☛ Στο αφιέρωμά μας στα νέα μπαρμπέρικα της Αθήνας (όπου το αντρικό grooming ανάγεται σε επιστήμη) η Μαντάμ Σ. σχολίασε παιχνιδιάρικα: «Αχ, αυτά τα περήφανα μουσάτα αγόρια, με το pompadour τους και το κομψότατο ντύσιμο τους τύπου "I don' t give a f***", πόσο τα αγαπώ, μου φτιάχνουν τη διάθεση! Eye candy το λιγότερο! :)».
«Εμένα δεν μου αρέσει που όλοι είναι ίδιοι πια» διαφώνησε η Στέλλα Κ. «Καταρχάς, αν ξυριστούν, δεν θα αναγνωρίζουμε κανέναν. Αλλά, επίσης, αυτή η ομοιογένεια καταντά κουραστική, σαν να είναι όλοι θύματα της μόδας. Το καλό με τα μπαρμπέρικα του αφιερώματος είναι πως προσφέρουν και προτείνουν ένα σωρό διαφορετικά λουκ. Αρκεί οι πελάτες να τα επιλέξουν και να πρωτοτυπήσουν και λιγάκι!».
☛ Για την ΕΣΗΕΑ και τις διαγραφές της έγραψε ο Θοδωρής Αντωνόπουλος την περασμένη εβδομάδα και μας ήρθε μια επιστολή. «Αγαπητή LiFO, διαβάζοντας τη στήλη του κ. Αντωνόπουλου μένει κανείς άφωνος και πλημμυρίζει από οργή (αληθινή και όχι άλλοθι για να βγει έξω και να κάνει άνω κάτω την πόλη) και θλίψη για το αν υπάρχει, έστω και μαθηματικά, κάποια ελπίδα σ' αυτόν το χώρο που βαυκαλίζεται με το αρχαίο κάλλος! Ο κ. Αντωνόπουλος φέρεται ως εκφραστής μεγάλων, πανανθρώπινων αξιών, αλλά στο θέμα των διαγραφών στην ΕΣΗΕΑ γράφει για "αδικημένους" (τους διαγραφέντες) και "πρακτικές Σοβιετίας" (ειρωνεία για τον χαρακτηρισμό που κάποιος θα έδωσε)! Επίσης, κατατρόπωσε το επιχείρημα ότι θα έπρεπε να διωχθούν πειθαρχικά και αυτοί που υποστήριξαν το "όχι", λέγοντας ότι τα μεν (μέσα) ήταν ο Γολιάθ, τα δε ο Δαυίδ! Η αναφορά στο δημοψήφισμα γίνεται με τρόπο που δείχνει ότι αποδέχεται αυτό το αντιδημοκρατικό και, υποθέτω, αντισυνταγματικό γεγονός – μιλάμε για πραξικόπημα (κι αν θέλει, μπορώ να παρουσιάσω όλα τα επιχειρήματα). Το προτείνει ο "πρωθυπουργός" Σάββατο χαράματα και αποφασίζει ο λαός την επόμενη εβδομάδα...! Σαν να ρωτάς "να πάμε βουνό φέτος ή θάλασσα;". Είναι λυπηρό που ο δημοσιογράφος σας κρύβεται, όπως και τόσοι άλλοι, πίσω από την αστική δημοκρατία για να λέει μεγάλα λόγια, να διεκδικεί μαξιμαλιστικά και αλίμονο αν ποτέ βρεθεί σε θέση εξουσίας! Με εκτίμηση...»
Αντιθέτως, η vasilia έγραψε: «Πρώτα απ' όλα, είναι αστείος ο όρος "πολιτική δίωξη", κάτι τέτοια επικαλείται η Χ.Α.! Είναι ξεκάθαρο πως οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι παραβίασαν κάποιους κανόνες δεοντολογίας. Όπως αυτοί της πλαστής φωτογραφίας του MEGA, της παραβίασης κανονισμών στις εκλογές στο ΣΚΑΪ κ.λπ. Συμφωνούμε όλοι στην προστασία της ελευθερίας του Τύπου, στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, όμως θα πρέπει επίσης να συμφωνούμε και στην προστασία της Δημοκρατίας. Η ασυδοσία και η κατάχρηση αυτών των ελευθερίων έβαλαν ακόμα και φασίστες στη Βουλή. Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι δεν φαίνεται να έπαθαν το παραμικρό. Εκεί είναι, στα πόστα τους και συνεχίζουν. Για ποια φίμωση μιλάμε; Εκεί είναι όλοι, να ράβουν και να ξηλώνουν, στο πόστο τους, και συνεχίζουν να κουνάνε το χέρι τους».
☛ Η Ματίνα Καλτάκη έγραψε την κριτική της για το Οστέα Ξηρά Σφόδρα του Περικλή Μουστάκη και ο/η Bulbasaur εξέφρασε τις απορίες και τις ενστάσεις του/της. «Ζούμε στον 21ο αιώνα και αν θέλουμε να διδαχθούμε κάτι, ανοίγουμε το Ίντερνετ ή διαβάζουμε ένα βιβλίο. Ο διδακτικός σκοπός της τέχνης έχει, ίσως, εκλείψει, εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια. Παρ' όλα αυτά, ίσως αυτή η παράσταση έβαλε ορισμένους να σκεφτούν κάπως. Ίσως να προσπάθησαν λίγο να ερμηνεύσουν πού βασίστηκε κάθε κίνηση στην παράσταση. Το θέατρο, λοιπόν, είναι έργο τέχνης και "ο σκοπός ενός έργου τέχνης είναι να μας κάνει να νιώσουμε άβολα [...]" (Adolf Loos, On Architecture). Ναι, όντως η παράσταση βασιζόταν μόνο στο σοκ. Πέτυχε, όμως, να νιώσετε εσείς και το κοινό άσχημα και άβολα, και μάλιστα χωρίς σεξ, κάτι που είναι συχνότερο. Επιπλέον, είχε και το μέρος εκείνο κατά το οποίο ηρεμήσατε, με τον μάγο. Τι επιπλέον θα θέλατε; Να εξέλθετε της αιθούσης με τη σοφία του Πλάτωνα; Το 1913, το κοινό του Théâtre des Champs-Élysées ένιωσε ότι με την "Ιεροτελεστία της άνοιξης" ο Στραβίνσκι και ο Νιζίνσκι τούς κορόιδευαν, κι έτσι οι αγανακτισμένοι θεατές πλακώθηκαν στο ξύλο με τους υποστηρικτές του μπαλέτου. Σήμερα, το 2016, εσείς ακόμα σοκάρεστε για κάτι που πολλοί θα θεωρούσαν κοινότοπο, μια σουρεαλιστική παράσταση απ' την οποία περιμένατε σοφίες. Κυρίως, όμως, δεν μας είπατε, σας άρεσε η ηθοποιία ή ήταν θεατρινίστικη; Η απαγγελία και ο κυματισμός της φωνής σ' αυτήν σας άρεσε ή τη βρήκατε άσχετη και απόπειρα μετάνοιας για τον παραλογισμό της προηγούμενης ώρας; Οι αργόσυρτες κινήσεις του χαρακτήρα με το κονιάκ στην αρχή σας άρεσαν ή ήταν υπερβολικά θεατρινίστικες, κάτι απ' το οποίο το θέατρο δεν μπορεί να ξεφύγει;».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της LIFO.
σχόλια