☛ Η Μαρία Ρεπούση μας αφηγήθηκε τη ζωή της την περασμένη εβδομάδα. Ήταν μια διαφορετική συνέντευξη που συζητήθηκε για τους σωστούς λόγους και δεν ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. (Ο Τράγκας, που ξόδεψε άπειρες τηλεοπτικές ώρες ψευτοκλαίγοντας για όσα νόμιζε ότι είπε η Ρεπούση δεξιά κι αριστερά, είναι φυσικά, όπως πάντα, εκτός συναγωνισμού – και άνευ σημασίας). Αντιθέτως, οι αναγνώστες μπόρεσαν να γνωρίσουν περισσότερα πράγματα κάτω από την επιφάνεια για το πρόσωπο των ημερών.
Και ο Νίκος Δήμου ασχολήθηκε με τη Ρεπούση στο άρθρο του «Μπράβο Μαρία», ανοίγοντας μια κουβέντα για τους μύθους και τα έθνη.
Γράφει σχετικά ο Νίκος Κ: «Οι Σουλιώτισσες έπεσαν στον γκρεμό τραγουδώντας και χορεύοντας. Ο Κυναίγειρος δοκίμασε να κρατήσει το πλοίο των εχθρών με τα χέρια, οι εχθροί τού τα έκοψαν με τσεκούρια και πήγε να το βουτήξει με τα δόντια. Τα παιδάκια επί Τουρκοκρατίας πήγαιναν τη νύχτα στο "Κρυφό Σχολειό" τραγουδώντας το "Φεγγαράκι μου λαμπρό". Πιστεύει, όντως, κάποιος ότι τα παραπάνω γεγονότα συνέβησαν ακριβώς έτσι; Κανείς δεν αμφισβητεί ότι πρόκειται περί γεγονότων αφού και οι Σουλιώτισσες σκοτώθηκαν και ο Κυναίγειρος έπεσε γενναία στη μάχη και ο Διάκος μαρτύρησε κ.λπ. Υπάρχει, όμως, η τόσο προσφιλής σε εμάς τους Έλληνες... σάλτσα. Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο ειδών Ιστορίες: η μία είναι η αμείλικτη και ψυχρή, που ασχολείται με τα γεγονότα και την ερμηνεία τους, και η άλλη, η ηθικοπλαστική, που ασχολείται επίσης με τα γεγονότα, αλλά αφήνει και μια χαραμάδα για να περάσει και ολίγη από θρύλους και λιανοτράγουδα. Η κ. Μαρία Ρεπούση αγαπά περισσότερο το πρώτο είδος, σε μία εποχή που έχει αυξανόμενη πέραση το δεύτερο. Και μοιραία στοχοποιείται. Το πράγμα, όμως, αρχίζει και ξεφεύγει, αφού τα όρια μεταξύ κριτικής και λίβελου δεν είναι πλέον ευδιάκριτα, με αποτέλεσμα το παραγόμενο μίσος να βγαίνει εκτός ελέγχου. Π.χ. ο Τράγκας αφιέρωσε δύο δίωρες εκπομπές σε κραυγές και αναθέματα εναντίον της Μ. Ρεπούση, φορτώνοντάς της όλα τα κρίματα του κόσμου και κατηγορώντας τη μέχρι και για... πρακτοριλίκι. Θα του ζητούσα να παρουσιάσει στοιχεία, αλλά η απαίτηση αποδείξεων αποτελεί μια άκρως ανθελληνική πράξη στην Ψωροκώσταινα. Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι η ευκολία με την οποία στοχοποιούν έναν άνθρωπο».
Ο/η Lewton προσθέτει: «Έλληνες, Τούρκοι, Βαβυλώνιοι, Ρωμαίοι, Βίκινγκς και Λουξεμβούργοι. Ιστορία πάνω στην ιστορία, μια γενεαλογική παρτούζα αιώνων για να μαλώνουμε εμείς τώρα και να βγάζουμε τους πολιτισμούς μας να τους μετράμε πάνω στο τραπέζι σαν 8χρονα αγοράκια στις καλοκαιρινές διακοπές. Και ξεχνάμε ότι ένα είναι το σίγουρο, ένα και μόνο ένα πράγμα μας έχει διδάξει η ιστορία όσον αφορά σφαγές, λεηλατήσεις, κτηνωδίες: δεν τις κάνουν συγκεκριμένα ούτε οι "δεξιά-του-βουνού-όπως-κοιτάς-τον-χάρτη", ούτε οι "αριστερά-του-βουνού-προς-τη-θάλασσα". Τις κάνουν αυτοί που την εκάστοτε στιγμή έχουν το επάνω χέρι. Και πριν προλάβουμε να τους κατηγορήσουμε, οι γιοι τους ή τα εγγόνια τους θα βρεθούν στην άλλη μεριά της λεπίδας και θα γίνουν ήρωες. Γιατί τέτοιες μίζερες υπάρξεις είμαστε, που πριν από πολλά χρόνια χαράξαμε κάτι γραμμές στο έδαφος και έκτοτε νομίζουμε ότι αυτοί που κλείσαμε πίσω από τη γραμμή έχουν έρθει από άλλο πλανήτη. Και οι μύθοι; Μακάρι να μπορούσαν να μείνουν έτσι. Να χαρίζαμε στις Σουλιώτισσες τον χορό τους – τι πειράζει; Τον κέρδισαν, άλλωστε, και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε πια γι' αυτές. Άλλα, δυστυχώς, τους μύθους τους λέρωσαν οι "πατριώτες" και το μόνο που μας μένει πια είναι να τους πετάξουμε...».
Επιμύθιο από τον Manic_miner: «Δεν θέλει ούτε παραληρήματα μεγαλείου για την ένδοξη καταγωγή ούτε κόμπλεξ κατωτερότητας για τη σημερινή κατάντια. Μια καλή αρχή θα ήταν να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι είναι τόσο εύκολο να μάθουμε αρχαία ελληνικά, να έχουμε άμεση πρόσβαση σε τόσο σημαντικά κείμενα και να βγάλουμε τα στραβά μας. Αυτό που προσπάθησαν να κάνουν νεοέλληνες διαφωτιστές σαν τον Ρήγα, τον Κοραή και άλλους πιο μετά, αλλά, δυστυχώς, η υπόθεση έγινε hijacked από δεξιές και αριστερές παρατάξεις στην πορεία».
☛ Είκοσι έξι Αθηναίοι φίλησαν τον διπλανό τους στο στόμα (μεταξύ αυτών και η Έλενα Παπαρίζου την Courtney Parker στο εξώφυλλό μας). Το αφιέρωμα που επιμελήθηκαν η Αργυρώ Μποζώνη και ο Πάνος Μιχαήλ διαβάστηκε, κοινοποιήθηκε, παρωδήθηκε, ευαισθητοποίησε για τα ζητήματα του ρατσισμού και της ομοφοβίας, το ίδιο και το ρεπορτάζ του Θοδωρή Αντωνόπουλου «Τι σημαίνει να είσαι γκέι στην Αθήνα το 2013;».
Η κουβέντα συνεχίζεται στο LIFO.gr και επιλέγουμε ένα από τα εκατοντάδες σχόλια, επειδή μας εκφράζει. Είναι από τον/την EraTess: «Υπάρχει μια ατάκα που λέει συχνά ο Στίβεν Φράι: "Υπάρχουν πάρα πολλά είδη στο ζωικό βασίλειο στα οποία παρατηρείται ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, αλλά μόνο σε ένα από αυτά παρατηρείται ομοφοβία... Μαντέψτε σε ποιο!"».
σχόλια