☛ Για τη συνέντευξη της ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου στον Γιάννη Πανταζόπουλο: «(α) Η Μαρία Ευθυμίου είναι ό,τι αξίζει να κρατήσεις από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Απλή, ανεπιτήδευτη, έχει την ειλικρίνεια του ανθρώπου που δεν χρωστάει πουθενά. Οι διαλέξεις της για την ιστορία αυτού του τόπου σπάνε ταμπού και προκαταλήψεις, καθώς η αλήθεια δεν έχει ούτε αριστερό ούτε δεξιό pedigree.
(β) Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, όταν ξεκίνησε το έργο του, βρήκε στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας πληθυσμούς με συνολικό λεξιλόγιο 70 λέξεων. Και σήμερα είμαστε εδώ που είμαστε, με μια Μαρία Ευθυμίου να μιλάει για πατρίδα δίχως ίχνος καπηλείας. Δεν ζητείται αλλά υπάρχει ελπίς. (γ) The wind of change... Μπαμπινιώτης (στην προ καιρού συνέντευξή του εδώ) και Ευθυμίου λένε πάνω κάτω τα ίδια.
Έρχεται η εποχή που θα το πούμε ανοιχτά: οι κανόνες, η προσπάθεια, η αξιοκρατία, η έννοια του ανήκειν σε μια ομάδα (ήτοι το σύνολο των εδώ κατοίκων, δηλαδή οι Έλληνες) πρέπει να ξαναμπούν στη ζωή μας χωρίς κόμπλεξ, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς αφορισμούς. Το μπάχαλο, το μπέρδεμα, η συσκότιση, ο ιδεολογικός αχταρμάς, βολεύουν ανθρώπους που εξυπηρετούν προσωπικές ατζέντες και έχουν προσωπικές επιδιώξεις.
Σε όποιον περισσεύει ενέργεια για μίσος ταξικό, εθνικό, οπαδικό ας πάει γυμναστήριο να εκτονωθεί. Οι υπόλοιποι ας κάνουμε αυτήν τη χώρα λίγο καλύτερη. Πράγμα που δεν είναι και δύσκολο στις μέρες μας. (δ) Κύριε Πανταζόπουλε, ένα εκ νέου "ευχαριστώ". Η συνέντευξη αποπνέει τη σεμνότητά σας αλλά και το πόσο τιμάτε τον συνεντευξιαζόμενο, με την ανάδειξη αποκλειστικά και μόνο της δικής του προσωπικότητας. Η δημοσιογραφική δεοντολογία στα καλύτερά της». (Σχόλιο της Γ.Γ.)
☛ Για το άρθρο «Πόνεσε το μυαλό μου, ρε φιλαράκι» που έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης στη στήλη του: «Η αδιαφορία των ανθρώπων για το αν θα τους πεις φασίστες σχετίζεται, βέβαια, με το εύρος που έδωσε η προοδευτική πλευρά στον όρο. Τελικά, έχει να κάνει με συγκρουόμενα συμφέροντα.
Για τον αστέρα του Χόλιγουντ "παγκοσμιοποίηση" σημαίνει το άνοιγμα μιας αγοράς που του προσφέρει εκατομμύρια. Για τον εργάτη του εργοστασίου που μεταφέρθηκε στην Κίνα σημαίνει κάτι άλλο, που αν τολμήσει να το εκφράσει θα τον πουν ρατσιστή. Το να νιώθεις άμεσος απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου δεν είναι περισσότερο ναρκισσιστικό απ' το να νιώθεις κατά βάθος Ελβετός που έσπασε ο διάολος το πόδι του και γεννήθηκες στην Ελλάδα.
Όλοι θέλουμε να πάει η χώρα μπροστά. Και θα πάει αν ακούμε ο ένας τον άλλο και όχι με εύκολους χαρακτηρισμούς εκατέρωθεν». (Σχόλιο του Βαγγέλη Κ.)
«Ας είμαστε και λίγο λογικοί. Τόσοι άνθρωποι που πήγαν στο συλλαλητήριο δεν είχαν στο μυαλό τους ούτε να βεβηλώσουν το μνημείο του Ολοκαυτώματος ούτε να κάψουν το Libertatia» πρόσθεσε ο Γραφικός: «Φταίνε και τα μίντια που υπερπροβάλλουν τόσες μέρες τους χρυσαυγίτες, τον Φράγκο, τους "σελέμπριτι" και όσους ντύθηκαν οπλίτες με μπιροκοιλιά, που ήταν ένα κομμάτι του συλλαλητηρίου και όχι το όλον».
☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Το συλλαλητήριο και τα απωθημένα» «Κύριε Σεβαστάκη, ας ξεκινήσω με ένα λογικό σφάλμα σας» σχολίασε ο Γράφοντας. «"Περισσότερο μυστήριο έχουν όσοι δείχνουν να συμμερίζονται πραγματικά την ιδέα πως κινδυνεύουμε ως χώρα από τους Σκοπιανούς". Τα ίδια έλεγαν κάποιοι τόσο για το Ισλάμ γύρω στον 7ο αι. μ.Χ. όσο και για τους Οσμανλήδες τον 14ο αι. μ.Χ.
Σκοπός μιας χώρας, μιας φυλής, ενός λαού δεν είναι να σκοτώνει, να εξοντώνει, να καίει και να καταστρέφει τους γύρω του αλλά να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να υπάρχει στο μέλλον. Και αυτό γίνεται όταν ξέρεις να συμβιβάζεσαι, χωρίς όμως να παραχωρείς κυριαρχικά δικαιώματα. Ο ελλαδικός χώρος δεν έχει υποφέρει λίγα χρόνια από τον βουλγαρικό εθνικισμό για να το περάσουμε "ε, οι Σκοπιανοί λίγοι είναι, ας κάνουν ό,τι θέλουν". Αυτό είναι μια πολύ κοντόφθαλμη λογική. Και επικίνδυνη.
Ακόμα και ο εθνικισμός μας είναι δείγμα, να μην πω δήγμα, ότι είμαστε κακομαθημένα μοναχοπαίδια που θεωρούμε ότι είμεθα το κέντρο του κόσμου. Είμαστε βαθιά λαϊκιστές. Η ίδια ως άνω παραγραφούλα (που ισχύει 100%) ισχύει για τους αγανακτισμένους, για τους ψεκασμένους, για τους "όχι" ή τους "φεύγουμευρωπαίους".
Για όλους όσοι πετάνε το μπαλάκι της σκέψης και άρα της ευθύνης από πάνω τους. Για όλους όσοι αναζητούν τις πιο αυτάρεσκες λύσεις για τους ίδιους. Η κόλαση είναι οι άλλοι. Μήπως αυτό δεν είναι γνώρισμα και της ελληνικής αριστεράς (για Δεκεμβριανά, Εμφύλιο, χούντα, Μεταπολίτευση, κρίση); Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι».
Ας το παραδεχτούμε. Οι Έλληνες δεν είμαστε ούτε εθνικιστές ούτε αριστεροί. Λαϊκιστές είμαστε. Μας αρέσει να κανακεύουμε τον εαυτό μας. Μας αρέσει να ανακαλύπτουμε πάντα έναν εχθρό, ο οποίος δεν είναι οι λάθος μας επιλογές ή η αντικειμενική μας αδυναμία. Από τον Εφιάλτη στην Κερκόπορτα, στους γερμανοτσολιάδες και τον Σόιμπλε. Πάντα θα κερδίζαμε αλλά, τσακ, κάτι γινόταν την τελευταία στιγμή...»
σχόλια