Ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς, ένας από τους σημαντικότερους λυρικούς τραγουδιστές της γενιάς του, αφηγήθηκε τη ζωή του στη LiFO και στη Ματούλα Κουστένη. Ο Άρης Κωνσταντινίδης σχολίασε σχετικά: «Στιβαρή φωνή, μεγάλων επιδόσεων. Τον έχω παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας του και έχω ενθουσιαστεί με πολλές από τις εμφανίσεις του. Θα διαφωνήσω μόνο σε ένα σημείο με τα λεγόμενά του. Οι πραγματικά μεγάλες φωνές που πέρασαν από την Ελλάδα συνέχισαν να "υπάρχουν" και μετά το τέλος της καριέρας τους. Τα παραδείγματα, πολλά: Μορφονιού, Κώστας Πασχάλης, Μοδινός κ.λπ. Θεωρώ, είμαι βέβαιος σχεδόν, πως ο Πλατανιάς θα πάρει μια παρόμοια θέση στο (απώτατο, ελπίζω) μέλλον...».
• Στη στήλη του της περασμένης εβδομάδας ο Δημήτρης Πολιτάκης αναρωτήθηκε αν «ήταν "δεξιά" η ελληνική ποπ», καταθέτοντας τη δική του άποψη στη συζήτηση περί πολιτικοποίησης των τραγουδιών που ανήκουν στον χώρο της ποπ/ελαφράς μουσικής. Ο Μαύρος Γάτος έγραψε: «Σίγουρα, το τραγούδι, κυρίως λόγω στίχου (και όχι τόσο η μουσική καθαυτή), ως ανθρώπινη δραστηριότητα έχει μια πολιτική-κοινωνική διάσταση (με την ευρύτερη έννοια και γι' αυτό συχνά υποσυνείδητη), όπως και οτιδήποτε άλλο κάνουμε: το τι διαβάζουμε, το τι και πώς το καταναλώνουμε, το πώς ντυνόμαστε, το τι τρώμε.
»Για παράδειγμα, είχα εντυπωσιαστεί διαβάζοντας (δεν ξέρω όμως αν είναι αλήθεια ή μύθος) ότι ο γερο-Καραμανλής είχε κάποτε ευχαριστήσει τη Βουγιουκλάκη για το τραγούδι της "Κάνε υπομονή", το οποίο οι συντηρητικοί κύκλοι θεώρησαν "δικό τους" κόντρα στα αριστερά αγωνιστικά τραγούδια. Και όντως, πέραν του ότι είναι ένα συμπαθέστατο "ελαφρό" τραγουδάκι, περνάει ένα συντηρητικό μήνυμα και μια συντηρητική στάση απέναντι στα πράγματα. Από την άλλη πλευρά, στο όνομα του "προοδευτισμού" και της "αριστεροσύνης" έχουν βγει απίστευτα μίζερα τερατουργήματα που "εξόντωσαν" από την πλήξη πολλούς αριστερούς (κνίτες κυρίως) που ένιωθαν υποχρεωμένοι ντε και καλά να τα ακούνε. Νομίζω ότι είναι μία από τις παραμέτρους που έσπρωξε ορισμένους από αυτούς στο "ΚΛΙΚιασμα".
»Παράλληλα, πολλά άλλα τραγούδια, πολύ καλά έως αριστουργηματικά ενδεχομένως, δεν κατάφεραν να αντέξουν στις εποχές που ακολούθησαν. Αριστερός πρωτοετής φοιτητής το '80, πολύς κόσμος με κοίταζε περίεργα επειδή δεν άκουγα λαϊκά και ρεμπέτικα αλλά ροκ και μπλουζ. Τρελαινόντουσαν, δε, όταν τους έλεγα ότι για χορό και για κέφι μια χαρά ήταν και τα ελαφριά new wave και η επάρατη ντίσκο. Ήταν η εποχή του ρεμπέτικου και των κομπανιών, όταν η Σπυριδούλα έβγαλε το θρυλικό "Νάιλον ντέφια, ψόφια κέφια".
»Ταυτόχρονα, ενώ όλοι σου τόνιζαν πόσο αντιδραστική ήταν η ποπ, όταν ο Πασχάλης έβγαζε νερόβραστα τραγουδάκια μια εποχή κατά την οποία έβραζαν τα νεανικά κινήματα και γινόταν το Γούντστοκ, όλοι αποσιωπούσαν εντελώς πόσο αντιδραστικές/σεξιστικές/ατομικιστικές, άρα "δεξιές", ήταν ορισμένες πλευρές του θεοποιημένου ρεμπέτικου, πράγμα λογικό για ένα τραγούδι που εξέφραζε μια πολύ παλιότερη εποχή και δεν μπόρεσε να ανανεωθεί πραγματικά.
»Με λίγα λόγια, υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια, ποιοτικά, γιατί έχουν μια αυθεντικότητα (έστω υπεραπλοϊκή, έστω συντηρητική), και κακά τραγούδια, γιατί είναι φτηνιάρικα προϊόντα μίας χρήσης ή γιατί θέλουν να σε μπουκώσουν με το ζόρι με κάτι. Απλώς, καλό είναι να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, αντί για ενοχές ή έναν ινστρούχτορα, μια μικρή σημειολογική ανάλυση (ίσως και λίγο αυτοσαρκασμό) του τι ακούς. Έτσι, μπορείς να ακούς ακίνδυνα και ακομπλεξάριστα όλα τα στοιχειωδώς ποιοτικά τραγούδια στο είδος τους».
• Mε αφορμή το 14ο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ που διεξήχθη την Κυριακή και την πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου για τη φαρμακευτική κάνναβη, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος αναρωτήθηκε μήπως έχει έρθει η ώρα για πλήρη νομιμοποίησή της. Ο/η 8bf88a1 ανέφερε τα εξής: «Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, έχει πολύ λιγότερο βλαπτική ή εξαρτησιογόνο δράση από τη νικοτίνη και το αλκοόλ. Συζητήσιμο, αν και ίσως ορθό. Παρ' όλα αυτά, χάλια ως επιχείρημα! Και η απλούστευση περί περιστασιακής ευφορικής χρήσης μάλλον ρίχνει το επίπεδο της κουβέντας. Ποιος το εγγυάται έτσι εύκολα; Η συχνή και μακροχρόνια χρήση δεν είναι τόσο ακίνδυνη και αθώα για αρκετά μεγάλο ποσοστό των χρηστών. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε όσους πάσχουν ήδη ή θα νοσήσουν αργότερα (και λόγω της κάνναβης ενίοτε) από μείζονα ψυχική πάθηση».
Ο/η Sbeliorb είχε αντίθετη άποψη από τον/την 8bf88a1, τονίζοντας πως: «Το πρόβλημα είναι ότι όταν αναφερόμαστε σε κάνναβη, αυτομάτως κάνουμε σύνδεση με την ευφορική χρήση της. Αν σταματήσουμε να είμαστε προκατειλημμένοι ως προς αυτό και δούμε τη γενικότερη εικόνα, τότε ίσως το καταλάβουμε όπως πρέπει. Η συχνή και μακροχρόνια χρήση οποιουδήποτε φαρμάκου κυκλοφορεί στην αγορά είναι επιβλαβής... ακόμα και των βοτάνων, αν το ψάξεις σωστά! Το θέμα δεν είναι να νομιμοποιηθεί για να "μπαφιάζουν" όλοι ελεύθερα αλλά για να αξιοποιηθεί σωστά και να είναι ελεγχόμενη η χρήση της».
σχόλια