Παρασκευή 11/7
Είναι στην Αθήνα ο Ν.Κάθε φορά που έρχεται, δέκα μέρες πρινξεκινούν τα τηλεφωνήματα. Πού θα πάμε,πού θα φάμε, πότε θα κρατήσεις, αχάριστεμια φορά το χρόνο με βλέπεις και δεν μεπας πουθενά, αν δεν βρεις τραπέζι εκείμη μου ξαναμιλήσεις και διάφορες άλλεςσυζητήσεις κοντά στα όρια του υστερικούπου είναι όμως πολύ αναζωγονητικές.Πάμε το βράδυ στο Αbreuvoir. Μυθικό γαλλικόεστιατόριο σε κήπο με μουριές στην άκρητου Κολωνακίου. Το λέω στη Νάνσυ και τηρωτώ αν θα βαρεθώ. «Βαριέται ποτέκανείς τα Σανέλ;» με ρωτάει. Και έχειδίκιο. Πέρα από το σπουδαίο, κλασικόφαγητό που εστιάζει στο να φάει ο πελάτηςαυτό που παρήγγειλε και να μείνειecstatic, στο Aubrevoir έχουν ίσως το καλύτεροσέρβις στην Αθήνα. Οι αρετές των σερβιτόρωνεπικεντρώνονται στα εξής: Είμαι ταπεινός,δεν έχω έπαρση, η δουλειά μου είναι ναπεριποιούμαι τους πελάτες, κανείς εδώδεν ενδιαφέρεται για την προσωπικότητάμου και τέλος κανείς δεν πρέπει ναπαρατηρεί πως υπάρχω για κάτι άλλο εκτόςαπό το να φέρνω αθόρυβα το φαγητό στοτραπέζι και να μαζεύω αμίλητος τα πιάταόταν τελειώνει κάποιος το δείπνο του.Ήταν μια απολαυστική βραδιά, ήπιαμεγαλλικό ροζέ κρασί, φάγαμε μους σοκολάταςκαι πήγαμε χαμογελαστοί στα σπίτια μας.«Εδώ, σίγουρα θα ξανάρθω» σκέφτηκα.
Σάββατο 12/7
Ετοιμάζω το αγαπημένομου λαδερό. Μελιτζάνες με ντομάτα. Αυτήη συνταγή είναι τόσο απλή που και έναπαιδί μπορεί να την κάνει. Πρώτα μοιράζωδιαγωνίως στα δύο τσακώνικες μελιτζάνεςκαι καθαρίζω τη φλούδα. Όχι όλη. Αφήνωλωρίδες. Έτσι έχουμε χρώμα αλλά και μιααίσθηση πως κάτι συγκρατεί τη μαλακήσάρκα της μελιτζάνας. Απλώνω τιςμελιτζάνες και τους βάζω πάρα πολύ αλάτιγια να τις ξεπικρίσω. Αυτό θέλειτουλάχιστον σαράντα λεπτά. Μετά τιςξεπλένω πάρα πολύ καλά και τις στίβω ναφύγει το πολύ νερό. Εδώ κανονικά η μάναμου θα τις τηγάνιζε, μπήγοντάς τουςσκελίδες με σκόρδο εδώ κι εκεί μέσα στησάρκα. Εγώ παραβλέπω αυτήν τη μέθοδοκαι τις ψήνω στη σχάρα με λίγο λάδι.Έτσι, το φαγητό μου θα είναι πιο ελαφρύ.Στην κατσαρόλα ροδίζω κρεμμύδια καιάπειρο σκόρδο. Θέλει χαμηλή φωτιά. Τασκορδοκρέμμυδα πρέπει να χρυσίσουν μεαργούς ρυθμούς, αλλιώς θα κάνουν πικρότο φαγητό. Γενικώς όλη αυτή η φάση θέλειπροσοχή στις γεύσεις, να μην είναικαθόλου πικρές, ξινές κ.λπ.. Τρίβω φρέσκιεςντομάτες, που πριν τις αλατίσω τιςδοκιμάζω για να καταλάβω τη γεύση τους.Οι συγκεκριμένες είναι από την Ιταλίακαι έχουν γεύση μαγευτική. Πραγματικήντοματένια γεύση. Στα κρεμμύδια ρίχνωτις μελιτζάνες και από πάνω την τριμμένηντομάτα. Μπόλικο πιπέρι, δύο φύλλαβασιλικό και ψήνω απαλά μέχρι να δέσειη σάλτσα. Δεν ανακατεύω τις μελιτζάνες,θα λιώσουν. Κουνώ την κατσαρόλα για ναπάει η ντομάτα παντού. Αυτό μόνο. Ότανείμαι έτοιμος, το κατεβάζω από τη φωτιάκαι αφήνω να κρυώσει τελείως. Τα λαδεράείναι νόστιμα μόνο όταν κρυώσουν. Αλλιώςείναι μαρτύριο. Τρώμε αργά το απόγευμαμε φρέσκια φέτα και λευκό κρασί. Μετά,κάτι ροδάκινα παγωμένα και παγωτόβανίλια. Στο Κολωνάκι δεν είναι κανείς.Μπήκαμε στην περίοδο όπου όλοι φεύγουναπό την Παρασκευή και εδώ μένουν οιγέροι, οι υπηρέτες, εμείς και οι γάτες.Μέχρι τον Αύγουστο.
Κυριακή 13/7
Από το πρωί σχεδιάζουμετις διακοπές του καλοκαιριού. Τα κριτήριαείναι πολλά: παράλια της Τουρκίας ναδούμε τους αρχαίους ναούς και νακαταλήξουμε στο Μπόντρουμ σε ένα τέλειοξενοδοχείο, Μέξικο Σίτι να δοκιμάσουμετην απόλυτη μεξικάνικη κουζίνα (Ελένη,αν με διαβάζεις, πάρε τηλέφωνο να μουπεις αν αξίζει τον κόπο!), Καππαδοκία ναβυθιστούμε, Μαρόκο πάλι για το φαγητόκαι την απίστευτη μαγεία του, Νέα Υόρκη(μακρινό ενδεχόμενο...) να δούμε ταμουσεία! Όπου και να πάμε καλά θα είναι,αρκεί μετά να γυρίσουμε και να πέσουμεσε μια θάλασσα του Αιγαίου. Μόνο αυτόφρεσκάρει τα μυαλά. Το βράδυ, χωρίς νακαταλήξουμε σε κάτι, πάμε στο MammaMia. Η μεγαλύτερη ηθοποιόςτου κόσμου κάνει πλάκα τραγουδώνταςτραγούδια του πιο ποπ συγκροτήματοςόλων των εποχών. Ρουφάμε κάτι γρανίτεςσυνθετικές, γελάμε και εγώ σκέφτομαιπως κάποτε πρέπει να δείξω πολλήευγνωμοσύνη.
Σας φιλώ!
σχόλια