπολης με τις κιτς γιορτές της χούντας: η αρχαιότητα τροφοδοτεί τον εθνικισμό που χρησιμοποιείται ως άλλοθι. Μια παρατήρηση: οι αρχαιολόγοι, ως Έλληνες πολίτες, μπορούν, φυσικά, να είναι νεοδημοκράτες, συριζαίοι, πασόκοι, ανταρσύα ή ό,τι άλλο θέλουν. Οι αρχαιολόγοι, όμως, του ΥΠ.ΠΟ. είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία που, όπως απέδειξε, μπορεί να γίνει φορτική στα όρια της ανοησίας για τον λαό και στα όρια της ασφυξίας για τους υπαλλήλους...».
☛ «Πώς περνούν οι μέρες στους πρόποδες του Υμηττού» ρωτήσαμε τον ΝΤΕΪΒΙΝΤ και η κυρία P.P.P. σχολίασε: «Οι πολυκατοικίες στον Χολαργό άρχισαν να κτίζονται λίγο πριν από τη Μεταπολίτευση (1973-1974), με τα αστικά αρχιτεκτονικά δεδομένα της εποχής και βάσει του τότε υφιστάμενου ΓΟΚ. Τότε ήταν που η χολαργιώτικη "γειτονιά" του Παπάγου... ημιαυτονομήθηκε και γίνηκε πιο γνωστή ως "Οικισμός Παπάγου", με δική της αστική συγκοινωνία (το λεωφορείο #140: Ακαδημία-Παπάγου) από το κέντρο των Αθηνών, την οδό Ρήγα Φεραίου (στην Ακαδημία), έως την "Άρτεμη" (τον παλιό θερινό κιν/φο πίσω απ' το σουβλατζίδικο του Θεαγένη, στην παλιά 5η Στάση Παπάγου, απέναντι από κει όπου βρίσκεται σήμερα το Δημαρχείο Παπάγου). Βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα, ο "Οικισμός Παπάγου" αυτονομήθηκε εντελώς και αναβαθμίστηκε σε "Κοινότητα Παπάγου". Μέχρι τότε, ο πληθυσμός ήταν μικρός και όλη η περιοχή ήτανε μια κανονική "κηπούπολη". Ο "Οικισμός Παπάγου" έγινε "Δήμος Παπάγου" αργότερα, όταν ο πληθυσμός της περιοχής υπερτριπλασιάστηκε και οι κληρονόμοι των αρχικών δικαιούχων του ΑΟΟΑ είτε πούλαγαν είτε πανωσήκωναν όσα είχανε κληρονομήσει από τους στρατιωτικούς γονείς τους: η "μεταφορά" του Συντελεστή Δόμησης, η άνθηση του χρηματιστηριακού τζόγου από το κραχ του 1987 και μετά και η επικράτηση του γελοίου (ψευτο) λάιφ-στάιλ (τύπου Κωστόπουλου) ανέβασαν τις αντικειμενικές τιμές και υποβίβασαν ανεπανόρθωτα την ποιότητα και τις συνθήκες ζωής».
σχόλια