Ποια: Δρ. Αμάνι Μπαλούρ, η Σύρια παιδίατρος που έγινε ελπίδα και σύμβολο, κάτοχος του βραβείου Ραούλ Βάλενμπεργκ για το 2020.
Πού: Η τελετή της βράβευσης θα λάβει χώρα στην έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο αλλά η ίδια βρίσκεται από το 2018 πρόσφυγας στην Τουρκία.
Γιατί: Διότι σήμερα 17/1 θα της απονεμηθεί επίσημα μαζί με το ποσό των 10.000 Ευρώ το εν λόγω βραβείο - φέρει το όνομα του Σουηδού διπλωμάτη που εκμεταλλευόμενος την ιδιότητά του έσωσε χιλιάδες Εβραίους από τους ναζί στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουγγαρία – για το σθένος, τη γενναιότητα και την προσήλωση στο καθήκον της που έσωσαν πολλές εκατοντάδες ζωές ανδρών, γυναικών και παιδιών στη διάρκεια του συριακού εμφυλίου. Όλα αυτά στο αυτοσχέδιο νοσοκομείο που η Δρ. Μπαλούρ διηύθυνε επί έξι χρόνια μέσα σε ένα υπόγειο σπήλαιο στον στρατηγικής σημασίας θύλακα της Γούτα, 10 χλμ νοτιοδυτικά της Δαμασκού και τόπο καταγωγής της. Η όαση αυτή υπήρξε επίκεντρο σφοδρών συγκρούσεων ανάμεσα στις δυνάμεις του Άσαντ – που χρησιμοποίησαν μέχρι και χημικά αέρια εκεί το '13 - και της συριακής αντιπολίτευσης αφενός, ανάμεσα σε αντιμαχόμενες «φράξιες» της δεύτερης αφετέρου. Ο πόλεμος στη Γούτα συνεχίζεται, παρά την επικράτηση των κυβερνητικών στο μεγαλύτερο μέρος της. Η ιστορία της ηρωικής παιδιάτρου και του σπηλαίου-νοσοκομείου γυρίστηκε πέρσι σε ντοκιμαντέρ (Η συρο-δανέζικη σε διανομή National Geographic παραγωγή του Φεράζ Φαγιάντ The Cave, βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο) το οποίο θα προβληθεί και στην τελετή.
Διά ταύτα: Η Αμάνι είχε μόλις τελειώσει το Πανεπιστήμιο όταν άρχισε το μακελειό στη Συρία. Θα μπορούσε να είχε εγκαταλείψει την πατρίδα της από τότε και ούσα απόφοιτος Ιατρικής, δεν θα δυσκολευόταν πολύ να έβρισκε μια ασφαλή και καλοπληρωμένη δουλειά στον τομέα της υγείας σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Επέλεξε όμως να μείνει και να πολεμήσει με τα δικά της «όπλα», να παίξει τη ζωή της κορόνα-γράμματα, να προσφέρει χωρίς διακρίσεις, να μη διστάσει να συγκρουστεί κάποιες φορές με το ανδροκρατικό κατεστημένο που ακόμα και σε αυτή την κατάσταση αντιμετώπιζε πολύ επιφυλακτικά μια γυναίκα γιατρό κι ας φορούσε μαντίλα – «κάποιοι ασθενείς και τραυματίες ζητούσαν άνδρα γιατρό να τους εξετάσει, άλλοι απέφευγαν και να μου μιλήσουν», έλεγε η ίδια σε ρεπορτάζ του Guardian τον Μάρτιο του '18, επισημαίνοντας ότι ενώ η θέση των γυναικών στη Συρία είχε αναβαθμιστεί τα χρόνια πριν τον πόλεμο, πολλές μάλιστα από αυτές συμμετείχαν δυναμικά στην εξέγερση του '11 όπως έπραξε κι εκείνη, τα χρόνια του πολέμου αυστηροποίησαν ξανά τα ήθη ενισχύοντας τις παραδοσιακές πατριαρχικές δομές, ιδίως στην επαρχία. Λίγο προτού αναγκαστεί να πάρει κι εκείνη με τη σειρά της τον δρόμο της προσφυγιάς, είχε υπό την ευθύνη της κάπου εκατό άτομα ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό, απαλύνοντας τον πόνο και την τραγωδία γύρω της όσο γινόταν: «Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η προσωπική αξιοπρέπεια δεν είναι πολυτέλειες ειρηνικών καιρών... Η δρ. Αμάνι Μπαλούρ αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα του πώς η αφοσίωση, η ενσυναίσθηση, η τιμή και η αρετή μπορούν να ανθίσουν ακόμα και κάτω από τις χειρότερες δυνατές περιστάσεις», είπε η γγ του Συμβουλίου της Ευρώπης Μαρίγια Πεϊτσίνοβιτς-Μπούριτς κατά την ανακοίνωση της βράβευσης και είχε, ευτυχώς για την ανθρωπότητα, απόλυτο δίκιο.
σχόλια