☛ Το νέο, επετειακό τεύχος της σειράς μας «Η Ιστορία μιας πόλης» κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα και συζητήθηκε πολύ. Στην ηλεκτρονική εκδοχή του άρθρου του κ. Γιώργου Μαυρογορδάτου «Μύθοι και αλήθειες για τους πρόσφυγες του 1922» έγινε μάλιστα και ενδιαφέρουσα συζήτηση, αποσπάσματα της οποίας μεταφέρουμε και εδώ.
«Στη Λωζάνη συμφωνήθηκε να θεωρηθούν "ανταλλαγέντες" όλοι οι πληθυσμοί που είχαν μετακινηθεί εκατέρωθεν μεταξύ 1912-1922» έγραψε ο Μπ. «Οι Τούρκοι ή μουσουλμάνοι ήταν γύρω στους 140.000, που κατά 90% ήταν οι πρόσφυγες των Βαλκανικών. Οι Έλληνες ήδη μέχρι το 1920 είχαν φτάσει στο μισό εκατομμύριο, δηλαδή ήταν υπερτριπλάσιοι των μουσουλμάνων που εγκατέλειψαν την Ελλάδα μέχρι την υπογραφή της συνθήκης. Μόνο το 1914 ήρθαν 200.000 (300.000, σύμφωνα με τις ελληνικές πηγές) Μικρασιάτες. Αυτή ήταν η "εθελοντική" ανταλλαγή την οποία "αποδεχόταν" ο Βενιζέλος; Γιατί εγώ βλέπω ότι και τότε η Τουρκία επιχείρησε να φέρει την Ελλάδα προ τετελεσμένων. Όσο για τη χρησιμότητα της Συνθήκης της Λωζάνης για την Τουρκία: "The Lausanne Treaty provided Turkey with a much needed degree of legitimacy, validating the expulsions of Orthodox Christians". (Bruce Clark, Twice a stanger)».
«Ο ουσιαστικός λόγος που ο Βενιζέλος επιδίωξε (ορθά κατά την γνώμη μου) την ανταλλαγή», απάντησε ο Γέρος, «έχει να κάνει με τον εποικισμό των πρόσφατα τότε απελευθερωμένων περιοχών της Μακεδονίας (1912) και της Θράκης (1920), όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν εμφανώς περιορισμένο –παρά τις τεράστιες διαφορές που προκύπτουν από την ανάγνωση των ελληνικών, τουρκικών και βουλγαρικών στατιστικών–, με συνέπεια η διατήρησή τους να είναι εξαιρετικά αμφίβολη, ιδίως όταν μιλάμε για μια περίοδο επαναχάραξης των συνόρων της Ευρώπης και τεράστιων αλλαγών. Η στρατηγική του Βενιζέλου ήταν να θυσιάσει στη σκακιέρα τους πληθυσμούς της πάλαι ποτέ Μεγάλης Ελλάδας (ίσως διαβλέποντας ότι η γένεση των εθνικών κρατών που λάμβανε χώρα εκείνη την εποχή θα σήμαινε αργά ή γρήγορα την απορρόφηση ή τον αφανισμό τους) για να διασφαλίσει την εθνική ομοιογένεια και την εδαφική ακεραιότητα του στρατηγικά πολύ ωφελιμότερου κυρίως ελλαδικού χώρου».
☛ «Νοσταλγεί κανείς την προεδρική θητεία του Κωστή Στεφανόπουλου (1995-2005) ή την εποχή της πολιτικής σταθερότητας και της "επίπλαστης ευδαιμονίας";» αναρωτήθηκε ο Δ. Πολιτάκης στη στήλη του ShortCut, και εκτός των άλλων, μίλησε και για τους λόγους που έκαναν τον Χρήστο Σαρτζετάκη διαφορετικό απ' τους άλλους Προέδρους – και από τον Κωστή Στεφανόπουλο.
Ο/η ΕΛΠΟ σχολίασε: «Έκπληξη τουλάχιστον! Σύγκριση Σαρτζετάκη με Στεφανόπουλο! Κύριε Πολιτάκη, ο ΠτΔ δεν είναι θεσμός που κατ' ανάγκη πρέπει να "είναι κάτι διαφορετικό σ' αυτή την γκρίζα αλληλουχία πρώτων πολιτών του κράτους" (δικά σας λόγια) για να τον εκτιμoύμε. Δεν είναι διασκεδαστής! Και ναι μεν ο Στεφανόπουλος μπορεί να ανήκει σε αυτά τα "αλλαξοκωλίδια", όπως κυνικά λέτε (άλλοι θα το χαρακτήριζαν ένδειξη πολιτικής ωριμότητας, αν τηρούνται κάποια ελάχιστα χαρακτηριστικά του ΠτΔ), αλλά ο κ. Σαρτζετάκης επελέγη και τοποθετήθηκε με πολιτικό κόλπο του Ανδρέα. Και ακριβώς αυτό δεν θα του επέτρεπε εξ ορισμού να αποτελεί παράγοντα ισορροπίας. Παρ' όλα αυτά, δέχθηκε την τοποθέτησή του. Πάντως, δίκαια λέτε ότι δεν ήταν γκρίζος. Χρωμάτισε τον δημόσιο βίο με την αυτοπροσωπολατρία και τη δικομανία του και εξάντλησε τη δραστηριότητά του απέναντι στους πραγματικούς διασκεδαστές Λαζόπουλο και Χάρρυ Κλυνν, που έκαναν γκραν σουξέ...».
☛ Ο πολυσυζητημένος χορευτής Σεργκέι Πολούνιν μίλησε στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο λίγο πριν εμφανιστεί στην Αθήνα και η αναγνώστρια Ρίκα Σ. μας έγραψε τα εξής: «Θα ήθελα να συγχαρώ το έντυπό σας αλλά και τον κύριο Κουτσογιαννόπουλο για μια απολαυστική συνέντευξη με τον 27χρονο χορευτή. Είχα δει το ντοκιμαντέρ γι' αυτόν στις Νύχτες Πρεμιέρας και διαβάζοντας την αφήγηση της ζωής του νιώθω πως τον ξέρω πλέον ακόμα καλύτερα. Ειδικά μου άρεσε το "πινγκ-πονγκ" ερωταπαντήσεων των δύο ανδρών σχετικά με το τατουάζ που έχει ο Πολούνιν στο πόδι και απεικονίζει τον Αχιλλέα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που παραδέχονται πως έχουν τρωτά σημεία –αχίλλειο πτέρνα στη συγκεκριμένη περίπτωση–, τους βρίσκω αυθεντικούς και ενδιαφέροντες».
☛ Μια πρόταση προς τη LiFO είχε να κάνει ο Stam1970, διαβάζοντας τα «Ημερολόγια Κουζίνας» του Μιχάλη Μιχαήλ (και συγκεκριμένα το «Τι μου αρέσει σε όλο αυτό που λέμε φαγητό φέτος»): «Γράφετε "η ταβέρνα, τουλάχιστον.... απλή, νοικοκυρεμένη, με πέντε φαγητά θεία και (μακάρι) λίγη μουσική τα Σαββατοκύριακα". Γιατί δεν κάνετε, λοιπόν, ένα αφιέρωμα σε αυτές τις πραγματικές ταβέρνες, εάν υπάρχουν βέβαια... Έτσι όπως τα περιγράφετε, με τα 5 φαγητά, με απλές, ελληνικές, όχι πειραγμένες γεύσεις...».
☛ Ο/η Γελαστό Νερό διάβασε το άρθρο του τον Νικόλα Σεβαστάκη «H χώρα της ανασφάλειας» και σχολίασε: «Το πρώτο λάθος είναι οι λίγοι πλούσιοι και οι πολλοί φτωχοί και δεν επιδέχεται διόρθωση αιώνες τώρα. Το δεύτερο είναι ότι και οι μεν και οι δε γεννιούνται και πεθαίνουν. Ούτε αυτό επιδέχεται διόρθωση. Απλά τα πράγματα».
σχόλια