Νομίζω, ήταν μία από τις πιο συναρπαστικές πρωτοβουλίες που πήραν στα πέντε χρόνια ύπαρξής τους οι atenistas, να εγκαινιάσουν την Κυριακή στο Λύκειο του Αριστοτέλη τον θεσμό των δημόσιων ομιλιών κατά το πρότυπο της Αρχαίας Αγοράς /
δεν υπάρχει πιο δημιουργική και αναζωογονητική δράση από το να «κατασκευάζεις» εμπειρίες και οι atenistas έχουν πια και την εμπειρία και την «τεχνογνωσία» για να το κάνουν /
για τους μανιακούς της Αθήνας υπήρχαν ομιλίες που δεν «έπρεπε» να χάσεις, αλλά συνέβη κι αυτό, καθώς την ίδια στιγμή που μιλούσε ο Νίκος Βατόπουλος μιλούσε και ο Λευτέρης Σκιαδάς /
θα σταθώ σήμερα στην ομιλία του Βατόπουλου γιατί, εκτός όλων των άλλων, με τσίγκλισε ο τίτλος της: «Η Αθήνα μας χωράει όλους» /
είναι ένας τίτλος που προφανώς δεν μπήκε τυχαία, ένας τίτλος που σε προκαλεί να σκεφτείς, ένας τίτλος τελεσίδικα καταφατικός, αισιόδοξος και ταυτόχρονα οραματικός /
προσωπικά, και πριν ακούσω τον Νίκο, θα έβαζα ένα διστακτικό ερωτηματικό στο τέλος, γιατί πιστεύω ότι η Αθήνα δεν είναι ούτε «έξυπνη», ούτε δημοκρατική πόλη, αλλά, τελικά, ο Βατόπουλος ήθελε να πει κάτι πολύ διαφορετικό, χωρίς να διαφωνεί επί της ουσίας /
έθεσε με τον δικό του τρόπο την υπόθεση της Αθήνας στην κλίμακα του Χρόνου χωρίς να απεραντολογεί /
«σήμερα», σημείωσε, «πολλοί θεωρούμε ότι η Αθήνα βρίσκεται σε μια στασιμότητα, παρ' ότι αυτό αντίκειται σε κάθε έννοια αντίληψης της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα κινείται, και μάλιστα με υψηλές ταχύτητες, αλλά όχι πάντα σε σύμπνοια, ούτε προς την κατεύθυνση που θα επιθυμούσαν ενδεχομένως όσοι αποτελούν τη δημιουργική δεξαμενή της πόλης» /
μου άρεσε η εικόνα με το πλήθος που περιμένει να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς στη διασταύρωση στα Χαυτεία /
«νοερά, μπορούμε να φανταστούμε τα συννεφάκια των σκέψεων που σχηματίζουν ένα άλλο στρώμα γεμάτο από τους εσωτερικούς μονολόγους και τις μοναχικές σκέψεις των πεζών. Τα εκατομμύρια των συλλογισμών που παράγονται κάθε λεπτό στην πόλη είναι το ορυχείο και το πολύτιμο μετάλλευμα μιας μητρόπολης. Η σκέψη είναι αυτή που θα επενδυθεί σε οράματα και σχέδια προόδου» /
και συνέχισε: «Και η Αθήνα έχει ανάγκη από όλες αυτές τις σκέψεις. Θέλει το άθροισμά τους και το πολλαπλασιαστικό τους γινόμενο. Είναι ένας εν δυνάμει πλούτος που μπορεί να γίνει αντιδραστήρας. Αλλά πρώτα απαιτείται ανάφλεξη. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρξει η αστική εκείνη συνθήκη που θα δώσει στον πεζό και τυχαίο διαβάτη της πόλης το χρίσμα του συνειδητού πολίτη. Και για να νιώσει κάποιος πολίτης, χρειάζεται να νιώσει ελεύθερος και αξιοσέβαστος. Αλλά δεν αρκεί. Ο πολίτης της νέας μητρόπολης πρέπει να νιώσει ότι η πόλη, η κοινωνία, περιμένει τη συμβολή του /
ο Νίκος θυμήθηκε τον Αμερικανό στοχαστή Ρίτσαρντ Φλόριντα, που είχε μιλήσει για τα τρία Τ (Talent, Technology, Tolerance - Ταλέντο, Καινοτομία, Ανεκτικότητα) που απαιτούνται για την ευημερία μιας πόλης, και την Τζέιν Τζέικομπς, που επίσης είχε μελετήσει τις αμερικανικές πόλεις τη δεκαετία του 1960 και μας κληροδότησε την κλασική σκέψη της όταν μιλάει για τη χρησιμότητα της ώσμωσης, των μεικτών χρήσεων και του συγχρωτισμού, ιδιοτήτων που επιταχύνουν την ανάπτυξη μιας πόλης /
«οι σύγχρονες πόλεις, συνεπώς και η Αθήνα, γίνονται συχνά κατανοητές ως αποθετήρια σκέψης» υπογραμμίζει ο Βατόπουλος και αναρωτιέται αν μπορεί η Αθήνα να γίνει μια έξυπνη πόλη: «Συχνά νιώθει κανείς ότι η Αθήνα, παρά τις συναρπαστικές της χαραμάδες και νησίδες, είναι μια πόλη ανελεύθερη και αντιδημοκρατική. Ένας νέος, ταλαντούχος άνθρωπος, που θέλει να δημιουργήσει στον τόπο του, να φτιάξει ή να συνδεθεί με δίκτυα, να στήσει μια επιχείρηση ή να αφιερωθεί στην έρευνα και στην καινοτομία, αισθάνεται συχνά σε καθεστώς ασφυξίας. Μπορεί αυτό να αλλάξει;» /
αλήθεια, μπορεί;
