.

Σάββατο απόγευμα. Πίνοντας καφέ στο Σύνταγμα.

Με τη Μαρίνα λέμε πως δεν έχουμε υπάρξει ποτέ πιο άφραγκες. Όπως κι ο περισσότερος κόσμος μετράμε πλέον τον κάθε καφέ και το κάθε ποτό ευλαβικά. Ούτε με αποταμίευση δεν βγαίνουμε. «Ξέρεις αυτόν τον Ιταλό τύπο με τα φούξια μαλλιά που τραγουδάει στην Ερμού; Κάπως έτσι θα γίνω κι εγώ, θα τραγουδάω το "Lasciate mi Cantare" και κάτι άθλια χιτάκια του Eros Ramazzoti στις γωνίες και θα φωνάζω "bambino, bambino" για ένα μικρό χαρτζιλίκι» μου λέει η Μαρίνα και γελάμε . «Όχι, όχι» της λέω. «Θα τραγουδάμε ντουέτο το "L'ete Indien" του Joe Dassin: Eσύ θα λες τα λόγια κι εγώ θα κάνω τα φωνητικά (στα τραγούδια του Joe Dassin πάντα υπάρχει μια γυναίκα που τραγουδάει "λα, λα, λα") και θα παίζω ντέφι. Η αρκούδα θα είναι προαιρετική.» Μετά σκέφτομαι πως στο πρόγραμμά μας, το οποίο θα κάνουμε μπροστά από την Παναγία Καπνικαρέα, μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα πιο λαϊκό ρεπερτόριο με τραγούδια του αγαπημένου τροβαδούρου Γιάννη Καλατζή, όπως το «Παλιό Ρολόι» («έγινε το Σαββατόβραδο ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά») ή «Το Σταμούλη το λοχία» για την τέρψη των ένδοξων συνταξιούχων της Αθήνας. Το προσωπικό μου ρεπερτόριο διαθέτει επίσης το κλασικό τραγούδι του Αντώνη Καλογιάννη «Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη σ' αγαπώ, σαν παλιά αμαρτία σε θέλω» (θέλει προσοχή στην οργισμένη άρθρωση), αλλά και μία μίμηση της αγαπημένης μου σκηνής με την Αλίκη Βουγιουκλάκη από Το πιο Λαμπρό Αστέρι (δεν χρειάζομαι πολλά σκηνικά αντικείμενα, μόνο ένα καλάθι για τα ψάρια). Στη συνέχεια του προγράμματός μας λοιπόν (θα έχει πλέον μαζευτεί πλήθος μπροστά από την εκκλησία, το οποίο θα επευφημεί ενθουσιασμένο) θα παίζουμε τη σκηνή που η διάσημη τραγουδίστρια Κατερίνα, πικραμένη που την πήγανε να τραγουδήσει στον αρραβώνα του πρώην της Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τρέχει αναστατωμένη (ταρακουνώντας συθέμελα τον κότσο μπανάνα της) στην ψαραγορά, φορώντας ένα ροδακινί λαμέ φόρεμα και πελώριους κρίκους στα αυτιά. Εκεί συναντά τσεμπεροφορεμένη γριά (το ρόλο θα παίζει ανίδεος περαστικός): «Κυρά Μαρία δεν με γνωρίζεις; Εγώ είμαι! Η Κατερίνα! Θα ξαναγυρίσω κοντά σας, σε σας που με αγαπάτε. Από αύριο γυρίζω στην ψαραγορά!». Η παράστασή μας θα τελειώνει με μια σπαρακτική σκηνή: Η Κατερίνα γυρνά με ένα ταπεινό ντεκολτέ στην ψαραγορά και με φωνή που σπάει φωνάζει «Ψά-ριιια πουλάω, ψάαααρια πουλάαααω», συντετριμμένη πάνω από τις κουτσομούρες.

YΓ.: Σημείωμα για τη γειτόνισσά μου

Αγαπημένη μου γειτόνισσα, κατ' αρχάς θα συμφωνήσω μαζί σου. Το «The Drugs don't work» των Verve είναι ένα φανταστικό τραγούδι. Παρ' όλα αυτά, το να το ακούς τόσο δυνατά ώστε να τρίζουν τα τζάμια μου, ενώ παράλληλα τραγουδάς με εκκωφαντικό πάθος συνεχόμενα για τρεις ώρες ένα μελαγχολικό βράδυ Κυριακής με φόντο τη βροχή που πέφτει στην άσφαλτο με ψυχαγωγεί πολύ λιγότερο απ' όσο θα περίμενα. Σύντομα αρχίζει να με ενοχλεί. Τρεις ώρες αργότερα πονάει το κεφάλι μου, με έχει πιάσει κατάθλιψη - αισθάνομαι σαν να παίζει στο μυαλό μου σε λούπα ένα ποίημα του Ρεμπό από αυτά που πασαλείβεται με τα κακά του. Θέλω να σου χτυπήσω την πόρτα και να σε ρωτήσω τι συμβαίνει, αλλά με εμποδίζουν οι γοεροί λυγμοί μου. Θυμήσου πάντως, και τα χειρότερα περνούν. Με αγάπη, η γειτόνισσά σου.