☛ Στο περασμένο editorial του ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος θυμήθηκε τα σφαγεία της παιδικής του ηλικίας με αφορμή το βάρβαρο σύστημα της άμετρης κρεοφαγίας του μοντέρνου κόσμου μας.
«Έτσι είναι...» σχολίασε ο/η copypaste. «Δυστυχώς, ο κόσμος αρνείται να κάνει τη σκέψη ότι η μπριζόλα, το μπέικον και το φιλέτο είναι ένα ζώο που δεν ήθελε να πεθάνει, που φοβήθηκε, ταλαιπωρήθηκε, που πιθανόν να είδε ομοίους του να σφάζονται μπροστά του... Και γιατί; Γιατί ο κόσμος προτιμάει να σκέφτεται ότι αυτή είναι η "φυσιολογική" συμπεριφορά, παρά να κάνει μια αλλαγή. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν εκτιμάται πια το ότι αυτό που βρίσκεται στο πιάτο έχασε τη ζωή του για να το φας εσύ, ωστόσο με τόση ευκολία το πετάς στα σκουπίδια. Τόσο λυπηρό...».
☛ Και στα «Ημερολόγια Κουζίνας» του Μιχάλη Μιχαήλ έγινε ανάλογη συζήτηση. Σχολίασε ο S_Pablo: «Τι είναι αυτό που δίνει στο λιοντάρι το δικαίωμα να τρώει την αντιλόπη, αλλά αφαιρεί το ίδιο δικαίωμα από τον άνθρωπο; Η εύκολη απάντηση είναι ο πολιτισμός. Ο άνθρωπος, αφού έφαγε κρέας και μεγάλωσε αρκετά ο εγκέφαλός του για να κάνει τέτοιες σκέψεις, έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Μπορεί να επιλέξει τη χορτοφαγία, να αρνηθεί δηλαδή την κρεοφαγική φύση του. Αυτό μπορώ να το δεχτώ, να πας ενάντια στη φύση επειδή έχεις κάποια πιστεύω. Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι ότι αυτή η επιλογή πρέπει να είναι η "σωστή", να χαρακτηρίζουμε έγκλημα την επιλογή της συμπόρευσης με τη φύση δηλαδή. Όσο για την επιλεκτική αντιμετώπιση των ζώντων οργανισμών, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Αν είναι φόνος η σφαγή μιας αγελάδας, γιατί δεν είναι φόνος το ξερίζωμα ενός καρότου, η χρήση της μυγοσκοτώστρας ή, για να προχωρήσουμε τη φαιδρότητα, γιατί δεν είναι ακρωτηριασμός το κόψιμο των καρπών ενός δέντρου; (ή μήπως αυτό είναι γενοκτονία;)
ΥΓ.: Η προστασία της πανίδας είναι ένα σοβαρότατο θέμα. Ως το πλέον έλλογο ον, και ο βασικότερος κίνδυνος γι' αυτήν, ο άνθρωπος οφείλει να δημιουργεί νόμους και να τους τηρεί. Το κακό είναι ότι τα επιχειρήματα για την προστασία των ζώων αποδυναμώνονται από τη βιαιότητα ακραίων εκφράσεων και απόψεων».
«Όχι, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα ζώα» αντέτεινε η θεία δίωξη. «Όλα είναι ζωούλες που θέλουν να ζήσουν και όχι να καταλήξουν –με βάρβαρο τρόπο– μεζές στο πιάτο μας. Γι' αυτό και δεν πρέπει να τρώμε τίποτα που είχε κάποτε ζωή, υπάρχουν χιλιάδες άλλες νοστιμότατες επιλογές. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς πτωματοφαγία».
Τέλος, ο χρήστης τα λόγια έγραψε: «Δεν θεωρώ πως είναι λάθος ή ανήθικο να τρώμε κρέας, όσο κι αν κι εγώ στενοχωριέμαι όταν σκέφτομαι ότι "ναι", αυτό ήταν ένα μοσχαράκι, ένα αρνάκι και λοιπά. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι που τρώνε κρέας είναι αναίσθητοι και αιμοσταγείς. Το πρόβλημα για εμένα εντοπίζεται στη μαζικότητα της παραγωγής, στον τρόπο εκτροφής και θανάτωσης και, κυρίως, στην υπερκατανάλωση. Φυσικά, είναι δύσκολο να επιστρέψουμε στον πλέον ιδανικό τρόπο κατανάλωσης, στη φάρμα του χωριού, με τα ζωάκια που φροντίζει ο παππούς. Απλώς, ίσως κάτι να γινόταν α) αν τηρούνταν κάποιοι κανόνες, επιτέλους, οι οποίοι να ορίζουν τη διαβίωση και τη θανάτωση του ζώου, β) αν εμείς αλλάζαμε λίγο τις συνήθειές μας, καταναλώνοντας κρέας πιο συνετά (γιατί όσο "κατά της φύσης" είναι να μην τρως καθόλου κρέας, άλλο τόσο είναι να καταβροχθίζεις ζαμπόν το πρωί, μπριζόλα το μεσημέρι, σουβλάκια το βράδυ). Τώρα, πρακτικές όπως αυτή που περιγράφεται στο άρθρο ή η παραγωγή του φουαγκρά (που ταΐζουν μέχρι σκασμού τις πάπιες με σωλήνες στον λαιμό) για μένα περνάνε σε άλλο επίπεδο από την (ιδανική μεν, δεν ξέρω κατά πόσο εφαρμόσιμη σήμερα δε) ακαριαία θανάτωση ενός ζώου και πραγματικά θεωρώ πως θα έπρεπε να σταματήσουν».
☛ «Γιατί δεν πατάει κανένας στο Πεδίον του Άρεως;» αναρωτήθηκε στο ρεπορτάζ του ο Δημήτρης Κυριαζής και μας άρεσε το σχόλιο της Κ. Καραβασίλη: «Για πολλούς δεν είναι απλώς ένα πάρκο αλλά ένα θησαυροφυλάκιο αναμνήσεων: τα πρώτα παιχνίδια, το ποδήλατο με τις βοηθητικές ρόδες, ο παππούς να κάθεται στα πλατάνια, γιατί ήταν το αγαπημένο του δέντρο, βαφτίσια στον Ναό των Ταξιαρχών... Το ότι έγινε μπαλάκι στα χέρια του ενός και του άλλου υπεύθυνου δεν μας στερεί μόνο ένα μέρος αναψυχής αλλά αποτελεί και ένα είδος προδοσίας απέναντι σε όλους εμάς που είδαμε τη ζωή μας να υποβαθμίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο»
☛ Ο Αθηναίος της εβδομάδας ήταν ο μουσικός Κωνσταντίνος Σούμπλης (Fluxion) που μίλησε στη Μαρία Παππά, κάνοντας τον αναγνώστη μας ΤΝΚΣ να συνειδητοποιήσει κάτι για πρώτη φορά: «Επί μία δεκαετία πίστευα ότι αυτήν τη δισκάρα ("Vibrant Forms") την έχει βγάλει κάποιος Βορειοευρωπαίος. Δεν το 'χα τσεκάρει και ποτέ... Μένω έκπληκτος!».
σχόλια