Το βιντεάκι το ξέρετε. «Έπαιξε» παντού. Και τη φυσιογνωμία την ξέρετε. Κι αυτή παντού «έπαιξε». Ένας άνδρας της ασφάλειας του σταθμού ΗΣΑΠ στην Κηφισιά, εξαρχής αγριεμένος και σε άψογο... ενικό, ζητά από έναν Αφρικανό μετανάστη να μετακινηθεί με τη βαλίτσα του στο τελευταίο βαγόνι του τρένου γιατί, όπως ισχυρίζεται, μόνον εκεί επιτρέπονται αποσκευές τέτοιου μεγέθους. Ο μετανάστης αρνείται να συμμορφωθεί. Οι τόνοι του «σεκιουριτά» φουντώνουν και μαζί η ψευδαίσθηση του ρόλου και της μικρο-εξουσίας («Εγώ κάνω κουμάντο εδώ»). Στον διαπληκτισμό παρεμβαίνει, τελικώς, μια κοπέλα που καταγράφει τη σκηνή με την κάμερα του κινητού της, απαιτεί την παρουσία αστυνομίας και βάζει τον «σεκιουριτά» στη θέση του. Η στάση της μέχρι εδώ είναι η πραγματικά αξιέπαινη στάση ενός ενεργού πολίτη. Πρώτον, φαίνεται να γνωρίζει τους κανονισμούς. Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται, άλλωστε, ότι έχει δίκιο: δεν υπάρχει οδηγία που να ορίζει ότι βαλίτσες τοποθετούνται μόνο στο τελευταίο βαγόνι. Δεύτερον, φαίνεται να γνωρίζει τον ψυχισμό κάθε θρασύδειλου «δικτατορίσκου». Μόλις εκείνη αμφισβητεί την εξουσία του, επικαλείται μια ανώτερη Αρχή και, έξυπνα, αφήνει να εννοηθεί πως η ίδια ενδέχεται να είναι φορέας μιας μεγαλύτερης εξουσίας, ο σούπερμαν του βαγονιού ξαναγίνεται το ανθρωπάκι που είναι.
Εδώ θα μπορούσε να λήξει η ιστορία. Ανάλογες έχουμε ζήσει, δυστυχώς, κατά καιρούς πολλοί. Πρωτόγονοι «φτωχοδιάβολοι», με απωθημένα τέτοιας μικρο-εξουσίας ή και ρατσισμού, εκτονώνουν τις καθημερινές ταπεινώσεις που υφίστανται σε βάρος των πιο αδύναμων. Των μεταναστών συχνότερα. Αλλά το περιστατικό δεν έληξε εκεί. Αντίθετα, πήρε απρόβλεπτες διαστάσεις οι οποίες α) κατέδειξαν την απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης ενός Έλληνα πολίτη στις υπεύθυνες Αρχές και β) υπαινίχθηκαν μια μορφή αυτοδικίας ή ένα πανελλήνιας κλίμακας «λαϊκό δικαστήριο», μεταφερμένο καταρχάς στο μιντιακό περιβάλλον. Ο ένοχος καταδικάστηκε χωρίς δυνατότητα απολογίας και απολύθηκε άμεσα. Πώς; Η κοπέλα που κατέγραψε το περιστατικό δεν το κατήγγειλε στους υπεύθυνους του σταθμού. Άλλωστε, κατά την, όχι και λανθασμένη μεταξύ μας, άποψη πολλών, αν εκείνη είχε επιλέξει αυτή την οδό, είναι πολύ πιθανό ότι κάποιος βαριεστημένος ανώτερος του ΗΣΑΠ ή αστυνόμος βάρδιας θα είχε ακούσει την καταγγελία της με κόπο και ύστερα θα την είχε γράψει στο γνωστό σημείο όπου δεν πιάνει μελάνι.
Θα πείτε, ήσσονος σημασίας περιστατικό σε ένα μιντιακό περιβάλλον που φτιάχνει στιγμιαία «θύτες» και «θύματα» και μέσα σε δευτερόλεπτα το ξεχνά, γιατί αναζητά ήδη τον επόμενο «εχθρό» και την επόμενη εστία αντιπαράθεσης και εκτόνωσης της οργής, στην οποία οδηγεί την κοινωνία το ψυχολογικό της αδιέξοδο...
Έτσι, εκείνη προτίμησε κάτι άλλο. Ανάρτησε το βίντεο στο Facebook. Και με αυτή της την επιλογή πήρε τον νόμο στα χέρια της. Αλλά όχι μόνον εκείνη. Και χιλιάδες άλλοι. Διότι το βιντεάκι έγινε viral. Και μέσα σε λίγες ώρες δεν υπήρχε σελίδα «ευαισθητοποιημένου» πολίτη στο Facebook που να μην το αναπαράγει, συνοδευόμενο κάποιες φορές με εκτονωτικές ύβρεις και απειλές κατά του «σεκιουριτά» και της σωματικής του ακεραιότητας. Ακόμα χειρότερα. Ακολούθησαν όλα τα διαδικτυακά μέσα και τα δελτία των 8...
Μέχρι το βράδυ ο «σεκιουριτάς» είχε υποστεί σε πανελλήνια κλίμακα μια τρομακτική δημόσια διαπόμπευση. Και, βέβαια, μπροστά στις διαστάσεις που πήρε το επεισόδιο, η ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε. ζήτησε με συνοπτικές διαδικασίες την απόλυση του συγκεκριμένου υπαλλήλου από την υπεύθυνη εταιρεία security. Εν προκειμένω, βέβαια, ουδείς ανέλαβε την ευθύνη του. Ο «θύτης» πλήρωσε ανελέητα όχι μόνο για τη συμπεριφορά του αλλά και αναδρομικά για τον φόβο και την οργή μας μπροστά στο αυγό του φιδιού που, με τις ευλογίες της Χρυσής Αυγής, εκκολάπτεται εδώ και καιρό στη χώρα. Τα social media «άλεσαν» τη φάτσα του με την ίδια ταχύτητα που ένα 24ωρο αργότερα έχρισαν «θέμα της ημέρας» έναν ανόητο στίχο του Παντελίδη. Ακόμα χειρότερα: πανηγύρισαν για την επιτυχία τους. Ακόμα και σοβαροί σχολιαστές χαιρέτισαν στο Facebook τη νίκη της συλλογικότητας και τη «φοβερή δύναμη» στα χέρια τους. Δεν είχαν άδικο. Ουδεμία Aρχή (πολιτική, δικαστική, κοινωνική) τόλμησε να παρέμβει για να εξετάσει τι συνέβη και τελικώς να τιμωρήσει τον «ένοχο» με βάση τους νόμους που διέπουν μια δημοκρατική κοινωνία, η οποία δίνει το δικαίωμα ακόμα και σε Ρουπακιάδες να απολογηθούν. Και από την άλλη, ορισμένοι ανεγκέφαλοι ή «βαλτοί», που δεν χάνουν τέτοιες «ευκαιρίες», έσπευσαν να λούσουν την κοπέλα που ανάρτησε το βίντεο με ανώνυμες απειλές.
Θα πείτε, ήσσονος σημασίας περιστατικό σε ένα μιντιακό περιβάλλον που φτιάχνει στιγμιαία «θύτες» και «θύματα» και μέσα σε δευτερόλεπτα το ξεχνά, γιατί αναζητά ήδη τον επόμενο «εχθρό» και την επόμενη εστία αντιπαράθεσης και εκτόνωσης της οργής, στην οποία οδηγεί την κοινωνία το ψυχολογικό της αδιέξοδο... Εγώ, πάντως, κάπως τρομοκρατημένη από προχθές, αναρωτιέμαι αν αυτή η άσκηση λαϊκής εισαγγελικής εξουσίας σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, συντηρεί την πόλωση και καταπατά την μπρετονική ρήση («ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση») δεν άνοιξε, πανηγυρικά και απούσης της λογικής αλλά και κάθε Αρχής, τον ασκό του Αιόλου.
σχόλια