Για το χιουμοριστικό άρθρο του A Name to Come με τίτλο «Πρωτοφανές: Δωρεάν πετρέλαιο για όλους τους Έλληνες μοιράζει η κυβέρνηση»: «Να πάει ο κύριος υπουργός για μπάνιο με την οικογένειά του στις παραλίες του Σαρωνικού, αφού είναι εντάξει και τα παραλέμε. Σιγά μην πάει. Η χώρα μας είναι πανέμορφη και χρειάζεται φροντίδα. Η οικονομία μας βασίζεται σε αυτή την ομορφιά και η ποιότητα της ζωής μας επίσης. Ανύπαρκτες κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια που μπορεί να αγοράζουν π.χ. υποβρύχια που γέρνουν, αλλά πυροσβεστικά αεροπλάνα και αντιρρυπαντικά πλοία γιοκ. Μα, αυτά τα χρειαζόμαστε πάνω απ' όλα για να προστατέψουμε και να ανταποδώσουμε αυτά που μας προσφέρει αυτός ο τόπος. Η χώρα δεν σώνεται αν δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο προστασίας της. Αν είναι καμένα τα βουνά και μολυσμένη η θάλασσά μας, τελειώσαμε. (Σχόλιο του koukakis)
• Για τη συνέντευξη που έδωσε ο καθηγητής Εδαφολογίας Κυριάκος Παναγιωτόπουλος στον Γιάννη Πανταζόπουλο σχετικά με τις Σκουριές: «Χαίρομαι που ανεβάσατε ένα άρθρο με επιστημονικό πρόσημο για το θέμα. Πραγματικά, τις τελευταίες ημέρες έχουμε βομβαρδιστεί με τόσο πολλές πληροφορίες, ώστε έχουμε αποκτήσει τη συνηθισμένη (μιντιακής προέλευσης πάντα) "εμπειρογνωμοσύνη" που μας επιτρέπει να γινόμαστε ειδικοί σε ένα ζήτημα για λίγα μόλις 24ωρα (μέχρι αυτό να φύγει απ' την επικαιρότητα). Ομολογώ ότι η πρώτη μου αντίδραση (όπως και την προηγούμενη φορά που η διαμάχη της κυβέρνησης με την Eldorado είδε τα φώτα της δημοσιότητας) ήταν να πάει το μυαλό μου στη γνωστή κωμικοτραγική σχέση (στ)οργής της "Τσίπρας & Σία" με την επιχειρηματικότητα. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα στοιχεία δικαίωναν (τουλάχιστον στη συνείδηση του μέσου παρατηρητή με έλλογη σκέψη) την εταιρεία, ενώ δεν νομίζω ότι έμειναν πολλοί ασυγκίνητοι μπροστά στο ενδεχόμενο της ανεργίας των μεταλλωρύχων (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, πολύ κακώς έγιναν μπαλάκι μεταξύ εταιρείας και κυβέρνησης. Και οι δύο πλευρές έπρεπε να τους δείξουν περισσότερο σεβασμό). Θα μπορούσαμε να πούμε –και όντως ειπώθηκαν– πολλά για την οικονομική, αναπτυξιακή, νομική, πολιτική, κοινωνική, ακόμα και περιβαλλοντολογική διάσταση του θέματος και ίσως όλα να έχουν μια δόση αλήθειας, όπως ίσως και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να έχουν αντιστοίχως διαμορφώσει τη δική τους υστερόβουλη ατζέντα και να εξυπηρετούν αμφιλεγόμενα και μη συμφέροντα και σκοπιμότητες. Υπάρχει όμως ένα ακλόνητο (και εξαιρετικά απλούστατο έως απλοϊκό) ερώτημα που με έκανε να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της ασχετοσύνης μου, όπως και το πόσο απλά και λογικά φαίνονται όλα στη μακροσκοπική, επίπεδη παρατήρηση που σου επιτρέπει ο μιντιακός φακός: Πώς θα ένιωθα εγώ αν μια εταιρεία αποφάσιζε να κάνει ένα ορυχείο κοντά στο σπίτι μου; Μόνο οι κάτοικοι των περιοχών που επηρεάζονται από την επένδυση γνωρίζουν πραγματικά τι συνεπάγεται αυτή (αυτοί θα επωμιστούν τόσο τις άμεσες όσο και τις μακροπρόθεσμες συνέπειές της) και η θέλησή τους θα πρέπει να γίνει σεβαστή, όποια κι αν είναι. Οι υπόλοιποι απλώς ρητορεύουμε εκ του ασφαλούς και πραγματευόμαστε με πολιτικοοικονομικούς όρους το δικαίωμα στην υγεία κάποιων άλλων. Το πώς αισθάνεσαι απέναντι στη ρύπανση, όπως και για κάθε πρόβλημα άλλωστε, μπορείς να το συνειδητοποιήσεις μόνο όταν ζεις μέσα σε αυτή (όταν την εισπνέεις στον αέρα και τη γεύεσαι στο νερό που πίνεις). Δεν χρειάζεσαι καν οικολογική συνείδηση γι' αυτό, μια δοκιμή θα σε πείσει». (Σχόλιο του Renegade)
• Για το άρθρο «Όταν η φύση εκδικείται την απληστία» που έγραψε ο εθνοβιολόγος Παύλος Γεωργιάδης στο LIFO.gr: «Ο Τσίπρας πέτυχε πολλά άλλα πάντως. Ξεσκέπασε το πρόσωπο του "αριστερού" συνδικαλισμού – δεν είχε παρά να τον αγοράσει. Ταύτισε την αντίδραση στον οικονομικό φιλελευθερισμό (aka νόμος της ζούγκλας) με τον παραλογισμό των open borders (aka βούτυρο στο ψωμί του οικονομικού φιλελευθερισμού). Την οικολογία με την πληρωμένη αριστερά της τζίβας και των ΜΚΟ. Και έκανε ελκυστικό, διά της σύγκρισης, ένα κόμμα που πρωταγωνίστησε στην καταστροφή του δημοσιονομικού εκτροχιασμού 2004-2008 ο οποίος άνοιξε την πόρτα στα σκυλιά. Και sub-brand της ΝΔ να ήταν, τόσο καλά δεν θα τα κατάφερνε». (Σχόλιο της Σουτζούκ Λουκούμ)
• Για το άρθρο του Άρη Δημοκίδη «Αυτό νομίζει η Νέα Δημοκρατία ότι είναι η "κοινωνία";» με αφορμή μια εκδήλωση της ΝΔ για την Εκκλησία, τον Στρατό και την Αστυνομία: «Οι πολίτες περιμένουν από τον Μητσοτάκη και τους άλλους, σχετικά νέους ηλικιακά πολιτικούς αρχηγούς, να ασχολούνται με την κρίση και την εύρεση τρόπων να την ξεπεράσουμε. Να εκπονούν μελέτες και τεκμηριωμένα προγράμματα, ένα επιχειρησιακό πλάνο για τη χώρα με αρχή, μέση και τέλος. Όχι να λιβανίζουν πανάρχαιους θεσμούς στην χώρα μας, προφανώς εύκολη και εξίσου πανάρχαια μέθοδος των κομμάτων προς άγραν ψήφων. Αν συνεχίσουν έτσι, δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα και όλοι μαζί, θεσμοί και πολίτες, σε λίγα χρόνια θα είμαστε, αν είμαστε, στην Ευρώπη μόνο κατ' όνομα». (Σχόλιο του/της ΕΛΠΟ)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια