Διακοπές

Παρασκευή 3:45, σε κλαμπστην παραλιακή για γενέθλια φίλης

Έχω να έρθω τουλάχιστοντέσσερα χρόνια σε κλαμπ στην παραλιακή- είναι σαν ένας καινούργιος, λαμπερόςκόσμος, όπου οι άνθρωποι συνεχίζουν ναφοράνε άσπρα και είναι μαυρισμένοι απότο Μάιο. Μπαίνω στην υπερσύγχρονηλακαρισμένη τουαλέτα με τoυςκαθρέφτες και κοιτάω αφηρημένη τηνκαδραρισμένη αφίσα που είναι κρεμασμένηστην πόρτα. Η ιδέα ότι την ώρα που έχειςτα βρακιά σου κατεβασμένα κάποιοςεξακολουθεί να σε θεωρεί πιθανό καταναλωτήμου φαινόταν πάντα τρομακτική. Σήμεραακόμα περισσότερο. «Tιματάρες είναι αυτές! Κορμάρα μου εσύ!Θεά!» διαβάζω. «Αν ακούς συχνά τα παραπάνω.έλα να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότηταστη σχολή μοντέλων Χ». Νομίζω ότι είναιη πιο σουρεαλιστική σκηνή της εβδομάδαςμου. Κάνω λάθος. Τα ξημερώματα, καθώςκάνω ζάπινγκ με χαμηλωμένο τον ήχο,πέφτω πάνω στο ΡΙΚ. Έχει ειδήσεις σεεπανάληψη - δυο κουστουμαρισμένοισχολιαστές ανοιγοκλείνουν το στόματους. Από κάτω έχει τον τίτλο της είδησης:«Aνεξέλεγκτη η παραγωγήχαλουμιού».

Δευτέρα 13:00, στο γραφείο

Ακούω συζήτηση για τιςδιακοπές στο γραφείο - ήδη κλείνονταιπυρετωδώς τα πρώτα δωμάτια σε νησί τηςάγονης γραμμής. Αρνούμαι όχι μόνο ναμπω σε αυτήν τη διαδικασία αλλά και νασκεφτώ πού θα πάω και με ποιον. Τατελευταία δυο χρόνια οι διακοπές μουήταν προϊόν σκληρού προγραμματισμού.Πρόπερσι πήγα κάμπινγκ με τις δυο φίλεςμου σε απομονωμένο νησί της άγονηςγραμμής φορτωμένη με σκηνή, αντικουνουπικά,φιδάκια και μίνι συσκευασίες από δέκαδιαφορετικά σαμπουάν. («Φανάρι έφερες;Σκοινί;», «Όχι, αλλά έφερα σαπουνάκια».)Η σκληροτράχηλη Ο. έφυγε τρέχοντας μετάαπό μιάμιση μέρα, γιατί την ενοχλούσαντα κουνούπια. Το κάμπινγκ ήταν θεοβρώμικοκαι συφοριασμένο, με σύννεφα από μύγεςπου τρέφονταν από τα κομμάτια τηςκίτρινης λιγδιασμένης πίτσας που σέρβιρεη καφετέρια μαζί με φραπέ στούκας (δενέχω πάει φαντάρος, αλλά φαντάζομαι πωςστα ΚΨΜ κάπως έτσι είναι) και χαλασμένεςτουαλέτες. Στη διπλανή σκηνή μένανετέσσερις αφιονισμένοι Βολιώτες πουτραγουδούσαν Iron Maiden,ξαφνικά και χωρίς προειδοπoίηση,στις 4 το πρωί. Στις περσινές μου διακοπές,πάλι, ήρθαν οι φίλες μου από την Αμερική.Το σπίτι μου θύμιζε ξενώνα με διάσπαρταράντζα και μαξιλάρια κι έκανα την καλήοικοδέσποινα / τουρ γκάιντ για τέσσεριςΑμερικάνες επί δέκα μέρες. Ψώνιζαφρατζόλες και μαρμελάδες κάθε πρωί,πήγα στην Ακρόπολη και στην Πλάκα,διέσχισα την άδεια Ακαδημίας, τουςεξήγησα πως, όχι, δεν είναι πάντα έτσιάδεια και ήρεμη η πόλη και, ναι, στηνΑθήνα κανείς δεν σου ζητάει συγγνώμηόταν σε σκουντάει. Όταν έφυγαν, πέρασαδέκα μέρες όπου απλώς κοίταζα τον τοίχοβουβά, χωρίς να αρθρώνω λέξη και κοιμόμουν13 ώρες τη μέρα. Φέτος το καλοκαίριυπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνωούτε ένα σχέδιο. Θα έχω μηδενικέςπροσδοκίες από τις διακοπές μου. Μπορείνα 'ναι χάλια. Μπορεί να ‘ναι και τέλεια.