☛Στο περασμένο μας τεύχος ο Δημήτρης Ρηγόπουλος αναρωτήθηκε γιατί θέλει να βάλει τέλος στο διευρυμένο ωράριο ο νέος υπουργός Υγείας. Δημοσιεύουμε (συντομευμένα) δύο e-mails διαμαρτυρίας.
Από την Ε.Σ.: Ως φαρμακοποιός με δικό μου φαρμακείο, που σημαίνει πως εγώ αποφασίζω για το αν θα γίνω διευρυμένη ή όχι στο ωράριό μου, θα ήθελα να πω πως οι ώρες που δουλεύω την εβδομάδα είναι γύρω στις 70 – συμπεριλαμβάνονται και κάποια βράδια, από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 8 το πρωί, που έχω διανυκτέρευση. Όταν η διανυκτέρευση τελειώσει, συνεχίζω μέχρι τις 2 το μεσημέρι, ακολουθώντας το ωράριό μου. Κάνω ένα διάλειμμα 3 ωρών το μεσημέρι και ξαναδουλεύω μέχρι τις 9 το βράδυ. Έχω ελεύθερα ένα απόγευμα Τετάρτης και ένα Σαββατοκύριακο, με την προϋπόθεση να μην είμαι εγώ το εφημερεύον φαρμακείο αυτές τις μέρες. «Είναι κακό ένας φαρμακοποιός που έχει όρεξη για δουλειά να μην μπορεί να δουλέψει και ν' αυξήσει τα κέρδη του;». Να σας απαντήσω και σε αυτό, κ. Ρηγόπουλε. Αποδεδειγμένα, κανένα φαρμακείο που επέλεξε να δουλεύει με διευρυμένο ωράριο δεν αύξησε τα κέρδη του. Ο μόνος λόγος που τα συνοικιακά φαρμακεία αποφάσισαν να δουλέψουν με διευρυμένο ωράριο ήταν η προσπάθεια να ανταγωνιστούν τα τεράστια φαρμακεία που μπόρεσαν, με τις μεταρρυθμίσεις Άδωνι και Βορίδη, να αγοράσουν επιχειρηματίες, άσχετοι με τον κλάδο, και να προσλάβουν 2-3 φαρμακοποιούς και 3-4 υπαλλήλους να τα λειτουργούν, με τον κατώτερο μισθό βέβαια. Εκεί βρίσκονται τα κέρδη του διευρυμένου ωραρίου. Στις τσέπες των λίγων, που ήταν ήδη πλούσιοι. Οι υπόλοιποι φαρμακοποιοί το μόνο που κατάφεραν ήταν να εξαντλήσουν τελείως τον εαυτό τους, δουλεύοντας έως και 90 ώρες την εβδομάδα. Τέλος, επειδή σπούδασα στο εξωτερικό και πέρασα 5 χρόνια σε μια χώρα που λειτουργεί έχοντας ως πρότυπό της τη Γερμανία, να σας ενημερώσω πως το ωράριο ήταν συνεχόμενο, τουτέστιν 8-4. Για το πιο «χαζό» για εμάς φάρμακο, όπως το Μesulid ή το Χozal, χρειαζόσουν συνταγή γιατρού. Και μετά το πέρας του ωραρίου, έψαχνες για το εφημερεύον φαρμακείο. Όχι όπως εδώ, που κάθε γωνία έχει και φαρμακείο, αλλά εσείς δυσκολεύεστε τόσο να βρείτε ένα εφημερεύον...
Από τη Μαρία Γιαννοπούλου: Κύριε Διευθυντά, είμαι μητέρα φαρμακοποιού, τον οποίο σπουδάσαμε με στερήσεις και με όλες τις οικονομίες μας, και με δάνειο του ανοίξαμε ένα συνοικιακό φαρμακείο. Με την κρίση των τελευταίων ετών, τα μικρά φαρμακεία βρέθηκαν να εργάζονται με ποσοστά κέρδους έως και 5%, που φυσικά δεν αρκούν για την κάλυψη ούτε των δαπανών, οπότε έχουμε κλείσιμο και άδεια ράφια... Παράλληλα, έχουν τεράστιες και πολύμηνες καθυστερήσεις από το ΙΚΑ και τα άλλα ταμεία και επίσης προσφέρουν φάρμακα με πίστωση στους πελάτες τους. Ο συνεργάτης σας, λοιπόν, ως επαΐων στα του κλάδου μας, αντί να στραφεί στα μεγάλα φαρμακεία που έχουν 2-3 φαρμακοποιούς και πλήθος υπαλλήλων, που εργάζονται σχεδόν σε 24ωρη βάση, κατακρίνει με ανόητους χαρακτηρισμούς τα μικρά φαρμακεία, γιατί δεν θέλουν να μένουν ανοιχτά τις ώρες που τον βολεύουν, εις βάρος της οικογένειάς τους και ενώ κανένας νοήμων άνθρωπος δεν δυσκολεύεται να βρει τα φάρμακά του στα εφημερεύοντα φαρμακεία. Ακόμα, απευθύνει την ανόητη παραίνεση να προσλάβουν υπάλληλο –αν φρόντιζε να πληροφορηθεί, απαιτείται κάποιος με δίπλωμα βοηθού φαρμακοποιού (και όχι με μηνιάτικο 300 ευρώ)– πράγμα που βέβαια είναι ασήκωτο για τα ισχνά οικονομικά τους, ώστε να λύσουν και το πρόβλημα της ανεργίας της Ελλάδας. Όσο για τη διακίνηση φαρμάκων σε σούπερ-μάρκετ, λυπάμαι για την υποστήριξη της πλουτοκρατίας, εις βάρος μικροεπιχειρηματιών...
☛ «Ποιος είναι καθεστώς;» αναρωτήθηκε στο εντιτόριάλ του ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, μιλώντας για τις εφημερίδες και τη δημοσιογραφία του σήμερα. Ο Anonymous Liberty έγραψε το παρακάτω, πολύ ενδιαφέρον, σχόλιο: «Πολλοί έχουν παλιές αγάπες και συνήθειες στο τυπωμένο χαρτί. Αν είναι, όμως, να αγοράζουμε τουλάχιστον τρεις εφημερίδες και με δυσκολία να εξάγουμε την αληθινή δημοσιογραφία, δεν είναι καλύτερη πηγή οι ιστοσελίδες και η έρευνα μέσω Google; Λιγότερο χαρτί να πετάμε στις χωματερές! Δυστυχώς, τα ίδια διαπλεκόμενα συμφέροντα και ψευτοδημοσιογράφοι έχουν εισχωρήσει στο ελληνικό Ίντερνετ. Εκεί όμως υπάρχουν αρκετοί έμπειροι και αδιάφθοροι μπλόγκερ και σχολιαστές που μπορούν να τους αλλάζουν το... χρώμα. Πολλές φορές, πίσω από τη φήμη του δημοσιογραφικού αετού που πιάνει πουλιά στον αέρα κρύβεται η ψυχούλα μιας ολοκίτρινης καρδερίνας. Δεν είναι δημοσιογραφία το φλύαρο κελάηδισμα αλλά η αντικειμενική παρουσία μετά από έρευνα, χρήση λογικής, επαναφορά μνήμης, αναφορών σε γεγονότα και πραγματικά δεδομένα, αν μπορέσουν βέβαια να αποφύγουν τη λογοκρισία. Μια κλίκα, πάλι, με ολόιδιες ιδέες δεν κάνει τίποτε άλλο από να σπινάρει επί τόπου, καίγοντας πολύ λάστιχο. Αφήνει άσχημη μυρωδιά στον θεατή, όταν δεν υπάρχει κίνηση. Όσο για την ελληνική τηλεόραση, έχει γίνει τόσο κουραστική κι έχει πέσει σε τέτοιο βαθύ κρετινισμό, που ελπίζουμε, για το καλό της, να εξελιχθεί σε ολιγόλεπτα βίντεο. Εικόνες που ν' αξίζουν χίλιες λέξεις. Ούτε για μίνιμουμ διασκέδαση, όμως, δεν αξίζει. Σήμερα αντικαθίσταται πλήρως και με ικανοποιητικά αποτελέσματα από το Ίντερνετ».
σχόλια