☛ Για την ερημωμένη νυχτερινή Ομόνοια έγραψε ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στο προηγούμενο τεύχος μας. «Η Ομόνοια δεν έχει ζωή το βράδυ γιατί δεν έχει μπαρ κι εστιατόρια της προκοπής» σχολίασε ο tropique. «Ό,τι έχει ζωή το βράδυ, έχει νυχτερινή ζωή. Άρα, είναι θέμα τόλμης επιχειρηματία. Μέχρι πρόσφατα η Ομόνοια το βράδυ ήταν μέρος απ' το οποίο μόνος δεν περνούσες άνετα και ανέμελα – οι πιθανότητες να σου πάρουν τσάντα, πορτοφόλι κ.λπ. ήταν μεγάλες. Τώρα ψιλοηρέμησε, τα ενοίκια ακόμα είναι χαμηλά, δεν είναι άσχημη ευκαιρία για μια επένδυση στην περιοχή. Ας φτιαχτεί, επιτέλους, κι αυτή η πλατεία, που προς το παρόν είναι ένα κατακουτσουλημένο ανισόπεδο τσιμέντο».
«Όχι άλλα καφενεία!» διαφώνησε ο/η pane. «Καταστράφηκε η πλατεία Αγίας Ειρήνης, καταστρέφεται σιγά-σιγά η Αιόλου, μόνο και μόνο για να πιουν σε μια νέα γωνιά οι των προαστίων καφέ και ποτό. Αποτέλεσμα: για να δημιουργηθεί μια νέα περιοχή ψυχαγωγίας ερημώνεται μια παλιά, που δυσκολεύεται να βρει καινούργιο χαρακτήρα (βλ. Ψυρρή). Το κέντρο μιας πόλης έχει και άλλες χρήσεις εκτός από αυτήν της ψυχαγωγίας και λογικό είναι τη νύχτα κάποια μέρη να ερημώνουν!».
☛ Με αφορμή το αφιέρωμά μας στα βιβλία, ο Μιχάλης Μιχαήλ έγραψε για τα βιβλία μαγειρικής που αγαπά. «Πολύ ωραίο άρθρο!» σχολίασε η domenica. «Από τους Έλληνες έμαθα να μαγειρεύω, με τη Σοφία Σκούρα – το μυστικό είναι να μειώσεις απλώς λίγο τη ζάχαρη και το βούτυρο στα γλυκά, αλλά τα φαγητά είναι ό,τι καλύτερο σε μαμαδίστικο φαγητό. Προς μεγάλη μου έκπληξη, απόλυτα ακριβής και εξαιρετικός αποδείχτηκε και ένας "τουριστικός" οδηγός μαγειρικής της Ασπασίας Αγγελικοπούλου (300 traditional recipes - Greek cookery book), από αυτούς που πωλούνται σε πολλές γλώσσες, με εξώφυλλο προκάτ ταβέρνας με καρό τραπεζομάντιλο και ρετρό φωτογραφίες. Έχει, όμως, μέσα όλα τα βασικά παραδοσιακά με τέτοια απλότητα και σαφήνεια, που και ο πλέον άσχετος πρωτοετής φοιτητής μπορεί να φτιάξει μουσακά όνειρο και γλυκό κυδώνι. Στα ελληνικά το αγοράζουν μαμάδες φοιτητών ως δώρο και δουλεύει. Τέλος, αγαπώ τα παλιά διαφημιστικά βιβλία συνταγών της Ελαΐς και τα φυλλάδια με συνταγές για μπισκότα πτι μπερ!».
☛ «Οι αστυνομικές θηριωδίες στα Εξάρχεια μετά την πορεία του Πολυτεχνείου έθεσαν ξανά θέμα νομιμότητας στην ΕΛ.ΑΣ.» έγραψε στο άρθρο του «ACAB για πάντα;» ο Θοδωρής Αντωνόπουλος. Ο Μανώλης, 65, αντέδρασε: «Καμιά αναφορά στο αν η συμπεριφορά των αναρχικών πυροδοτεί ή όχι τις συγκεκριμένες συμπεριφορές. Πολύ καλό άρθρο για το ιντιμίντια...».
Του απάντησε ο xdaniel: «Η συμπεριφορά της αστυνομίας μιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας θα έπρεπε να είναι τυποποιημένη, να υπακούει σε κανόνες και να οδηγεί τυχόν παραβάτες του νόμου (βλ. συμπεριφορά "αναρχοτραμπούκων" κ.λπ.) στη Δικαιοσύνη. Αυτό είναι το καθήκον της αστυνομίας! Όχι συμπεριφορές του τύπου "με χτύπησες, άρα θα σε χτυπήσω κι εγώ". Ακόμα και αν κάποιος αναρχοτραμπούκος χτυπήσει αστυνομικό, ο αστυνομικός πρέπει να χρησιμοποιήσει μόνο τόση βία όση χρειάζεται για να τον συλλάβει και να τον οδηγήσει στη Δικαιοσύνη! Αυτήν τη στιγμή η αστυνομία μόνο τη δουλειά της δεν κάνει! Πληρώνει τη βία και το αίμα με βία και αίμα».
☛ Και μια επιστολή που λάβαμε με αφορμή το εντιτόριαλ του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου («Η ιδρυματοποίηση της συγκίνησης»). Την υπογράφει η κ. Εύα Δαγκλή. «Η ιδρυματοποίηση της συγκίνησης έρχεται όταν αδιαφορούμε για τη συγκίνηση, σαν να θέλουμε να κινηθούμε διαφορετικά από τους άλλους και όχι να τους συναντήσουμε. Νιώθουμε υστερικά ευτυχείς με την ιστορική πορεία του εγώ μας, πλούσιοι με τον χρόνο που επενδύσαμε σε εμπειρίες κι αυτές τις ακριβοπουλάμε, διαφημίζοντάς τες ως εξαιρετικές, για να αποδώσουν ξανά ως επένδυση! Πολλές ζωές ακόμα... Αυτός είναι ο μύθος μας. Όμως, απλώς φτάσαμε ως εδώ από τις επιλογές μας και το ίδιο συνέβη και με τους άλλους. Η ιστορία μας είναι μια ενδιαφέρουσα ή όχι ιστορία ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες τέτοιες. Τη διηγούμαστε παρέα με το ακροατήριο των φίλων που συσχετιστήκαμε. Δεν την επιβάλλουμε σε όποιον δεν θέλει να την ακούσει. Μετράμε με δάχτυλα τους φίλους, η παλάμη μισοανοίγει και η ζωή είναι μία κι ίσως αυτή είναι ο πιο πιστός μας φίλος, το αδιαπραγμάτευτο ακροατήριό μας, με ή χωρίς συγκίνηση, με ή χωρίς υγεία για το τέλος. Νέοι, ακούτε, βλέπετε, συγκινείστε με ό,τι σας εμπνέει. Δοκιμάζετε ό,τι δεν σας βαρυστομαχιάζει. Μαγειρέψτε τη ζωή σας με συνταγές παλιές και νέες. Εμείς ήδη υπάρχουμε στο παλιό, αφού εσείς είστε στο νέο. Στη σάλτσα, στη νοστιμιά της ζωής, απλώς μας χρησιμοποιείτε. Κι η Ιστορία μας, η νέα Ιστορία μάς χρησιμοποίησε! Κι έχω ανάγκη τελευταία να διαβάζω, να μελετώ, να στοχάζομαι την Ιστορία! Μεγάλη συγκίνηση και ανακούφιση για την ηλικία μου».
σχόλια