☛ «Γιατί δεν πέφτουν οι τιμές;», ρωτούσε ο Ηλίας Σιακαντάρης στο προηγούμενο τεύχος μας και την ανάλυσή του ακολούθησε μεγάλη συζήτηση στα σχόλια. Έγραψε ο/η mambo: «Βλέπω γονείς να κλαίγονται, αλλά το 5ευρω σε καθημερινή βάση δεν θα το στερήσουν απ' το καμάρι τους. Είναι ντροπή να του φτιάξουν τοστ για το σχολείο; Ας συνεχίζουμε να αγοράζουμε υπερκοστολογημένα προϊόντα και να δεις πού θα φτάσουν οι τιμές. Αφού θέλουμε καφέ για τη δουλειά με 4-5 ευρώ, καλά μας κάνουν». Ο atman σημείωσε: «Δεν αναφέρεται το γεγονός, όμως, ότι: α) δεν υπάρχουν εισαγωγικές εταιρείες βενζίνης στην Ελλάδα, β) υπάρχουν δύο μόνο διυλιστήρια και η βενζίνη που αγοράζουμε προέρχεται από αυτά, και γ) για περιβαλλοντικούς (;) λόγους δεν πρόκειται ποτέ να γίνει 3ο διυλιστήριο. Τη στιγμή που ο ΟΤΕ ιδιωτικοποιήθηκε ως πρώην φυσικό μονοπώλιο, η διύλιση παραμένει. Και πού να πάμε μετά και στα φαρμακεία, στους δικηγόρους και τους συμβολαιογράφους». Ο Lambros, τέλος, τόνισε: «Oι τιμές δεν πέφτουν, γιατί ο λαός είναι διαιρεμένος σε διάφορα κόμματα και αντιλήψεις. Στην εποχή του διαδικτύου, αν οι άνθρωποι, αντί να εκτονώνονται γράφοντας το μακρύ τους και το κοντό τους, οργανώνονταν σε ένα κίνημα, π.χ. του "Δεν αγοράζω στοχευμένα", οι τιμές θα γκρεμοτσακίζονταν. Αντί να κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα "αγανακτισμένοι" και να μας καπελώνουν διάφορα κόμματα, ας μην αγοράσουμε τίποτα για μια εβδομάδα από μία αλυσίδα σούπερ μάρκετ, αλλά και από τα άλλα ας πάρουμε μόνο τα βασικά. Το ίδιο και με τα βενζινάδικα».
☛ Για την κατάσταση στα πανεπιστήμια έγραψε ο Νίκος Δήμου στο άρθρο του «Πρυτάνεις για Κλάματα», προκαλώντας πολλές αντιδράσεις αλλά και μεγάλη συμμετοχή σχολιαστών. Το σχόλιο, όμως, που μάζεψε τα περισσότερα συν απ' τους αναγνώστες του LIFO.gr ήταν αυτό με την παρακάτω ανάμνηση, του Kostaps: «Αρχές της δεκαετίας '80, Θεολογική Σχολή Αθηνών. Εξετάσεις για να περάσουμε το μάθημα του καθηγητή Χ. Του καθηγητή Χ, όμως, δεν του αρέσουν οι γραπτές εξετάσεις, γιατί μάλλον έχει το "βίτσιο" να θέλει να βλέπει τους μαθητές να τρέμουν μπροστά του. Και ξεκινάει με την πρώτη ερώτηση στην κοπελιά που κάθεται δίπλα του... "Όταν μια πλύστρα πλένει ρούχα στη σκάφη, θεολογεί ή όχι;". Είτε η απάντηση ήταν ναι είτε όχι, έπρεπε να εξηγήσουμε και γιατί... Η κοπελιά απαντάει, ο καθηγητής την ειρωνεύεται... Κλάματα, αναφιλητά... "Ξόδεψα όλες τις διακοπές των Χριστουγέννων να διαβάζω το μάθημά σας... Ούτε καν πήγα διακοπές με την οικογένειά μου για να περάσω το μάθημά σας". Όσο πιο πολύ κλάμα πέφτει, τόσο πιο πολύ χαμογελάει ο καθηγητής σαρκαστικά και τα μάτια του γυαλίζουν... Όπως αργότερα μάθαμε, ήταν ο ίδιος καθηγητής που την προηγούμενη βραδιά της ψηφοφορίας για την έδρα που ήθελε, είχε πάρει τηλέφωνο "κάποιους" και τους είχε πει ότι αν δεν τον ψήφιζαν... θα αυτοκτονούσε! Δεν πέρασα το μάθημά του. Όταν είπα "αν νομίζετε ότι ήρθα εδώ σήμερα για να με δείτε να τρέμω και να κλαίω, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος", ο καθηγητής θύμωσε πάρα πολύ... Έτσι, μετά από λίγο καιρό αποφάσισα ν' αρχίσω να ταξιδεύω στα πέρατα του κόσμου για να ανακαλύψω "αν μια πλύστρα που πλένει τα ρούχα στη σκάφη θεολογεί ή όχι"... Τελικά, οι πλύστρες όλης της γης συνεχίζουν να πλένουν τα ρούχα στη σκάφη για να βγάλουν ένα ξεροκόμματο, χωρίς να δίνουν δεκαράκι αν θεολογούν ή όχι, ενώ την ίδια στιγμή οι "πάνσοφοι φωστήρες" των εθνικών πανεπιστημίων συνεχίζουν να δρέπουν δάφνες, γιατί καταλαβαίνουν τις πλύστρες πολύ καλύτερα απ' ό,τι οι ίδιες τον εαυτό τους, παρά το γεγονός ότι οι "φωστήρες" δεν έπλυναν ποτέ τους ρούχα στη σκάφη...».
☛ Για τα σόου των βουλευτών στη Βουλή έγραψε ο Σταύρος Διοσκουρίδης στο «Μία ωραία ατμόσφαιρα» και ο Ευφρόσυνος σχολίασε:
«Είναι τυχαίο, άραγε, ότι ήταν πασίγνωστα τηλεοπτικά πρόσωπα πολύ πριν γίνουν βουλευτές; Η τηλεπαρουσιάστρια, ο τηλεπαρουσιαστής, ο τηλεοπτικός διαφημιστής και ο ηθοποιός ενοχλούν διπλά λόγω και δεοντολογίας, που θα όφειλε να υπαγορεύεται από τα επαγγέλματα καταγωγής τους. Τα κραυγαλέα σόου γίνονται ακόμα πιο ασυγχώρητα όταν ο κόσμος ξέρει ότι λόγω επαγγέλματος έχουν απόλυτη επίγνωση του τι σημαίνει θέαμα ή/και διαφήμιση. Ο δήθεν οίστρος τους τονίζει την επαγγελματική τους παραμόρφωση και την "άνεσή" τους απέναντι στις κάμερες, υποψιάζοντάς μας συχνά, διότι ως καλοί υποκριτές θα όφειλαν να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι το επάγγελμά τους έχει άμεση σχέση με το πώς πλασάρεται μια αλήθεια, ή ένα ψέμα ως αλήθεια».
Και ο/η mebeast συμπύκνωσε την εθνική μας παράνοια γράφοντας το εξής: «Ενίοτε, νομίζουν ότι είναι στον Λαζόπουλο και ο Λαζόπουλος ότι είναι στη Βουλή. Εθνική σύγχυση».
σχόλια