Πέμπτη 19/07
Mετρώ τις απώλειές μου στονκήπο. Ένα σπουδαίο αναρριχητικό που στόλιζε το μπροστινό μπαλκόνι τώρα είναιαπλώς ένα κουβάρι από κλαριά, πάνω σε μια πήλινη γλάστρα. Οι βασιλικοί με έχουναποχαιρετήσει προ πολλού. Εννοείται πως και οι δύο τριανταφυλλιές που μετά βίαςκραταγα ζωντανές (η μία είχε κάτι ονειρεμένα κίτρινα άνθη και μύριζεκαταπληκτικα· έφτιαχνα κάθε άνοιξη μπουκέτα μαζί με κάτι κισσούς) είναι κλινικάνεκρές. Και την ώρα που πάω να μπω μέσα, ένα κομμάτι από μπάζα προσγειώνεται σεμια γλάστρα και την κάνει χίλια κομμάτια. Τι ήττα είναι αυτή, θεέ μου! Κάθομαιάπραγος εδώ και τρεις μήνες και παρακολουθώ έναν ηλίθιο που αποφάσισε πως γιανα έρθει να κατοικήσει στη γειτονιά, πρέπει να αναπλάσει όλη την περιοχή.Σκέφτομαι πως, αν στην Αθήνα οι γείτονες ήταν συνασπισμένοι, τίποτα απ' όλααυτά δεν θα συνέβαινε. Αν υπήρχε ένα δυνατό σύστημα ανθρώπων, που θέλουν ναπροστατεύουν και να συντηρούν την αρμονική διαμονή τους σε ένα σπίτι, θαμπορούσαν να αποτρέψουν όλες αυτές τις υπερβολές. Ελπίζω πως κάποτε θα γίνει καιαυτό. Απλώς, μέχρι τότε, εγώ θα είμαι στο φρενοκομείο...
Παρασκευή 20/07
Στο γραφείο όλοι -όπως καιτην προηγούμενη εβδομάδα- δεν έχουν μυαλό για τίποτα. Ακούω κάτι παράξεναδρομολόγια (Άμστερνταμ μέσω Ρόδου και μια στάση στη Μύκονο), τρέχουν ταπαιδάκια στις τράπεζες να καταθέσουν προκαταβολές για τα δωμάτια στην Ίο καιμετά φαξ στη σπιτονοικοκυρά να το σιγουρέψουνε. Το πρωί ακούω τον κο Τζουμ να λέειπόσο σιχαίνεται να κάνει διακοπές εκεί που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Τονκαταλαβαίνω απόλυτα. Όμως η Αθήνα δεν είναι Βερολίνο. Για να μείνεις εδώ Αύγουστοθέλει μεγάλο θάρρος. Καταρχάς, μόλις περάσουν οι πέντε πρώτες μέρες του μήνα, δενυπάρχει τρόπος διαφυγής για κανέναν! Οι θέσεις στα καράβια έχουν κλείσει καιστα νησιά δεν υπάρχει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο αμμουδιάς για να ξαπλώσεις. Άρα;Είσαι εδώ. Στην Αθήνα. Την πόλη που τον συγκεκριμένο μήνα, στον πιο busy δρόμο της περνάει ένα αυτοκίνητο κάθε σαρανταπέντελεπτά. Το μέτρησα πριν τρία καλοκαίρια, όταν έμεινα εδώ για διάφορουςμελαγχολικούς λόγους και φύλαγα τις επάλξεις. Κυριολεκτικά. Η Αθήνα δεν είναιΒερολίνο, γιατί τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα δεν λειτουργεί τον Αύγουστο. Καιμη σκεφτείτε πως θα είστε μόνοι σας και θα διαβάσετε πολύ, θα πάτε σε μουσείακαι θα οργανώσετε όλη τη βιβλιοθήκη σας αλφαβητικά και την ντουλάπα σας με color coordination. Τίποτα δεν θα γίνει απ' όλα αυτά. Θα σας καταπιείο καυτός καναπές που θα ρουφά τον απελπισμένο σας ιδρώτα και το πιοκουλτουριάρικο πράγμα που θα κάνετε είναι να παρακολουθήσετε την πεντακοσιοστήεπανάληψη του «Κωνσταντίνου και Ελένης». Ο μόνος χαρούμενος θα είναι ο γάτοςσας, που δεν θα σας αποχωριστεί ούτε στιγμή. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος - γιατους περισσότερους τουλάχιστον. Μόλις πέφτει το απόγευμα, κανείς δεν κρατιέται.Το γραφείο αδειάζει. Είναι Παρασκευή και όλοι έχουν κάπου να πάνε. Ευτυχώς.
Κυριακή 22/07
Μπάνιο κάπου στην Αττική. Ηδιαδρομή είναι σαν θυσία που πρέπει να κάνει κανείς για να πάρει μετά τοέπαθλο. Σημειωτόν. Ευτυχώς, η διχαλωτή γλώσσα μιας φίλης κάνει τη βόλτα μας πιοδροσερή με χιλιάδες ζουμερά κουτσομπολιά. Μαθαίνει τόσα πολλά κανείς όταν τονπιάνει η κίνηση. Στην παραλία βλέπουμε τη Γωγώ Μαστροκώστα. Υπέροχη, κατάξανθη,πανύψηλη γαζέλα με μικροσκοπικό μαγιό κολυμπάει στα λασπόνερα και παίζει τάβλιμε τον αγαπητικό της. Όλοι την κοιτάνε. Οι γυναίκες την ζηλεύουν. Οι άνδρες τηνφαντάζονται χωρίς το top τουμπικινακίου της. Εγώ παρατηρώ ότι αυτό το ξανθό σταχτί που έχει περάσει τα μαλλιάτης είναι πολύ ωραίο χρώμα. Καταπίνουμε κάτι ροζουλί γρανίτες που τις αγοράσαμεγια μια περιουσία. Τα γέλια μας ακούγονται μέχρι τη διπλανή παραλία. Σκέφτομαιπως εμείς δεν κάνουμε για τέτοια. Στις ερημιές καλύτερα. Το βραδάκι τρώμεψαράκια κάτω από κάτι μουριές και μετά άπειρες ποσότητες σορμπέτ στη Γλυφάδα.Να σημειώσω πως τα σορμπέτ, λόγω μειωμένης ζήτησης, δεν τα είχαν στην μπροστινήβιτρίνα. Πραγματικά απορώ με τους Έλληνες, που προτιμούν τη γαλατίλα παρά έναδροσερό φρουτώδες, παγωμένο παρασκεύασμα να συγκλονίζει τον ουρανίσκο τους.Γούστα είναι αυτά, θα μου πεις.
Τρίτη 24/07
Σήμερα είναι η τελευταίαμέρα στο γραφείο. Επιτέλους διακοπές. Άλλος ένας γεμάτος και δύσκολος χρόνος.Εγώ το χάρηκα πάντως. Γνώρισα κόσμο, γέλασα με την καρδιά μου και έζησα στιγμέςπραγματικής δημιουργίας, βοηθώντας στο φτιάξιμο ενός πολύ καλού -κατά τη γνώμημου- εντύπου. Δεν βλογάω τα γένια μου. Απλώς είμαι περήφανος και πολύ τυχερός.Θα 'θελα πάρα πολύ να είμαι ζαχαροπλάστης, αλλά και αυτό που κάνω μόνο γλυκά μεκερνάει (και λίγα αλμυρά για να καταλαβαίνει κανείς την αξία των γλυκών). Τώραθα αποχαιρετήσω τα φιλαράκια μου που είναι σούπερ και οι καλύτεροι στην πιάτσακαι θα πάω να μονάσω κάτω από μια ελιά στη νότια Κρήτη. Το χάραμα που φτάνωσπίτι, παρατηρώ πως έφυγαν οι σκαλωσιές. Τώρα, όλοι έξω στα μπαλκόνια μέχρι ναπέσει η θερμοκρασία. Από φαγητά μη με ρωτάτε. Ας είναι καλά οι ταβέρνες! Καλό καλοκαίρι.Σας ευχαριστώ για όλα. Σας φιλώ.
σχόλια