☛ Ο Στάθης Χαϊκάλης, στη στήλη του #changingGreece (διαβάστε την οnline στο LIFO.GR), έγραψε την περασμένη εβδομάδα το άρθρο «Ψάχνοντας μια γυναίκα 25-32 ετών». Σε αυτό υποστηρίζει ότι υπάρχουν χιλιάδες χρήσιμες νεαρές γυναίκες στη χώρα, αλλά δυστυχώς παραμένουν αναξιοποίητες στον χώρο της πολιτικής, των επιχειρήσεων, του πολιτισμού, επειδή οι άντρες μεγαλύτερης ηλικίας δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη χρησιμότητα και την αξία τους.
Ένα μικρό απόσπασμα απ' το άρθρο: «Συμμετείχα πρόσφατα σε μια πρωτοβουλία κοινωνικού χαρακτήρα και (εξήγησα ότι) δεν θα είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας η ομάδα αυτή, αν δεν συμμετείχαν και άτομα 25-30 ετών, μεταξύ αυτών και γυναίκες. Η ομάδα μέχρι τότε είχε ως μέλη 5 άνδρες, που άλλοι ως νέοι, άλλοι ως παιδιά, θυμόμασταν την εξέγερση του Πολυτεχνείου (1973). Καμιά τέτοια ομάδα με αυτήν τη σύνθεση δεν πρόκειται να επιτύχει τους στόχους της, εκτός κι αν αφορούν θέματα μεσήλικων ή ζητήματα των ελληνικών κομμάτων...
Δεν θα ψάχναμε μια 30ρα γυναίκα για να συμμετέχει σώνει και καλά, απλώς για να τηρήσουμε τα προσχήματα. Χωρίς πολύ κόπο, εντοπίστηκαν 4-5 περιπτώσεις γυναικών σε αυτή την ηλικιακή περιοχή που ταιριάζουν στην υπόθεση που αναφέρω παραπάνω. Δεν είχαν την "κομματικο-πολιτική" διαδρομή ημών των παλιών, δεν είχαν τις γνωριμίες που κάναμε εμείς τα τελευταία 25 χρόνια, δεν έχουν ακόμα μια ζηλευτή επαγγελματική θέση. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία όμως κατέληξαν βαρίδια που έχουν φορτώσει οι παλιότερες γενιές στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Η χώρα έχει ελπίδα αν επιτύχουν στις αποστολές που θα αναλάβουν οι σημερινοί –και κυρίως οι σημερινές– 25χρονοι που για να τα καταφέρουν θα πρέπει να το πράξουν διαφορετικά απ' ό,τι οι 40ρηδες και οι 50ρηδες.
Οι γέφυρες απ' τις οποίες περνούσαν οι προηγούμενες γενιές καμαρωτές κάηκαν ή τις έκαψαν. Τις νέες γέφυρες μπορούν να τις ανακαλύψουν μόνο οι νεότεροι, οι χειραφετημένοι από τους προηγούμενους».
Ενδιαφέρουσα ήταν η κουβέντα στα σχόλια.
«Πολύ λογική σκέψη» έγραψε ο/η CougarFelis. «Μακάρι να μπορούσαμε να την εφαρμόσουμε, αλλά δεν... Για πολλούς λόγους, δύο εκ των οποίων το ότι οι 25-30 ετών που μένουν στη χώρα είναι όλο και λιγότεροι και, φυσικά, η ριζωμένη αντίληψη των μεγαλυτέρων ότι τους ανήκει μέχρι θανάτου η καρέκλα, πολιτική/επιχειρηματική ή άλλη. Συμφωνώ σε πολλά σημεία του κειμένου, εκτός από μία διαπίστωση για την οποία θα ήθελα εξήγηση για το πού στηρίζεται. Πρόκειται για την εισαγωγή για τις επιχειρήσεις: "Μετά την κρίση η Ελλάδα θα απομείνει με ελάχιστες μεγάλες επιχειρήσεις και πάρα πολλές οικογενειακές. Δεν θα ήταν ο καλύτερος τρόπος ανάπτυξης, αλλά εκ των πραγμάτων η ανάκαμψη της οικονομίας και η αναζωογόνηση της παραγωγής θα κριθεί από τις οικογενειακές επιχειρήσεις". Μα, η πολιτική που ακολουθείται προς το παρόν ενισχύει τον στραγγαλισμό των οικογενειακών/μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την αποτροπή απόπειρας έναρξης νέων, προς όφελος λίγων, οπωσδήποτε μεγάλων ομίλων/επιχειρήσεων».
Ο Στάθης Χαϊκάλης απάντησε: «Το σκεπτικό μου είναι ότι με τα νέα δεδομένα (μικρότερη εσωτερική αγορά, ασταθές περιβάλλον) θα μείνουν λίγες μεγάλες επιχειρήσεις. Όχι τόσο γιατί θα φύγουν, όσο γιατί κάποιες θα σταματήσουν να λειτουργούν. Θα έλθουν κάποιες για επενδύσεις, αλλά και αυτές θα είναι λίγες. Αντίθετα, θα είναι περισσότερο εφικτή η διατήρηση/αναζωογόνηση οικογενειακών επιχειρήσεων από νεότερες γενιές και, κυρίως, η έναρξη νέων οικογενειακών επιχειρήσεων από πρόσωπα που θα το δουν ως κύρια οικονομική διέξοδο/ευκαιρία. Δεν αναφέρομαι μόνο σε startups που έχουν κύριο στόχο να μεταφερθούν εκτός Ελλάδας αλλά και σε νεοσύστατες επιχειρήσεις στον χώρο του τουρισμού, της διατροφής, των υπηρεσιών, της πληροφορικής που θα έχουν περισσότερες πιθανότητες ανάπτυξης από παλιότερες, "κουρασμένες", ακριβές, "απροσάρμοστες" εταιρείες, που 'χαν συνήθως και στοιχεία διαπλοκής με το κράτος».
«Πολύ σωστό το άρθρο» σχολίασε ο dim. «Το κακό είναι ότι οι 25-30 αυτήν τη στιγμή δεν έχουν δουλειά και το τελευταίο που σκέφτονται είναι να ασχοληθούν με την πολιτική. Αν έχουν κάποια ιδεολογία, δεν ξέρω πόσα κόμματα θα δεχτούν έναν 25άρη με νέες ιδέες. Αν δεν έχουν, δεν ξέρω πόσοι νέοι έχουν τη δυνατότητα να ιδρύσουν μια νέα παράταξη χωρίς χρηματοδότηση και με τον φόβο των "μεγάλων". Δυστυχώς, η αγορά εργασίας δεν δίνει και πολλά στους νέους και δεν τους αφήνει περιθώρια να δημιουργήσουν, καθώς ζητούν να είσαι μέχρι 30 και με 5 χρόνια προϋπηρεσία. Γι' αυτό και τα παιδιά που έρχονται απ' έξω έχουν περισσότερες πιθανότητες, γιατί είναι πολύ πιθανό να έχουν δουλέψει. (...) Μου αρέσει όμως που βλέπω έστω και μερικές ομάδες νέων να τολμούν, είτε καλλιεργώντας ντομάτες σε ένα χωριό και αφήνοντας την πόλη, είτε παράγοντας μέλι, είτε φτιάχνοντας χειροποίητα κοσμήματα. Πιστεύω πως η πηγή του κακού είναι το γεγονός ότι οι νέοι που ίσως έχουν το θράσος/θάρρος να χωθούν στην πολιτική, έρχονται ήδη "πλασμένοι" και έτοιμοι από τα πανεπιστήμια και τις παρατάξεις, με κοινότοπες ιδέες. Αν αλλάξει αυτό, ίσως γίνει κάτι...».
σχόλια